Kritik sa PPW - Ikapitong Bahagi

Ito ang IKAPITONG BAHAGI sa isinasagawang pagsasalin ng dokumentong PPW.

Isa ito sa tatlong dokumento ng Counter Thesis (CT1) na inilabas noong 1994. Ang CT1 ay binubuo ng (a) PSR: A Semi-feudal Alibi for Protracted War, (b) PPDR: Class Line vs. Mass Line at (c) PPW: A New-Type Revolution of the Wrong Type) habang nakasulat na sa Tagalog ang Counter-Thesis 2 (Reorg at Reoryentasyon). Ang CT1 ay nakasulat sa Ingles, at dahil walang mahanap na bersyong Tagalog (marahil ay talagang wala nito), at dahil na rin sa hiling ng maraming manggagawa’t maralita na magkaroon ng Tagalog version nito, pinroyekto namin ang pagsasalin nito sa sariling wika upang higit itong maunawaan ng ating mga kababayang manggagawa’t maralita. – greg

Paunawa: Ang naka-regular font ay nasa wikang Ingles, at ang pagkakasalin sa Tagalog ay naka-bold italics.

The main line of criticism of Mao against the Central Committee at that time was on the question of “dispersal” or “concentration” of the Red Army. Mao quoted the letter of his Front Committee to the Central Committee: “To preserve the Red Army and arouse the masses, the Central Committee asks us to divide our forces into very small units and disperse them over the countryside … This is an unrealistic view. In the winter of 1927-28, we did plan to disperse our forces, with each company or battalion operating on its own and adopting guerilla tactics in order to arouse the masses while trying not to present a target for the enemy; we have tried this out many time, but have failed every time.”

Ang pangunahing linya ng kritisismo ni Mao sa Komite Sentral sa panahong iyon ay hinggil sa usapin ng "dispersal" o "konsentrasyon" ng Pulang Hukbo. Binanggit ni Mao ang isang liham mula sa Prenteng Komite (na pinamunuan niya noon) para sa Komite Sentral: "Upang manatili ang Pulang Hukbo at hikayatin ang masa, inatas ng Komite Sentral na hatiin ang aming pwersa sa maliliit na yunit at ipakalat ito sa buong kanayunan... Hindi makatotohanan ang kautusang ito. Noong taglamig ng 1927-28, tinangka din naming ikalat ang aming pwersa, kung saan ang bawat kumpanya o batalyon ay magsasarili ng operasyon, at gagamit ng mga taktikang gerilya upang himukin ang masa habang nag-iingat na huwag makita ng kaaway; makailang beses naming tinangka ang ganito subalit lagi naman kaming nabibigo."

The letter cited the reasons why the Red Army failed every time it tried to disperse its forces. But Mao was dissatisfied with the reasons cited because they were negatively presented and far from adequate. According to Mao: “The positive reason for concentrating our forces is that only concentration will enable us to wipe out comparatively large enemy units and occupy towns. Only after we have wiped out comparatively large enemy units and occupied towns can we arouse the masses on a broad scale and set up political power extending over a number of adjoining counties. Only thus can we make a widespread impact (what we call 'extending our political influence'), and contribute effectively to speeding the day of the revolutionary high tide.”

Nakasaad sa liham ang mga dahilan kung bakit nabibigo ang Pulang Hukbo sa tuwing magtatangka silang ikalat ang kanilang pwersa. Subalit para kay Mao, kulang pa ang mga binanggit na dahilan sapagkat negatibo ang ginawang paglalahad nito. Aniya: "Ang positibong dahilan ng pagkokonsentra ng ating pwersa ay sapagkat sa pamamagitan lamang ng konsentrasyon magagapi natin ang malalaking yunit ng kaaway at makapag-ookupa ng mga bayan. Sa pamamagitan lamang ng paggapi sa malalaking yunit ng kaaway magagawa nating mahimok ang masa nang maramihan upang makapagtayo ng pulitikal na kapangyarihang sakop pati ang ibang kalapit bayan. Sa pamamagitan lamang nito, makapagdudulot tayo ng malawakang epekto (o ang tinatawag nating "pagpapalawak ng ating impluwensyang pulitikal"), at epektibong mapabilis ang pagdating ng rebolusyonaryong taog."

This debate on the question of “dispersal” and “concentration” of the Red Army was not a question of insurrectionism or protracted war between the Central Committee of Li Li-san and the Front Committee of Mao Ze Dong. But for Sison, this kind of debate on the mode of operation of the People's Army became a question of insurrectionism or protracted war in his Reaffirm.

Ang debateng ito sa usaping "dispersal" o "konsentrasyon" ng Pulang Hukbo ay hindi isang pagtatalo ukol sa insureksyunismo o matagalang digma sa pagitan ng Komite Sentral ni Li Li-san at ng Prenteng Komite ni Mao Ze Dong. Pero para kay Sison, ang debateng tulad nito ukol sa moda ng produksyon ng Hukbong Bayan ay naging isang usapin ng insureksyunismo o matagalang digma na nakasaad sa kanyang Reaffirm.

The funny thing is, he identified the question of “concentration” with insurrectionism, and “dispersal” with protracted war! In China's case, it was Li Li-san, the famous “Left” adventurist who aspired for a “quick victory” who was the advocate of dispersal and guerrillaism-small and roving guerilla units to arouse the masses on a widescale. While it was Mao, the founder of the theory of protracted war, who insisted on the basic principle of “concentration” and building of a regular Red Army as a condition for the long-term survival of Red areas and for the advance of the armed struggle.

At ang katawa-tawa, ginawa niyang usapin ng insureksyunismo ang usapin ng "konsentrasyon" at matagalang digma naman ang usapin ng "dispersal"! Sa kaso ng Tsina, itong si Li Li-san, ang tanyag na "Kaliwang" adbentyurista na pinangarap ang "agarang tagumpay", ang nagtaguyod sa dispersal at gerilyaismo, sa maliliit at makilos na gerilyang yunit upang himukin ang masa ng maramihan. Samantalang pinagdiinan ni Mao, ang nagtatag ng teoryang matagalang digma, ang batayang prinsipyo ng "konsentrasyon" at pagtatayo ng regular na Pulang Hukbo bilang kondisyon para sa mahabang panahong pag-iral ng Pulang pook at para sa pagsulong ng armadong pakikibaka.

It was in his article Problems of Strategy In China's Revolutionary War written on December 1936 that Mao systematically criticized the “Left” errors of the second period in direct relation to his protracted war theory at a time when this theory had completely evolved in Mao's thinking and the third revolutionary war had commenced-the War Of Resistance Against Japan.

Sa kanyang akdang Suliranin ng Istratehiya sa Rebolusyonaryong Digma ng Tsina na sinulat noong Disyembre 1936, nagsimula si Mao sa pagpuna sa mga "Kaliwang" kamalian ng ikalawang yugto na direktang may relasyon sa kanyang teorya ng matagalang digma sa panahong ang teoryang ito ay ganap nang nabubuo sa isipan ni Mao at ang ikatlong rebolusyonaryong digma ay pumutok na - ang Digmaan ng Pagtutol Laban sa Hapon.

According to Mao: “In the period of the Li Li-san line in 1930, Comrade Li Li-san failed to understand the protracted nature of China's civil war and for that reason did not perceive the law that in the course of this war there is repetition over a long period of ‘encirclement and suppression’ campaigns and of their defeat (by that time there had already been three in the Hunan-Kiangsi border area and two in Fukien). Hence, in an attempt to achieve rapid victory for the revolution, he ordered the Red Army, which was then still in its infancy, to attack Wuhan, and also ordered a nationwide armed uprising. Thus he committed the error of ‘Left’ opportunism.” Mao criticized the “Left” opportunists of 1931-34 (Wang Ming and the “28 Bolsheviks”) also on the same grounds. According to Mao, they also “did not believe in the law of the repetition of ‘encirclement and suppression’ campaigns.”

Ayon kay Mao: "Sa yugto ng linyang Li Li-san nuong 1930, hindi naunawaan ni kasamang Li Li-san ang matagalang kalikasan ng Tsinong Digmaang Sibil at dahil dito, hindi niya nakita na sa kurso ng digmaang ito, magkakaroon ng repetisyon sa mahabang panahon ng mga kampanyang 'pagkubkob at paniniil' at ng pagkabigo nito (sa panahong ito, may tatlo na sa hangganan ng pook ng Hunan-Kuangsi at dalawa sa Fukien). Sa gayon, sa pagtatangkang makamit agad ang tagumpay ng rebolusyon, inatas niya sa Pulang Hukbo, na napakamusmos pa noon, na lusubin ang Wuhan, at nagpahayag din ng pambansang armadong pag-aalsa. Dahil dito, nagawa niya ang kamaliang "Kaliwang" oportunismo." Pinuna ni Mao ang mga "kaliwang" oportunista ng 1931-34 (Wang Ming at ang 28 Bolsheviks) sa batayan ding ito. Ayon kay Mao, sila rin "ay hindi naniwala sa batas ng repetisyon ng mga kampanyang 'pagkubkob at paniniil'."

This law of the constant repetition over a prolonged period of “encirclement” campaigns and counter-campaigns against it was the main pattern of the civil war. He said: “In the ten years since our guerilla war began, every independent Red guerilla unit, every Red army unit or every revolutionary base area has been regularly subjected by the enemy to 'encirclement and suppression'.” When will the pattern of repeated “encirclement and suppression” campaigns come to an end? According to Mao: “In my opinion, if the civil war is prolonged, this repetition will cease when a fundamental change takes place in the balance of forces. It will cease when the Red Army has become stronger than the enemy.”

Ang batas ng repetisyon sa loob ng mahabang panahon ng 'pagkubkob at paniniil' at ang mga kontra-kampanya laban dito, ayon kay Mao, ay ang pangunahing padron ng Tsinong Digmaang Sibil. Aniya: "Sa loob ng sampung taon simula nang ilunsad natin ang digmaang gerilya, bawat independenteng Pulang gerilyang yunit, bawat yunit ng Pulang Hukbo o bawat rebolusyonaryong base pook ay regular na dumaranas ng 'pagkubkob at paniniil' ng kaaway." Kailan matatapos ang padron ng paulit-ulit na kampanyang 'pagkubkob at paniniil'? Ayon kay Mao: "Sa palagay ko, kung magtatagal ang digmaang sibil, matitigil ang repetisyong ito sakaling may maganap na pundamental na pagbabago sa balanse ng pwersa. Titigil ito kung mas malakas na ang Pulang hukbo kaysa kaaway."

By this time, Mao had already evolved protracted war as an integral “strategy” of revolution relying principally on the internal dynamics of this “campaign” and “counter-campaign” struggle, the success of the revolution depending mainly on the development and change in the overall balance of forces between the enemy armed forces and the people's armed forces. Mao was no longer relying on the development and imminence of a “revolutionary high tide” that shall determine the longterm survival of the Red areas, no longer hoping for “a single spark that can start a prairie fire.”

Sa panahong ito, nabuo na ni Mao ang matagalang digma bilang isang integral na 'istratehiya' ng rebolusyon na pangunahing nakasandig sa panloob na dinamiko ng mga 'kampanya' at 'kontra-kompanyang' tunggalian sa pagitan ng Puti at ng Pulang hukbo, nakasalalay ang tagumpay ng rebolusyon sa pag-unlad at pagbabago ng pangkalahatang balanse ng pwersa sa pagitan ng armadong pwersa ng kaaway at ng armadong pwersa ng mamamayan. Dito, hindi na nakasandig si Mao sa pag-unlad ng nalalapit na pagdating g rebolusyonaryong taog na magtatakda ng mahabang panahong pag-iral ng Pulang pook, hindi na umaasa pa na ang "isang sindi ay maglilikha ng malaking sunog".

This shift in Mao's thinking was brought about by changes in the political situation from the time he wrote Single Spark to the time when he wrote Problems of Strategy after the bitter experiences of “Left” errors from 1930-34. When he wrote Single Spark in January 1930, Li Li-san was afflicted with pessimism and Mao tried to convince him that the “revolutionary high tide” is not only inevitable but imminent. He obviously overcame this affliction because by June 1930, his appraisal was that the “high tide” was not only imminent but had arrived. The resurgence of the working class movement in the cities, the widespread expansion of the Red areas in Central China, the unrelenting conflicts between Chiang Kai-shek and Wang Jing-wei and between Chiang and the warlords, all led Li and the Central Committee to believe that the time had come to launch a general offensive.

Ang pagbabago ng isip ni Mao ay bunga ng mga pagbabago sa pulitikal na kalagayan simula nang isulat niya ang "Isang Sindi" hanggang sa panahong sinulat niya ang "Problema sa Istratehiya" matapos ang mga masasaklap na karahasan sa "Kaliwang" kamalian ng 1930-34. Nang kanyang sinulat ang "Isang Sindi" nuong Enero 1930, dinapuan ng pesimismo si Li Li-san at tinangka ni Mao na mahikayat siyang ang rebolusyonaryong taog ay hindi lamang darating kundi nalalapit na. Malinaw na nalampasan niya ang kanyang pesimismo dahil nuong Hunyo 1930, ang naging pagsusuri niya sa taog ay hindi lang nalalapit kundi dumating na. Ang pag-igpaw ng kilusang manggagawa sa lungsod, ang malawakang paglaki ng Pulang pook sa Gitnang Tsina, ang hindi matapos-tapos na away sa pagitan ni Chiang Kai-Shek at Wang Jing-Wei at sa pagitan ni Chiang at ng mga poongdigma - lahat ng ito ay nagtulak kina Li at ng Komite Sentral na paniwalaang dumating na ang panahon upang ilunsad ang pangkalahatang opensiba.

On the basis of this appraisal, Li Li-san drew up an adventurist plan for organizing immediate armed insurrections in the key cities throughout the country. The object of the 1930 offensive was to take the three large cities of Central China: Changsha, Wuhan and Nanchang.The Third Group of Armies under Peng De-huai was to attack Changsha. The attack on Nanchang was assigned to the Red Army in Shiangsi under Mao and Zhu Deh. The attack on Wuhan was to be launched by the armies of He Long in western Hubei and Hunan.

Sa batayan ng ganitong pagsusuri, gumawa ng isang adbentyuristang plano si Li Li-san para sa mabilis na pag-oorganisa ng mga armadong insureksyon sa mga piling lungsod sa buong bansa. Ang layunin ng opensibang 1930 ay ang agawin ang tatlong malalaking lungsod sa Gitnang Tsina: ang Changsha, Wuhan at Nanchang. Lulusubin ng ikatlong pangkat ng hukbo sa pamumuno ni Peng De-huai ang Changsa. Naatas sa Pulang Hukbo sa Shangsai sa ilalim ni Mao at Chu Teh ang paglusob sa Nanchang. Ilulunsad naman ng hukbo ni He Long sa Kanluraning Hubei at Hunan ang paglusob sa Wuhan.

Changsha was occupied when Peng De-huai's troops entered it on July 27. Ten days later they were dislodged and had to retire to the region of Liuyang. Ferocious repression followed which destroyed the party organization in Changsha. After the retreat from Changsha, Mao and Zhu, who disapproved of the general plan of the offensive, decided not to pursue the attack on Nanchang. They headed for Liuyang to reinforce the Third Army. The combined troops formed the First Front Army, of which Zhu became the commander in chief and Mao the political commissar. In the other cities, the uprisings, doomed from the start, were suppressed, and the terror that ensued destroyed the party and its legal organizations.

Okupado ang Changsa nang pinasok ito ng tropa ni Peng De-huai noong Hulyo 27. Pagkatapos ng sampung araw, napaalis sila at napilitang umatras sa rehiyon ng Liuyang. Sinundan ito ng mabangis na panlulupig na dumurog sa organisasyon ng partido sa Changsha. Pagkatapos ng atrasan sa Changsha, sina Mao at Chu, na hindi sumang-ayon sa kabuuang plano ng opensiba, ay nagpasyang huwag nang ituloy ang paglusob sa Nanchang. Tumungo sila sa Liuyang upang tulungan ang Ikatlong Hukbo. Ang pinagsamang tropang ito ang naging Unang Prenteng Hukbo, kung saan si Chu ay tumayong punong kumandante at si Mao naman ang punong-opisyal pampulitika. Sa ibang lungsod, mabilis na nagapi ang mga pag-aalsang sa simula pa lang ay talunan na, at ang pangambang sumunod ay halos dumurog sa partido at mga legal na organisasyon nito.

Li Li-san's adventurous policy was totally defeated and he was removed from the leadership at the Third Plenary Meeting of the Sixth Central Committee in September 1930. Qu Qiu-bai, the Comintern representative, and Zhou En-lai, who had recently returned from Moscow, presented a report recognizing that the CCP leadership had overestimated “the unequal development of the revolutionary movement in different regions, and that if a revolutionary situation was developing in China, it did not objectively exist in July 1930.”

Ganap na nabigo ang adbentyuristang patakaran ni Li Li-san at tinanggal siya sa pamunuan sa Ikatlong Pulong Pangkalahatan ng Ikaanim na Komite Sentral nuong Setyembre 1930. Si Qu Qiu-bai, ang kinatawan ng Komintern, at si Chou En-lai, na kararating lang mula sa Moscow, ay naghapag ng ulat na nagsasabing lumabis ang pagkalkula ng pamunuan ng CCP "sa hindi pantay na pag-unlad ng rebolusyonaryong kilusan sa iba't ibang rehiyon, at kung ang rebolusyonaryong kalagayan ay nagaganap sa Tsina, hindi ito obhetibong umiral nuong Hulyo 1930."

The Li Li-san line lasted only four months. But another “Left” adventurist line succeeded in dominating the central leadership. It was represented by the so-called 28 “Bolsheviks” led by Wang Ming and Po Ku, newly arrived from the Chinese Revolutionary University of Moscow with their professor Pavel Mif. It was mainly to criticize the military mistakes of the Wang Ming line that Mao wrote the article “Problems of Strategy.” This line was dominant in the CCP from the Fourth Plenary Meeting of the Sixth Central Committee in January 1931 to the meeting of the Political Bureau at Tsunyi in January 1935. This was what Mao called the “Left” opportunism of 1931-34 “which resulted in serious losses in the Agrarian Revolutionary War so that, instead of our defeating the enemy's fifth campaign of 'encirclement and suppression', we lost our base areas and the Red Army was weakened.”

Inabot lang ng apat na buwan ang linya ni Li Li-san. Subalit isa pang "Kaliwang" adbentyuristang linya ang nagawang mangibabaw sa sentral na pamunuan. Dinala ito ng mga tinawag na '28 Bolshevik' sa pamumuno nina Wang Ming at Po Ku, mga bagong dating mula sa Rebolusyonaryong Pamantasang Tsino ng Moscow kasama ang kanilang gurong si Pavel Mif. Ang tampok na layunin ni Mao nang isulat niya ang Suliranin ng Istratehiya ay upang punahin ang militar sa mga kamalian ng linyang Wang Ming. Ang linyang ito ang nangibabaw sa CCP mula sa Ikaapat na Pulong Pangkalahatan ng Ikaanim na Komite Sentral nuong Enero 1931 hanggang sa pulong ng Pampulitikang Kawanihan sa Tsunyi noong Enero 1935. Ito ang binansagan ni Mao na "Kaliwang" oportunismo ng 1931-34 "na nagresulta sa malubhang mga pagkatalo ng Rebolusyonaryong Digmaang Agraryo, kung saan, imbes na nadurog natin ang ikalimang kampanyang 'pagkubkob at paniniil' ng kaaway, nawala sa atin ang mga baseng pook at nanghina ang ating Pulang Hukbo."

Kritik sa PPW - Ikaanim na Bahagi

Ito ang IKAANIM NA BAHAGI sa isinasagawang pagsasalin ng dokumentong PPW.

Isa ito sa tatlong dokumento ng Counter Thesis (CT1) na inilabas noong 1994. Ang CT1 ay binubuo ng (a) PSR: A Semi-feudal Alibi for Protracted War, (b) PPDR: Class Line vs. Mass Line at (c) PPW: A New-Type Revolution of the Wrong Type) habang nakasulat na sa Tagalog ang Counter-Thesis 2 (Reorg at Reoryentasyon). Ang CT1 ay nakasulat sa Ingles, at dahil walang mahanap na bersyong Tagalog (marahil ay talagang wala nito), at dahil na rin sa hiling ng maraming manggagawa’t maralita na magkaroon ng Tagalog version nito, pinroyekto namin ang pagsasalin nito sa sariling wika upang higit itong maunawaan ng ating mga kababayang manggagawa’t maralita. – greg

Paunawa: Ang naka-regular font ay nasa wikang Ingles, at ang pagkakasalin sa Tagalog ay naka-bold italics.

Here is how Mao formulated his criticism: “They seem to think that, since the revolutionary high tide is still remote, it will be labor lost to attempt to establish political power by hard work. Instead, they want to extend our political influence through the easier method of roving guerilla actions, and, once the masses throughout the country have been won over, or more or less won over, they want to launch a nationwide armed insurrection which, with the participation of the Red Army, would become a great nationwide revolution. Their theory that we must first win over the masses on a countrywide scale and in all regions and then establish political power does not accord with the actual state of the Chinese revolution. This theory derives mainly from the failure to understand clearly that China is a semicolonial country for which many imperialist powers are contending.”

Ganito ang pormulasyon ni Mao sa kanyang kritisismo: "Tila iniisip nila na, sapagkat ang rebolusyonaryong taog ay malayo pa, masasayang lamang ang kanilang pagod kung tatangkain pa nilang magtatag ng kapangyarihang pampulitika, na sadyang mahirap. Ang nais nila ay palawakin ang ating impluwensiyang pampulitika sa madaling paraan ng aksyong gerilya, at, sa panahong nakabig na ang masa, gusto na nilang maglunsad ng pambansang armadong insureksyon na, sa partisipasyon ng Pulang Hukbo, ay magiging isang dakilang pambansang rebolusyon. Ang kanilang teorya na dapat ay makabig muna natin ang masa sa pambansang saklaw at sa lahat ng rehiyon, at magtayo ng pulitikal na kapangyarihan ay hindi angkop sa aktwal na kalagayan ng rebolusyong Tsino. Ang teoryang ito ay bunga ng hindi malinaw na pag-unawa nila na ang Tsina ay isang malakolonyal na bansang pinag-aawayan ng maraming imperyalistang bansa.

In opposing “the policy which merely calls for roving guerilla actions” which according to Mao cannot accomplish the task of accelerating the imminent revolutionary high tide, he proposed “the policy of establishing base areas; of systematically setting up political power; of deepening the agrarian revolution; of expanding the people's armed forces by a comprehensive process of building up first the township Red Guards, then the district Red Guards, then the county Red Guards, then the local Red Army troops, all the way up to the regular Red Army troops; of spreading political power by advancing in a series of waves, etc. etc. Only thus is it possible to build the confidence of the revolutionary masses throughout the country, as the Soviet Union has built it throughout the world. Only thus is it possible to create tremendous difficulties for the reactionary classes, shake their foundations and hasten their internal disintegration. Only thus is it possible to create a Red Army which will become the chief weapon for the great revolution of the future. In short, only thus is it possible to hasten the revolutionary high tide.”

Sa pagtutol niya sa "patakarang humihingi lang ng umiikot na aksyong gerilya" na, ayon kay Mao, ay hindi makagagampan sa tungkulin ng pagpapabilis sa paparating na rebolusyonaryong taog, iminungkahi niya na "ang patakaran sa pagtatatag ng baseng pook; sa sistematikong pagtatayo ng kapangyarihang pampulitika; sa pagpapalalim ng rebolusyong agraryo; sa pagpapalawak ng armadong pwersa ng bayan sa pamamagitan ng komprehensibong proseso ng pagtatayo, una, ng pangkanayunang Pulang Tanod, at sumunod ang mga pandistritong Pulang Tanod, pagkatapos ay mga pambayang Pulang Tanod, pagkatapos ay mga lokal na tropa ng Pulang Hukbo; sa pagpapakalat ng kapangyarihang pampulitika sa pamamagitan ng pag-abante sa isang serye ng agos, atbp. Sa pamamagitan lamang nito magiging posible na magkaroon ng kumpyansa ng rebolusyonaryong masa sa buong bansa, gaya ng pagtatayo ng Unyong Sobyet nito sa buong daigdig. Sa pamamagitan lamang nito magiging posible ang paglikha ng grabeng pahirap para sa mga reaksyunaryong uri, ang yugyugin ang kanilang pundasyon at pabilisin ang kanilang internal na disintegrasyon. Sa pamamagitan lang nito magiging posible ang pagbuo ng isang Pulang Hukbo na magsisilbing pangunahing sandata para sa dakilang rebolusyon sa hinaharap. Sa madaling salita, sa pamamagitan lamang nito magiging posible ang pagpapabilis sa rebolusyonaryong taog."

The policies proposed by Mao are elements of protracted war as we understand them in our own revolutionary practice. But by themselves, do they constitute the strategy of protracted war? Was Mao, by enumerating these policies, actually proposing a strategy of protracted war in seizing political power without calling it protracted war? If we abstract Mao's proposals from his analysis of the political situation at that time, we might really get the impression that Mao is already proposing a strategy of protracted war. But this was how Mao appraised the political situation in China or the balance of forces at that time: “Although the subjective forces of the revolution in China are now weak, so also are all organizations (organs of political power, armed forces, political parties, etc.) of the reactionary ruling classes, resting as they do on the backward and fragile social and economic structure of China. This helps to explain why revolution cannot break out at once in the countries of Western Europe where, although the subjective forces of revolution are now perhaps somewhat stronger than in China, the forces of the reactionary ruling class are many times stronger. In China the revolution will undoubtedly move towards a high tide more rapidly, for although the subjective forces of the revolution at present are weak, the forces of the counter-revolution are relatively weak too.”

Ang mga mungkahing alituntunin ni Mao ay mga elemento ng matagalang digma gaya ng pagkaunawa natin dito sa ating rebolusyonaryong praktika. Subalit ito ba ang laman ng matagalang digma? Sa paglalahad ba niya ng mga alituntuning ito, nagmumungkahi si Mao ng isang istratehiya ng matagalang digma pero hindi niya ito tinatawag na matagalang digma? Kung huhugutin natin ang mga mungkahing ito ni Mao mula sa kanyang pagsusuri sa pulitikal na kalagayan sa panahong iyon, maaari ngang magkaroon tayo ng impresyong ang iminumungkahi nga ni Mao ay isang istratehiya ng matagalang digma. Pero ganito sinuri ni Mao ang pulitikal na kalagayan sa Tsina o ang balanse ng pwersa sa panahong iyon: "Bagamat ang mga suhetibong pwersa ng rebolusyon sa Tsina ay mahina, mahina rin naman ang lahat ng organisasyon (mga organo ng kapangyarihang pampulitika, armadong pwersa, partidong pulitikal, atbp.) ng reaksyunaryong nagkakaring uri na nakasandal sa atrasado at marupok na panlipunan at pang-ekonomikong istraktura ng Tsina. Ipinapakita nito kung bakit ang rebolusyon ay hindi maaaring pumutok agad sa isang bansa sa Kanluraning Europa kung saan, bagamat ang mga suhetibong pwersa ng rebolusyon, ay tila mas naging malakas ngayon sa Tsina, ang mga pwersa ng reaksyunaryong naghaharing uri ay higit na malakas. Sa Tsina, siguradong mas mabilis na mararating ng rebolusyon ang taog dahil nga kahit na ang suhetibong pwersa ng rebolusyon dito sa ngayon ay mahina, ang mga pwersa ng kontra-rebolusyon ay relatibong mahina rin."

Will this appraisal lead to a protracted war strategy of revolution? Compare this to Mao's appraisal of the balance in December 1936 when he wrote Problems of Strategy In China's Revolutionary War. Here, Mao elaborated his strategy and tactics ensuing from four basic characteristics of China's revolutionary war at that period. The second characteristic was that the enemy was big and powerful and the third characteristic was that the Red Army was small and weak. According to Mao, “from this sharp contrast have arisen the strategy and tactics of the Red Army … it follows from the second and third characteristics that it is impossible for the Chinese Red Army to grow very rapidly or defeat its enemy quickly; in other words, the war will be protracted and may even be lost if mishandled.”

Ang ganito bang pagsusuri ay tutungo sa istratehiyang matagalang digma? Ikumpara natin ito sa pagsusuri ni Mao sa balanse ng pwersa nuong Disyembre 1936 sa isinulat niyang akdang "Suliranin ng Istratehiya sa Rebolusyonaryong Digma ng Tsina". Sa artikulong ito, ipinaliwanag ni Mao ang kanyang istratehiya at taktika ng "matagalang digma" na ibinatay sa apat na saligang katangian ng rebolusyonaryong digma ng Tsina sa panahong iyon. Ang ikalawang katangian ay: ang kaaway ay malaki at makapangyarihan, at ang ikatlong katangian ay: ang Pulang Hukbo ay maliit at mahina. Ayon sa kanya: "mula sa napakalaking kaibhang ito sumulpot ang istratehiya at taktika ng Pulang Hukbo." At dagdag pa niya: "alinsunod sa ikalawa at ikatlong katangian, imposible para sa Pulang Hukbong Tsino na mabilis na lumaki o agad na madaig ang kaaway; ibig sabihin, ang digmaan ay magiging matagalan at maaari pa ngang mabigo kung hindi mabuti ang paghawak dito."

How did Mao appraised the enemy in December 1936? Mao said: “How do matters stand with the Guomintang, the enemy of the Red Army? It is a party that has seized political power and has more or less stabilized its power. It has gained the support of the world's principal imperialist states. It has remodelled its army which has thus become different from any other army in Chinese history and on the whole similar to the armies of modern states; this army is much better supplied with weapons and material than the Red Army and is larger than any army in Chinese history, or for that matter than the standing army of any other country. There is a world of difference between the Guomintang army and the Red Army. The Guomintang controls the key positions or lifelines in the politics, economy, communications and culture of China; its political power is nationwide.”

Paano sinuri ni Mao ang Koumintang nuong Disyembre 1936? Ayon kay Mao: "Ano ang katayuan ngayon ng Koumintang, ang kaaway ng Pulang Hukbo? Ito ay isang partidong umagaw ng kapangyarihang pampulitika at nagawang patatagin ang kanyang kapangyarihan. Nakabig nito ang suporta ng mga prinsipal na imperyalistang estado sa buong daigdig. Iniba nito ang hubog o itsura ng kanyang hukbo upang maging kakaiba sa ibang umiral na hukbo sa kasaysayan ng Tsina at sa kabuuan ay ginawang kamukha ng mga hukbo sa ibang modernong estado; ang hukbong ito ay mas maunlad sa armas at materyal kaysa sa Pulang Hukbo at higit na malaki kaysa sa anumang hukbong umiral sa kasaysayan ng Tsina, o kahit sa mga hukbo ngayon sa ibang bansa. Gamundo ang kaibhan ng hukbo ng Koumintang at ng ating Pulang Hukbo. Hawak ng Koumintang ang mga susing posisyon o linyangbuhay sa pulitika, ekonomya, komunikasyon at kultura ng Tsina; sakop ngkapangyarihang pampulitika nito ang buong bansa."

How did Mao appraise the Red Army in December 1936? “Our political power exists in scattered and isolated mountainous or remote regions and receives no outside help whatsoever. Economic and cultural conditions in the revolutionary base areas are backward compared to those in the Guomintang areas. The revolutionary base areas embrace only rural districts and small towns. These areas were extremely small in the beginning and have not grown much larger since. Moreover, they are fluid and not stationary, and the Red Army has no really consolidated bases. ..The Red Army is numerically small, its arms are poor, and it has great difficulty in obtaining supplies such as food, bedding and clothing.” Not to mention the fact, that after the Long March, according to Mao, “the revolutionary bases were lost, the Red Army was reduced from 300,000 to a few tens of thousands, the membership of the CCP fell from 300,000 to a few tens of thousands, and the Party organizations in the Guomintang areas were almost all destroyed.”

Paano sinuri ni Mao ang Pulang Hukbo nuong Disyembre 1936? "Ang ating kapangyarihang pampulitika ay nangingibabaw sa mga kalat-kalat at liblib na mga kabundukan o rehiyon at hindi tumatanggap ng anumang dayuhang tulong. Atrasado ang pang-ekonomya at pangkulturang kalagayan sa mga rebolusyonaryong baseng pook kung ikukumpara sa mga pook na nasasakupan ng Koumintang. Ang mga rebolusyonaryong baseng pook ay sumasakop lang sa mga rural na distrito at maliliit na baryo. Napakaliit ng mga pook na ito noon at hanggang ngayon ay hindi pa gaanong lumaki. Dagdag pa, ang mga ito ay paiba-iba at hindi pirmis, at ang Pulang hukbo ay walang totoong konsolidadong base... Napakaliit ng bilang ng Pulang hukbo, ang mga armas nito ay mahina, at hirap ito sa paglikom ng mga suplay tulad ng pagkain, tulugan at mga damit." Idagdag pa rito ang nangyari matapos ang Mahabang Martsa kung saan, ayon kay Mao, "naagaw ang rebolusyonaryong base, nabawasan ang Pulang Hukbo mula 300,000 ay naging ilang libo na lang, ang kasapian ng CCP ay bumagsak mula 300,000 kasapi at naging ilang libong kasapi, at ang mga organisasyong Partido sa pook ng Koumintang ay nadurog nang lahat."

With the sharp contrast of Mao's appraisal of the political situation or balance of forces in January 1930 with that of December 1936, how can we speak of Mao advocating protracted war in the former? The truth is, during the second period of the Chinese revolution, Mao's “strategy” was not protracted war and it was very apparent in his writings at that time.

Sa ganito kalaking pagkakaiba ng pagsusuri ni Mao sa kalagayang pampulitika o balanse ng pwersa nuong Enero 1930 at nuong Disyembre 1936, paano pa natin masasabing tumindig si Mao na ilunsad ang matagalang digma nuon pa lang Enero 1930? Ang totoo, sa ikalawang yugto ng rebolusyong Tsino, ang "istratehiya" ni Mao ay hindi matagalang digma at ito ay malinaw na nakasaad sa kanyang mga akda sa panahong iyon.

According to Mao: “The subjective forces of the revolution have indeed been greatly weakened since the defeat of the revolution of 1927. The remaining forces are very small and those comrades who judge by appearances alone naturally feel pessimistic. But if we judge by essentials, it is quite another story. Here we can apply the old Chinese saying, 'A single spark can start a prairie fire' In other words, our forces, although very small at present, will grow very rapidly. In the conditions prevailing in China, their growth is not only possible but indeed inevitable, as the May 30th Movement and the Great Revolution which followed have fully proved.”

Ayon kay Mao: "Ang suhetibong pwersa ng rebolusyon ay talagang humina simula nang mabigo ang rebolusyon ng 1927. Kakaunti ang mga natirang pwersa at ang ibang mga kasama na humuhusga ayon sa panlabas na anyo lang ay talagang magiging pesimistiko. Ibang usapin na kung ang paghuhusga natin ay ibabatay sa esensyal na katangian. Dito, maaari nating ilapat ang lumang kasabihang "ang isang sindi ay maaaring magsimula ng sunog". Ibig sabihin, ang mga pwersa natin, bagaman mahina sa ngayon, mabilis ding lalago. Sa kalagayang umiiral sa ngayon sa Tsina, ang kanilang paglago ay hindi lamang posible kundi tiyak na, at pinatunayan ito ng Kilusang Mayo 30 at ng sumunod ditong Dakilang Rebolusyon."

What is this May 30th Movement and Great Revolution? Mao is referring to the May 30, 1925 massacre of unarmed Chinese demonstrators by English police of the international concession at Shanghai killing 10 and seriously wounding 50. They were protesting the killing of a Chinese worker on May 15 by a Japanese foreman in a Japanese cotton mill that was on strike. This incident triggered a nationwide upsurge of protest bringing together diverse forces. It was the impetus that led to the 1926-27 revolution. The “Great Revolution” Mao is referring to is the revolution of 1926-27.

Ano ang Kilusang Mayo 30 at ang Dakilang Rebolusyon? Ang tinutukoy ni Mao ay ang Mayo 30, 1925 masaker ng mga walang armas na Tsinong demonstrador ng mga Ingles na pulis galing sa pandaigdigang konsesyon sa Shanghai kung saan sampu ang namatay at 50 ang malubhang nasugatan. Prinotesta nila ang pagpatay sa isang Tsinong manggagawa nuong Mayo 15 ng isang kapatas (foreman) na Hapon sa isang Kiskisan ng Bulak ng Hapon na nuon ay nagwewelga. Ang pangyayaring ito'y nagsanhi ng tuloy-tuloy na protesta sa buong bansa kung saan ang iba't ibang pwersa'y nagsama-sama. Ito ang naging udyok sa pagsiklab ng rebolusyong 1926-27, na siyang tinutukoy ni Mao na Dakilang Rebolusyon.

Now, by using the May 30th Movement and the Revolution of 1926-27 as his reference point in proving not only the inevitability but the imminence of a revolutionary high tide, Mao is speaking not of a protracted war type of revolution but a revolution similar to that of 1927 which was insurrectionary in character. Mao, in Sison's standard, is guilty of urban insurrectionism! This “single spark” concept of Mao is not protracted war but an insurrectional “strategy” that gives premium to an objective revolutionary situation, to a revolutionary high tide not to the balance of military forces, not to the stage by stage development of the military struggle from the strategic defensive to the strategic stalemate and finally towards the strategic offensive from the countryside to the cities.

Ginamit ni Mao na batayang sanggunian ang Kilusang Mayo 30 at Rebolusyong 1926-27 upang patunayan hindi lang ang katiyakan kundi ang nalalapit na pagdating ng rebolusyonaryong taog, at dito, ang tinutukoy ni Mao ay hindi ang "matagalang digmaang" tipo ng rebolusyon kundi ang rebolusyong tipo ng 1927 na insureksyunal ang katangian. Sa pamantayan ni Sison, ang kasalanan ni Mao ay insureksyunismong lungsod! Ang isang sindi (single spark) na konsepto ni Mao ay hindi isang matagalang digma kundi isang insureksyunal na "istratehiya" na nagbibigay ng primyum sa obhetibong rebolusyonaryong kalagayan, sa rebolusyonaryong taog, at hindi sa balanse ng pwersang militar, hindi sa yugto-yugtong pag-unlad ng pakikibakang militar mula sa istratehikong depensiba, istratehikong pagkakapatas, hanggang sa istratehikong opensiba mula sa kanayunan patungong kalunsuran.

Listen to how Mao asserted his point: “We need only look at the strikes by the workers, the uprisings by the peasants, the mutinies of the soldiers and the strikes of the students which are developing in many places to see that it cannot be long before a 'spark' kindles a 'prairie fire'. The fire of ‘insurrectionism’ is raging in Mao's appraisal of the situation!

Ganito inilahad ni Mao ang kanyang iginigiit: "Tunghayan natin ang mga welga ng manggagawa, ang mga pag-aalsa ng pesante, ang pagrerebelde ng mga sundalo at ang pagkilos ng mga istudyante na nagaganap sa maraming lugar upang matimo sa atin na hindi magtatagal ay paliliyabin ng isang "sindi" ang isang malaking sunog." Nagliliyab ang sunog ng "insureksyunismo" sa pagsusuri ni Mao ng sitwasyon!

What was the official 'strategy of the CCP at that time as approved by the Sixth Congress of 1928 in Moscow? It was still basically the launching of armed uprisings led by the working class in the cities and the peasantry as its main reserve. Did Mao oppose such a “strategy?”

Ano ang opisyal na istratehiya ng CCP sa panahong iyon na inaprubahan ng Ikaanim na Kongreso noong 1928 sa Moscow? Ito ang paglulunsad ng armadong pag-aalsang pinamumunuan ng uring manggagawa sa kalunsuran at ang pesante ang nagsisilbing pangunahing reserba nito. Tinutulan ba ni Mao ang ganitong istratehiya?

Mao did not oppose but supported the “strategy” of the Sixth Congress. According to Mao: “The political line and the organizational line laid down by the Party's Sixth National Congress are correct, i.e., the revolution at the present stage is democratic and not socialist, and the present task of the Party [here the words 'in the big cities' should have been added: Mao] is to win over the masses and not to stage immediate insurrections. Nevertheless, the revolution will develop swiftly, and we should take a positive attitude in our propaganda and preparations for insurrections.” Mao never proposed a protracted war strategy as opposed to the “insurrectional” line of the Sixth Congress.

Hindi tumutol si Mao sa ganitong "istratehiya" ng Ikaanim na Kongreso. Ayon sa kanya: "Ang linyang pulitikal at organisasyunal na inihapag ng Ikaanim na Pambansang Kongreso ng partido ay tama, i.e., ang rebolusyon sa kasalukuyang yugto ay demokratiko at hindi sosyalista, at ang kasalukuyang tungkulin ng partido (dapat ay idinagdag dito ang katagang 'sa malaking lungsod' - Mao) ay makabig ang masa at hindi maglunsad agad ng mga insureksyon. Gayunpaman, ang rebolusyon ay mabilis na uunlad, at dapat ay magkaroon tayo ng positibong aktitud sa ating propaganda at sa paghahanda para sa mga insureksyon." Hindi kailanman iminungkahi ni Mao ang istratehiya ng matagalang digma kabangga ng "insureksyunal' na linya ng Ikaanim na Kongreso.

What Mao tried to stress in his polemics with the Central Committee of Li Li-san was this: “Building a proletarian foundation for the Party and setting up Party branches in industrial enterprises in key districts are important organizational tasks for the Party at present; but at the same time the major prerequisites for helping the struggle in the cities and hastening the rise of the revolutionary tide are specifically the development of the struggle in the countryside, the establishment of Red political power in small areas, and the creation and expansion of the Red Army. Therefore it would be wrong to abandon the struggle in the cities, but in our opinion it would also be wrong for any of our Party members to fear the growth of peasant strength lest it should outstrip the workers' strength and harm the revolution. For the revolution in semicolonial China, the peasant struggle must always fail if it does not have the leadership of the workers, but the revolution is never harmed if the peasant struggle outstrip the forces of the workers.”

Ang idinidiin ni Mao sa kanyang mga polemiko laban sa Komite Sentral ni Li Li-san ay ito: "Ang pagtatayo ng proletaryadong pundasyon para sa Partido at ang pagbubuo ng mga sangay ng Partido sa mga negosyong industriyal sa mga susing distrito ay mahahalagang tungkuling organisasyunal para sa Partido sa kasalukuyan. Pero kasabay nito, ang mga mayor na rekisito sa pagsuporta sa pakikibaka sa kalunsuran at ang pagpapabilis ng pagdating ng rebolusyonaryong agos ay ang pag-unlad ng pakikibaka sa kanayunan, ang pagtatayo ng Pulang kapangyarihang pampulitika sa maliliit na pook, at ang pagbuo at pagpapalawak ng Pulang Hukbo. Kung gayon, malaking kamalian ang pag-abandona sa pakikibaka sa kalunsuran, ngunit, sa palagay ko, malaki ring kamalian para sa sinumang kasapi ng Partido na katakutan ang paglakas ng magbubukid hanggang sa malagpasan nito ang lakas ng manggagawa at wasakin ang rebolusyon. Sa rebolusyon ng malakolonyal na Tsina, lagi nang mabibigo ang pakikibaka ng magbubukid kung hindi ito pinamumunuan ng manggagawa, pero hindi mawawasak ang rebolusyon sakali mang malagpasan ng pakikibakang magbubukid ang pwersa ng manggagawa."

Kritik sa PPW - Ikalimang Bahagi

Ito ang IKALIMANG BAHAGI sa isinasagawang pagsasalin ng dokumentong PPW.

Isa ito sa tatlong dokumento ng Counter Thesis (CT1) na inilabas noong 1994. Ang CT1 ay binubuo ng (a) PSR: A Semi-feudal Alibi for Protracted War, (b) PPDR: Class Line vs. Mass Line at (c) PPW: A New-Type Revolution of the Wrong Type) habang nakasulat na sa Tagalog ang Counter-Thesis 2 (Reorg at Reoryentasyon). Ang CT1 ay nakasulat sa Ingles, at dahil walang mahanap na bersyong Tagalog (marahil ay talagang wala nito), at dahil na rin sa hiling ng maraming manggagawa’t maralita na magkaroon ng Tagalog version nito, pinroyekto namin ang pagsasalin nito sa sariling wika upang higit itong maunawaan ng ating mga kababayang manggagawa’t maralita. – greg

Paunawa: Ang naka-regular font ay nasa wikang Ingles, at ang pagkakasalin sa Tagalog ay naka-bold italics.

In Mao's A Single Spark Can Start A Prairie Fire written on January 1930, the presentation is more direct to the point: “China is a semicolonial country for which many imperialist powers are contending. If one clearly understands this, one will understand first why the unusual phenomenon of prolonged and tangled warfare within the ruling classes is only to be found in China, why this warfare is steadily growing fiercer and spreading, and why there has never been a unified regime.”

Sa akdang "Maaaring Pagmulan ng Malaking Sunog ang Isang Sindi" na isinulat ni Mao nuong Enero 1930, mas direkta ang pagpapaliwanag nito: "...Ang Tsina ay isang malakolonyal na bansa na pinag-aawayan ng maraming imperyalistang bansa. Kung malinaw itong nauunawaan ng isang tao, maiintindihan niya kung bakit ang di-pangkaraniwang penomenon ng matagalan at buhol-buhol na labanan sa gitna ng naghaharing uri ay makikita lamang sa Tsina, kung bakit ang labanang ito ay nagiging mas marahas at mas malawak, at kung bakit hindi kailanman nagkaroon ng nagkakaisang rehimen."

Mao's second special reason was “the regions where China's Red political power has first emerged and is able to last for a long time have not been those unaffected by the democratic revolution, such as Szechuan, Kweichow, Yunnan and the northern provinces, but regions such as the provinces of Hunan, Kwangtung, Hupeh and Kiangsi, where the masses of workers, peasants and soldiers rose in great numbers in the course of the bourgeois-democratic revolution of 1926-27.”

Ang ikalawang "ispesyal na dahilan" ni Mao ay "ang mga rehiyon kung saan ang Pulang kapangyarihang pampulitika ng Tsina ay unang sumulpot at umiral sa mahabang panahon ay di yaong mga di naapektuhan ng demokratikong rebolusyon, tulad ng Szechuan, Kweichow, Yunan at ang mga hilagaing lalawigan, ngunit ang mga rehiyong tulad ng mga lalawigan ng Hunan, Kwangtung, Hupeh at Kiangsi, kung saan ang laksa-laksang masa ng manggagawa, pesante at sundalo ang nakibaka sa pagsusulong ng burgis-demokratikong rebolusyon ng 1926-27.

Again, Mao was referring to the concrete context for the emergence and survival of Red political power. For him, the living political experience and tempering of the masses in revolutionary struggle, a people that have gone through the revolution of 1924-27 is a vital factor. The armed independent regime and armed struggle in the provinces of Hunan, Kwantung, Hupeh and Kiangsi was a direct and immediate continuation of the revolutionary struggles of the first period of the Chinese revolution.

Muli, ang tinutukoy ni Mao ay ang kongkretong konteksto para sa pagsulpot at pag-iral ng Pulang kapangyarihang pampulitika. Para sa kanya, "mahalagang salik ang buhay na pulitikal na karanasan at pagtimpla sa masa sa rebolusyonaryong pakikibaka, sambayanang "pinagdaanan na ang rebolusyong 1924-27". Ang armadong independyenteng rehimen at ang armadong pakikibakang inilunsad sa lalawigan ng Hunan, Kwangtung, Hupeh at Kiangsi ay isang direkta at kagyat na pagpapatuloy ng rebolusyonaryong pakikibaka sa unang yugto ng rebolusyong Tsina.

The Red army that was built in the Red areas during the second revolutionary war, according to Mao, was a“split-off from the National Revolutionary Army which underwent democratic political training and came under the influence of the masses of workers and peasants.” It was the same army that fought in the three great uprisings in the latter half of 1927 and a part of which retreated and converged at the Chingkang Mountains.

Ang Pulang hukbo na itinatag sa mga Pulang pook sa panahon ng ikalawang rebolusyonaryong digmaan, ayon kay Mao, ay isang "tiwalag na bahagi ng Pambansa Rebolusyonaryong Hukbo na nagsagawa ng demokratikong pulitikal na pagsasanay at naimpluwensyahan ng masa ng manggagawa't pesante. Ito ang hukbong nakipaglaban sa tatlong magigiting na pag-aalsa sa huling bahagi ng 1927, kung saan ang ilang bahagi ay umatras at muling nabuo sa kabundukan ng Chingkang.

It should be noted with great emphasis, that like Vietnam, China had a history of uninterrupted wars, and its revolutionary war was a direct and immediate continuation of the preceding wars that has put the country in constant turmoil. China, since the Opium War of the 1840's was virtually in a permanent state of war.

Dapat linawin at ipagdiinan na, tulad ng Byetnam, ang Tsina ay may kasaysayan ng tuluy-tuloy na digmaan, at ang rebolusyonaryong digmaan ay isang direkta at kagyat na pagpapatuloy ng mga sinundan nitong mga digmaan na naglagay sa bansa sa walang humpay na kaguluhan. Ang Tsina, simula nang pumutok ang Digmaang Opyo ng 1840s ay nalagay sa permanenteng estado ng digmaan.

Mao's third point is quite revealing. According to Mao: “whether it is possible for the people's political power in small areas to last depends on whether the nationwide revolutionary situation continues to develop. If it does, then the small Red areas will undoubtedly last for a long time, and will, moreover, inevitably become one of the many forces for winning nationwide political power. If the nationwide revolutionary situation does not continue to develop but stagnates for a fairly long time, then it will be impossible for the small Red areas to last long.”

Ang ikatlong punto ni Mao ay isinisiwalat. Ayon sa kanya: "nakasalalay ang posibilidad ng pagtagal ng kapangyarihang pampulitika ng sambayanan sa maliliit na pook sa pag-unlad ng pambansang rebolusyonaryong kalagayan. Kung magkakagayon, walang alinlangan na ang mga maliliit na Pulang pook ay magtatagal, at higit pa, ay magiging isa sa maraming pwersa para sa pagkamit ng pambansang kapangyarihang pampulitika. Kung ang pambansang rebolusyonaryong kalagayan ay hindi uunlad at mananatiling nakabinbin sa matagal na panahon, kung gayon ay magiging imposibleng magtagal ang maliliit na Pulang pook."

Here, Mao hinged the long-term survival of the Red areas and the growth of its armed struggle on the development of the “nationwide revolutionary situation.” If nationwide revolutionary situation “stagnates for a fairly long time” then the long-term survival of the small Red areas was impossible. Mao was categorical in asserting the decisive significance of a “nation-wide revolutionary situation” in determining the prospect of the growth or decline of the Red areas.

Dito, isinalalay ni Mao ang matagalang pag-iral ng Pulang pook, at paglago ng armadong pakikibaka nito sa pag-unlad ng pambansang rebolusyonaryong kalagayan. Kung ang pambansang rebolusyonaryong kalagayan ay nabinbin sa matagal na panahon, imposible na kung gayon ang pagtagal ng maliliit na Pulang pook. Kategorikal si Mao sa pagdidiin ng mapagpasyang kabuluhan ng pambansang rebolusyonaryong kalagayan sa pagtatakda ng inaasahang paglago o pagbagsak ng Pulang pook.

The prospect of survival and advance is not determined solely by social conditions remaining as it is, meaning, semicolonial and semifeudal or by correct subjective steps like military strategy and tactics, but by a continuous development of a “nation-wide revolutionary situation.” When Mao wrote his article, his evaluation was that “the revolutionary situation is continuing to develop with the continuous splits and wars within the ranks of the comprador and landlord classes and of the international bourgeoisie. Therefore, the small Red areas will undoubtedly last for a long time, and will continue to expand and gradually approach the goal of seizing political power throughout the country.”

Ang inaasahang pag-iral at pagsulong ay hindi lamang itinatakda ng umiiral na kalagayang panlipunan, ibig sabihin, malakolonyal at malapyudal, o ng wastong suhetibong hakbang tulad ng istratehiya't taktikang militar, kundi sa pamamagitan ng tuluy-tuloy na pag-unlad ng pambansang rebolusyonaryong kalagayan. Nang isulat ni Mao ang kanyang akda, ang naging ebalwasyon niya'y "tuluy-tuloy na umunlad ang rebolusyonaryong kalagayan sa gitna ng mga walang patid na hiwalayan at digmaan sa hanay ng uring komprador at panginoong maylupa at ng pandaigdigang burgesya. Kung gayon, mananatili sa matagal na panahon ang mga maliliit na Pulang pook at magpapatuloy sa paglawak at unti-unting paglapit sa ninanasang pag-agaw ng kapangyarihang pampulitika sa buong bansa".

Mao's fourth point was “the existence of a regular Red army of adequate strength is a necessary condition for the existence of Red political power.” According to Mao: “even when the masses of workers and peasants are active, it is definitely impossible to create an independent regime, let alone an independent regime which is durable and grows daily, unless we have regular forces of adequate strength.”

Ang ikaapat na punto ni Mao ay "ang pag-iral ng regular na Pulang hukbo na sapat ang lakas ay kailangan para sa pag-iral ng pambansang rebolusyonaryong kalagayan. Ayon kay Mao: "kahit na aktibo pa ang masa ng manggagawa at pesante, imposible pa rin makapagtayo ng independyenteng rehimen, laluna ang isang independyenteng rehimeng pangmatagalan at lumalago bawat araw, maliban na lamang kung ang mga regular na pwersa ay may sapat na lakas".

What is this regular Red army that Mao is referring to? The Red Army in the Red areas were organized into divisions and regiments down to the squad level. Mao's Fourth Army of Workers and Peasants numbered about 40,000 men concentrated in the Chingkang Mountains in 1928 when Mao's troops were reinforced by those of Zhu De, Lin Biao and Chen Yi.

Ano ang tinutukoy ni Mao na regular na Pulang Hukbo? Ang Pulang Hukbo sa Pulang pook ay inorganisa sa dibisyon at rehimente hanggang sa antas-pulutong. Umabot ang bilang ng Ikaapat na Hukbo ng Manggagawa't Pesante ni Mao sa 40,000 katao na nakonsentra sa kabundukan ng Chingkang noong 1928 nang magbigay kay Mao ng karagdagang tropa ang hukbo nina Zhu De, Lin Biao at Chen Yi.

The Chingkang military base, at the border of Hunan and Kiangsi, was an isolated region of hills covered with forests. The territory (250 kilometers in circumference) was almost unpopulated. It included only five villages, where 2,500 people lived in almost total isolation and where social relations were still based on the clan system. At the end of 1928, this Red base was further strengthened by the defection of a large Nationalist unit whose leader, Peng De-huai, would later become one of the principal leaders of the Red army.

Ang Pulang baseng militar ng Chingkang, sa hangganan ng Hunan at Kiangsi, ay isang liblib na rehiyon ng mga burol na natatakpan ng kagubatan. Ang teritoryo kung saan nanatili ang mga rebolusyonaryo (250 kilometro ang sirkumperensya) ay halos walang naninirahan. Sumasaklaw lamang ito sa limang barangay (village) na tinitirhan ng 2,500 katao sa halos ganap na isolasyon kung saan ang panlipunang ugnayan ay nakabatay sa sistemang lipi (clan). Sa huling bahagi ng 1928, ang Pulang baseng ito'y lalong lumakas dahil sa pagsanib ng malaking bahagi ng nasyunalistang yunit na ang pinuno, si Peng De-huai, ay magiging pangunahing lider ng Pulang hukbo.

In 1930, there were about fifteen small Red areas scattered in South and Central China. In that same year, the Tenth Army was organized by Fang Zhi-min in Northeast Kiangsi. In the Henan-Hubei-Anhui border, Chang Kou-tao formed the Fourth Group of Armies. But all these Red areas resembled those of the Chingkang mountain. By the time the Red Army began the Long March in October 1934, it numbered around 300,000 troops.

Noong 1930, mayroong humigit-kumulang 15 maliliit na Pulang pook na kalat-kalat sa Timog at Gitnang Tsina. Sa panahong ito, inorganisa ni Fang Zhi-Minh ang Ikasampung Hukbo sa Hilagang Silanganing Kiangsi. Sa hangganan ng Henan-Hubei-Anhui, binuo naman ni Chang Kou-Tao ang Ikaapat na Pangkat ng mga Hukbo. Subalit ang lahat ng mga Pulang pook na ito ay kahalintulad ng mga itinayo sa kabundukan ng Chingkang. Sa pagsisimula ng Pulang Hukbo ng Mahabang Martsa noong Oktubre 1934, umabot ito ng humigit-kumulang 300,000 tropa.

According to Mao, “if we have local Red Guards only but no regular Red Army, then we cannot cope with the regular White forces, but only with the landlord's levies.” Indeed, how can the Red area cope with the regular pattern of encirclement and suppression campaigns of the White forces if it has only local guerrillas and local militias like we have in our guerilla fronts? In our case, we cannot even cope with the landlord's levies or the struggle for rent reduction after 25 years of protracted war!

Ayon kay Mao, "kung ang mayroon lang sa atin ay Pulang Tanod at hindi regular na Pulang Hukbo, hindi natin kakayanin ang mga regular na Puting pwersa, kundi ang mga buwis (levies) lamang ng mga panginoong maylupa. Paano nang kakayanin ng Pulang pook ang regular na kampanyang pangkubkob at pananalakay ng Puting pwersa kung ang tanging ginagamit nito ay mga lokal na gerilya at lokal na milisya tulad ng mga gerilyang prente natin? Sa kaso natin, hindi man lang nating nakayang bakahin ang pangingikil ng buwis ng panginoong maylupa o ipanagumpay ang pakikibaka para sa pagbabawas ng upa sa loob ng dalawampu't limang taong pagsusulong natin ng "matagalang digma"!!

Just imagine the magnitude of the battles in the Red areas. In the first encirclement campaign in late 1930, the White forces employed about 100,000 men against the 40,000 of the Red Army concentrated in a single county in Kiangsi. In the second campaign which lasted only one month before it was smashed, the enemy troops numbered 200,000 against the 30,000 of the Red Army. One month after the second campaign, the third campaign began with the enemy numbering about 300,000 against the Red Army's 30,000. No figures are available regarding the fourth campaign. But this was logically larger in magnitude for it attacked almost all Red areas. The fifth campaign began at the end of 1933 which resulted in the Long March and the strategic retreat and shift of 12,500 kilometers for the Red Army from Southern Kiangsi to a new base area in Northern Shensi. It began the Long March with 300,000 men. By the time it reached Shensi, it was reduced to a few tens of thousands.

Isip-isipin na lang ang laki ng mga labanan sa mga Pulang pook: Sa unang kampanyang pagkubkob sa huling bahagi ng 1930, gumamit ang Puting pwersa ng 100,000 katao upang labanan ang 40,000 Pulang Hukbo na nakakonsentra sa isang baryo sa Kiangsi. Sa ikalawang kampanya na tumagal lang ng isang buwan bago nadurog, ang tropa ng kaaway ay 200,000 laban sa 30,000 ng Pulang Hukbo. Ang agwat sa pagitan ng una at ikalawang kampanya ay apat na buwan. Isang buwan matapos ang ikalawang kampanya, sinimulan ang ikatlong kampanya, ang kaaway ay umabot sa bilang na 300,000 laban sa 30,000 ng Pulang Hukbo. Walang mapanghawakang datos ukol sa ikaapat na kampanya. Pero mas malaki ang saklaw nito dahil inatake nito ang halos lahat ng Pulang pook. Ang ikalimang kampanya ay nagsimula sa huling bahagi ng 1933 na nagresulta sa Mahabang Martsa at sa istratehikong pag-atras at paglipat ng 12,500 kilometro para sa Pulang Hukbo mula sa Lalawigan ng Timog Kiangsi patungo sa bagong baseng pook sa Hilagang Shensi. Sinimulan nito ang Mahabang Martsa na may 300,000 katao. Nang umabot ito sa Shensi, lumiit ito ng hanggang sa ilang libo na lang ang natira.

Mao's fifth point is the necessity for a strong Communist Party organization whose policy is correct. In seven years, after the CCP was founded in 1921, it grew from less than a hundred to almost 60,000 members. Before the Long March of 1934, even before Mao took over the leadership of the Party, it reached a high of 300,000 members!

Ang ikalimang punto ni Mao ay ang pangangailangan para sa isang malakas na Partido Komunista na tama ang polisiyang ipinatutupad. Sa loob ng pitong taon mula nang itatag ang CCP nuong 1921, lumago ito mula sa kulang-kulang isandaang kasapi hanggang sa 60,000 kasapi. Sa panahon ng Mahabang Martsa nuong 1934, bago pa pinamunuan ni Mao ang Partido, umabot ito sa 300,000 kasapi!

Let us sum up Mao's five “special reasons” or “certain conditions” for the emergence and long-term survival of Red political power. First, no unified reactionary regime in semicolonial China for which many imperialist powers are contending bringing about continuous splits and wars within the ranks of the ruling classes and of the international bourgeoisie. Second, the regions where China's Red political power had first emerged and was able to last for a long time were those that passed through the direct experience of the 1926-27 democratic revolution. Third, a developing nationwide revolutionary high tide characterized by continuous splits and wars among reactionary forces without which the long term survival of Red areas is impossible. Fourth, the existence of a regular Red Army of adequate strength is a necessary condition for the existence of Red political power. Fifth, a strong Communist Party organization with a correct policy is also required.

Baybayin natin ang limang "ispesyal na dahilan" ni Mao o ang "natatanging kalagayan" para sa pagtatayo at mahabang panahong pag-iral ng Pulang kapangyarihang pampulitika. Una, ang kawalan ng nagkakaisang reaksyunaryong rehimen sa malakolonyal na Tsinang pinag-aawayan ng maraming imperyalistang bansa at nagsasanhi ng tuluy-tuloy na hiwalayan at digmaan sa hanay ng mga naghaharing uri at sa pandaigdigang burgesya. Ikalawa, ang mga rehiyon kung saan itinayo at nanatili sa mahabang panahon ang mga Pulang kapangyarihang pampulitika ng Tsina ay yaong may direktang karanasan sa 1926-27 demokratikong rebolusyon. Ikatlo, ang umuunlad na pambansang rebolusyonaryong taog na kinatatangian ng tuluy-tuloy na hiwalayan at digmaan sa hanay ng reaksyunaryong pwersa, na kung wala ay imposibleng umiral sa mahabang panahon ang mga Pulang pook. Ikaapat, ang pag-iral ng regular na Pulang Hukbo na may sapat na lakas ay kailangan para sa pag-iral ng Pulang kapangyarihang pampulitika. Ikalima, ang malakas na organisasyong Partido Komunista na may tamang patakaran ay rekisito rin.

Any revolutionary element without the deadweight of dogma cramping his brain can easily understand that Mao's concept of the emergence and long-term survival of rural Red political power depends on very concrete and peculiar conditions then prevailing in China. His concept of building rural Red areas is not simply the product of a general analysis of the semicolonial and semifeudal character of Chinese society but the product of a particular analysis of its peculiar features which he calls “special reasons” or “certain conditions” for the emergence and long-term survival of Red political power in the countryside.

Sinumang rebolusyonaryong elemento, na hindi sinasakluban ng dogma ang utak, ay madaling mauunawaan na ang konsepto ni Mao sa pag-iral at pananatili sa mahabang panahon ay nakadepende sa napaka-kongkreto at kakaibang kalagayang nangingibabaw noon sa Tsina. Ang kanyang konsepto ng pagtatayo ng mga Pulang pook sa kanayunan ay hindi simpleng produkto ng kanyang pangkalahatang pagsusuri sa malakolonyal at malapyudal na karakter ng lipunang Tsino kundi produkto ng partikular na pagsusuri sa kakaibang katangian nito, na tinawag niyang "ispesyal na dahilan" o "mga natatanging kalagayan" para sa pagtatayo at mahabang panahong pag-iral ng Pulang kapangyarihang pampulitika sa kanayunan.

Mao's general analysis of the semicolonial and semifeudal character of Chinese society determined the national democratic or bourgeois nature of the Chinese revolution and the necessity to complete this revolution before proceeding to the socialist revolution. Nothing astounding about this because even in Russia, a capitalist country, Lenin saw the necessity to first complete this bourgeois revolution before proceeding to his socialist revolution because of the existence of Tsarism and the widespread survivals of serfdom.

Ang kabuuang pagsusuri ni Mao sa malakolonyal at malapyudal na katangian ng lipunang Tsino ay nagtatakda sa pambansa demokratiko o burgis na kalikasan ng rebolusyong Tsino at ang mahigit na pangangailangan na kumpletuhin ang rebolusyong ito bago tumungo sa sosyalistang rebolusyon. Walang kagulat-gulat dito dahil kahit sa Rusya, isang kapitalistang bansa, nakita ni Lenin ang mahigpit na pangangailangan ng pagkumpleto sa burgis-demokratikong rebolusyon bago tumuloy sa sosyalistang rebolusyon dahil sa pag-iral ng Tsarismo at pananatili ng mga labi ng sistemang alipin.

Mao's particular analysis of the peculiar features of semicolonial and semifeudal China at given historical junctures determined the tactics (or what we usually call strategy) in conducting revolutionary struggle. In the first period, the revolutionary war was conducted through a united front with the Guomintang against the warlords and the imperialist powers. In the second period, under conditions brought about by the defeat in the first period, it was conducted through an agrarian revolutionary war, building rural Red areas and building a rural-based Red army in anticipation of a revolutionary high tide which will culminate in urban armed insurrections and the Red army advancing from the countryside. In both periods, the “strategy” or what should properly be called tactics was not protracted people's war and Mao supported the Party line as correct.

Ang partikular na pagsusuri ni Mao sa pekulyar na katangian ng malakolonyal at malapyudal na Tsina sa bawat istorikong yugto ang nagtakda sa taktika (o ang madalas niya binabanggit na istratehiya at taktika) na ginamit sa pagsusulong ng rebolusyonaryong pakikibaka. Sa unang yugto, ang rebolusyonaryong digma ay isinulong sa pamamagitan ng nagkakaisang prente kung saan ang Koumintang ay nakibaka sa mga poongdigma at imperyalista. Sa ikalawang yugto, sa gitna ng kalagayang ibinunga ng pagkabigo ng unang yugto, ito ay isinulong sa pamamagitan ng rebolusyonaryong digmaang agraryo, pagtatayo ng mga Pulang pook sa kanayunan at pagtatayo ng mga Pulang hukbong nakabase sa kanayunan na umaantabay sa pagdating ng rebolusyonaryong taog na magtatapos sa armadong insureksyon sa kalunsuran at sa pag-abante ng hukbo mula sa kanayunan. Sa dalawang yugtong ito, ang "istratehiya", o sa mas tamang termino, ang "taktika" na ginamit ay hindi matagalang digmang bayan at sinuportahan ni Mao ang linyang ito ng Partido bilang tama.

Even in the early part of the second period of the Chinese revolution, during the period of the agrarian revolutionary war and period of reaction, Mao's line was not yet a strategy of protracted war. He opposed the “Left” adventurist line of Li Li-san not because it deviated from the strategy of protracted war since even Mao's strategy was not protracted war at that time. In January 1930, Mao wrote A Single Spark Can Start a Prairie Fire criticizing certain pessimistic views then existing in the Party. In this article, he criticized those comrades who “though they believe that a revolutionary high tide is inevitable, they do not believe it to be imminent.” The point of dispute was how to correctly appraise the prevailing situation in China at that time and how to settle the attendant question of what action to take. Mao took the position that the revolutionary high tide is imminent and not only inevitable and proposed a corresponding course of action that opposed the ideas of “guerrillaism” which was dominant in the Central Committee led by Li Li-san.

Kahit sa unang bahagi ng ikalawang yugto ng rebolusyong Tsino, sa gitna ng yugto ng rebolusyonaryong digmaang agraryo at ng panahon ng reaksyon, ang linya ni Mao ay hindi pa istratehiya ng matagalang digma. Tinunggali niya ang "Kaliwang" adbentyuristang linya ni Li Li-san hindi dahil sa ito'y lumihis sa istratehiya ng matagalang digma sapagkat kahit ang istratehiya ni Mao ay hindi matagalang digma sa panahong ito. Noong Enero 1930, sinulat ni Mao ang "Maaaring Pagmulan ng Malaking Sunog ang Isang Sindi" bilang puna sa ilang pesimistikong pagtingin na umiral nuon sa Partido. Sa akdang ito, masugid niyang pinuna ang ibang kasama na "samantalang naniniwala na hindi maiiwasan ang pagdating ng rebolusyonaryong taog, ay hindi naman naniniwala na ito ay nalalapit na." Ang punto ng pagtatalo ay kung paano wastong susuriin ang umiiral na kalagayan sa Tsina sa panahong iyon at kung paano haharapin ang usapin ukol sa mga aksyong gagawin. Ang naging posisyon ni Mao ay: ang rebolusyonaryong taog ay hindi lamang darating kundi nalalapit na, at siya'y nagmungkahi ng aksyong kabangga ng ideya ng "gerilaismo" na nagdodomina noon sa Komite Sentral na pinamumunuan ni Li Li-san.

Kritik sa PPW - Ikaapat na Bahagi

Ito ang IKAAPAT NA BAHAGI sa isinasagawang pagsasalin ng dokumentong PPW.

Isa ito sa tatlong dokumento ng Counter Thesis (CT1) na inilabas noong 1994. Ang CT1 ay binubuo ng (a) PSR: A Semi-feudal Alibi for Protracted War, (b) PPDR: Class Line vs. Mass Line at (c) PPW: A New-Type Revolution of the Wrong Type) habang nakasulat na sa Tagalog ang Counter-Thesis 2 (Reorg at Reoryentasyon). Ang CT1 ay nakasulat sa Ingles, at dahil walang mahanap na bersyong Tagalog (marahil ay talagang wala nito), at dahil na rin sa hiling ng maraming manggagawa’t maralita na magkaroon ng Tagalog version nito, pinroyekto namin ang pagsasalin nito sa sariling wika upang higit itong maunawaan ng ating mga kababayang manggagawa’t maralita. – greg

Paunawa: Ang naka-regular font ay nasa wikang Ingles, at ang pagkakasalin sa Tagalog ay naka-bold italics.

In Mao's basic writings during the early part of the second period (“Why Is It That Red Political Power Can Exist In China,” “The Struggle In The Chingkang Mountains” and “A Single Spark Can Start A Prairie Fire”) what he was developing and evolving was how to correctly conduct a peasant revolutionary war and build rural Red bases while waiting for or creating a “nationwide revolutionary high tide.” In fact, in all these writings, never did he use the term “protracted war” and he was not, in theory and practice, advocating at this time a strategy of protracted war. Hence, in two historical periods of the Chinese revolution , Mao never advocated protracted war as the “strategy” for the Chinese revolution in the conditions prevailing in China in those times.

Sa mga batayang sulatin ni Mao sa unang bahagi ng ikalawang yugto ("Bakit kaya ang Pulang Kapangyarihang Pampulitika ay Maaaring Umiral sa Tsina?", "Ang Pakikibaka sa Kabunduhan ng Chingkang" at "Maaaring Pagmulan ng Malaking Sunog sa Isang Sindi", ang pinauunlad ni Mao ay kung paano wastong mailulunsad ang rebolusyonaryong digmaan ng pesante at makapagtatayo ng pulang baseng kanayunan habang hinihintay o nalilikha ang "pambansang rebolusyonaryong taog". Sa katunayan, sa lahat ng kanyang sulatin, hindi niya kailanman ginamit ang salitang "matagalang digma" at sa panahong ito, hindi siya sumandig, sa teorya at praktika, sa istratehiya ng matagalang digma. Sa gayon, sa dalawang istorikong panahon ng rebolusyong Tsina, hindi sumandig si Mao sa istratehiya ng matagalang digma bilang "istratehiya" sa rebolusyong Tsina sa gitna ng kondisyong umiiral sa Tsina sa panahong iyon.

Only by 1936-38, during the end of the second period and the beginning of the third period, during the transition and strategic repositioning from the second to the third period highlighted by the Long March, did Mao push forward the complete and comprehensive line of protracted war into an integral strategy as presented in his four basic military writings (“Problems Of Strategy in China's Revolutionary War,” “Problems Of Strategy In The Guerilla War Against Japan,” “On Protracted War,” and “Problems Of War And Strategy”).

Nuon lamang 1936-38, sa pagtatapos ng ikalawang yugto at pagsisimula ng ikatlong yugto, sa panahon ng transisyon at istratehikong muling pagpoposisyon (strategic repositioning) mula ikalawang yugto patungong ikatlong yugto kung saan tumampok ang Mahabang Martsa, isinulong ni Mao ang ganap at komprehensibong linya ng matagalang digma bilang integral na istratehiya, na nakasaad sa kanyang apat na batayang sulating militar ("Suliranin ng Istratehiya sa Rebolusyonaryong Digma sa Tsina", "Suliranin sa Istratehiya sa Pakikidigmang Gerilya Laban sa Hapon", "Hinggil sa Matagalang Digmaan", at "Suliranin ng Digmaan at Istratehiya").

Let us trace and study how Mao's conception of “protracted war” evolved from 1928 to 1938. In 1928, speaking of the reasons for the emergence and survival of red political power in China, Mao said: “The long-term survival inside a country of one or more special areas under Red political power encircled by a White regime is a phenomenon that has never occurred anywhere else in the world. There are special reasons for this unusual phenomenon. It can exist and develop only under certain conditions.”

Baybayin at pag-aralan natin ang pag-unlad ng konsepto ni Mao ng matagalang digma mula 1928 hanggang 1938. Noong 1928, sa pagpapaliwanag ng mga dahilan ng pagtindig at pag-iral ng pulang kapangyarihang pulitikal sa Tsina, sinabi ni Mao: "Ang mahabang panahong pag-iral sa isang bansang may isa o higit pang ispesyal na pook sa ilalim ng pulang kapangyarihang pulitikal na napapaligiran ng rehimeng Puti ay isang penomenon na hindi pa nagaganap sa kahit saang panig ng daigdig. May mga ispesyal na dahilan ang ganitong di-pangkaraniwang penomenon. Maaari lamang itong umiral at umunlad sa ilalim ng natatanging kalagayan.

By “Red political power” encircled by a White regime, Mao was principally referring not to guerilla zones or guerilla bases like we have here in Philippines, but a “Chingkang-type” armed independent regime. And for Mao, as he wrote it in 1928, the long-term survival of this “Red political power” is an “unusual phenomenon” that has never occurred anywhere else in the world and “can exist and develop only under certain conditions.” Mao cited five conditions which he calls “special reasons for this unusual phenomenon.”

Ang tinutukoy ni Mao na Pulang kapangyarihang pampulitika na pinaliligiran ng rehimeng Puti ay hindi mga sonang gerilya o mga baseng gerilya tulad ng nandito sa Pilipinas, kundi ang tipong-Chingkang na armadong independyenteng rehimen. At para kay Mao, sa kanyang isinulat noong 1928, ang mahabang panahong pag-iral ng ganitong Pulang kapangyarihang pampulitika ay isang di-karaniwang penomenon na hindi pa nagaganap kahit saang panig ng daigdig at "iiral at uunlad lamang sa ilalim ng natatanging kondisyon". Nagbanggit si Mao ng limang kondisyon na tinawag niyang "mga ispesyal na dahilan para sa ganitong di-karaniwang penomenon".

First: “it cannot occur in any imperialist country or in any colony under direct imperialist rule, but can only occur in China which is economically backward, and which is semicolonial and under indirect imperialist rule.”

Una, "hindi ito magaganap saanmang imperyalistang bansa o saanmang kolonyang nakapailalim sa direktang imperyalistang paghahari, at maaari lamang maganap sa Tsina kung saan atrasado ang ekonomya, malakolonyal at nakapailalim sa indirektang imperyalistang paghahari."

So Mao, at this time, believed that Red political power can only emerge and exist in a backward semicolony and not in a colonial country directly ruled by imperia-lism. How did Mao explain the significance of this “semicolonial” status to the emergence and survival of “Red political power?” Unlike Sison who automatically concluded that just because a country is backward (semifeudal) and semicolonial protracted war is correct, Mao on his part attempted to elaborate the concrete connection and meaning of this “semicolonial status” of China to his view of the “long term survival” of Red political power surrounded by a White regime.

Kung gayon, sa panahong ito, naniniwala si Mao na ang Pulang kapangyarihang pampulitika ay titindig at iiral lamang sa isang atrasado, malakolonyal at hindi sa isang kolonyal na bansa na direktang pinaghaharian ng imperyalismo. Paano ipinaliwanag ni Mao ang kahalagahan ng ganitong malakolonyal na kalagayan para sa pagtindig at pag-iral ng Pulang kapangyarihang pampulitika? Di gaya ni Sison na awtomatikong nagsalita na pag ang isang bansa ay atrasado (malapyudal) at malakolonyal, tama ang matagalang digma, si Mao ay nagpalalim pa ukol sa kongkretong kaugnayan at kabuluhan ng ganitong "malakolonyal na kalagayan" ng Pulang kapangyarihang pampulitika na pinaliligiran ng rehimeng Puti.

Mao explains why this Red political power, this unusual phenomenon can only occur in semicolonial China: “this unusual phenomenon can only occur in conjunction with another unusual phenomenon, namely war within the White regime. It is a feature of semicolonial China that, since the first year of the Republic (1912), the various cliques of old and new warlords have waged incessant wars against one another, supported by imperialism abroad and by the comprador and landlord classes at home. Such phenomenon is to be found in none of the imperialist countries nor for that matter in any colony under direct imperialist rule, but only in a country like China which is under indirect imperialist rule.”

Ipinaliwanang ni Mao kung bakit maaari lamang umiral ang di pangkaraniwang penomenon na ito, ang Pulang kapangyarihang pampulitika, sa malakolonyal na Tsina: "ang di-pangkaraniwang penomenon na ito ay maaari lamang umiral kasabay ang isa pang di-pangkaraniwang penomenon, ang digmaan sa loob ng rehimeng Puti. Isang katangian ito ng malakolonyal na Tsina kung saan, sa unang taon ng Republika (1912), iba't ibang pangkat ng luma at bagong poongdigma ay naglunsad ng walang patid na digmaan laban sa isa't isa, sa tulong ng imperyalismo sa ibang bansa at ng uring kumprador at panginoong maylupa sa ating bansa. Ang ganitong penomenon ay hindi makikita saanmang imperyalistang bansa o saanmang kolonya na nakapailalim sa direktang imperyalistang paghahari, at makikita lamang sa isang bansang tulad ng Tsina na nakapailalim sa indirektang imperyalistang paghahari."

Therefore for Mao, in elaborating the significance of the semicolonial character of China, he asserted that this unusual phenomenon of Red political power can only occur in conjunction with another unusual phenomenon which is war within the White regime that is encircling the armed independent regime of Red political power.

Para kay Mao, sa pagpapaliwanag niya ng unang punto - ang kabuluhan ng malakolonyal na karakter sa Tsina - idinidiin na ang di-pangkaraniwang penomenon ng Pulang kapangyarihang pampulitika ay maaari lamang maganap kasabay ang isa pang di-pangkaraniwang penomenon - ang digmaan sa loob ng rehimeng Puti na nakapaligid sa armadong independyenteng rehimen ng Pulang kapangyarihang pampulitika.

At this point, Mao was interconnecting three points: the backward and semicolonial character of China, the unusual phenomenon of war within the White regime, and the unusual phenomenon of long-term survival of Red political power. How did Mao explain the interconnection or the logical sequence of this three points into an integral whole?

Dito, pinag-ugnay-ugnay ni Mao ang tatlong punto: ang atrasado, ang malakolonyal na katangian ng Tsina, ang di-pangkaraniwang penomenon na digmaan sa loob ng rehimeng Puti, at ang di-pangkaraniwang penomenon ng mahabang panahong pag-iral ng Pulang kapangyarihang pampulitika. Paano ipinaliliwanag ni Mao ang pagkakaugnay-ugnay o lohikal na pagkakasunud-sunod ng tatlong puntong ito upang maging isang integral na kabuuan?

Referring to the second unusual phenomenon-war within the White regime-Mao said: “Two things account for its occurrence, namely, a localized agricultural economy (not a unified capitalist economy) and the imperialist policy of marking off spheres of influence in order to divide and exploit. The prolonged splits and wars within the White regime provide a condition for the emergence and persistence of one or more small Red areas under the leadership of the Communist Party amidst the encirclement of the White regime. The independent regime carved out on the borders of Hunan and Kiangsi Provinces is one of many such small areas.”

Patungkol sa ikalawang di-pangkaraniwang penomenon - digmaan sa loob ng rehimeng Puti - sinabi ni Mao: "Dalawang bagay ang sanhi ng kaganapang ito: ang lokalisadong agrikultural na ekonomya (hindi pinag-isang kapitalistang ekonomya at ang patakarang imperyalista ng pag-agaw ng impluwensyang sakop (sphere of influence) upang makapanghati at makapagsamantala. Ang matagalang hiwalayan at digmaan sa loob ng rehimeng Puti ay naglalatag ng isang kalagayan para sa pagsulpot at pag-iral ng isa o higit pang Pulang pook sa ilalim ng pamumuno ng Partido Komunista na napapaligiran ng rehimeng Puti. Ang independyenteng rehimeng naukit sa hangganan ng lalawigan ng Hunan at Kiangsi ay isa lang sa mga maliliit na pook na ito.

This is how Mao interconnected the three points. The White regime cannot unite and instead, will be enmeshed in prolonged internal splits and wars because the economy is localized and not unified and because several imperialist countries ruling indirectly in China and competing with each other are pursuing a policy of grabbing spheres of influence in collusion with local warlords and are pitting one warlord clique against another to divide and exploit China. Mao was speaking not of an ordinary semicolonial country ruled indirectly by a single imperialist country but a complex and unique semicolonial country ruled indirectly by several imperialist countries with their own spheres of influence across China and with their own warlord cliques maintaining autonomous regimes through independent warlord armies.

Ganito pinag-ugnay-ugnay ni Mao ang tatlong punto. Ang rehimeng Puti ay hindi maaaring magkaisa at lalo pang maglulublob sa matagalang panloob na hiwalayan at digmaan sapagkat eng ekonomya ay lokalisado at hindi nagkakaisa, at dahil ang ibang imperyalistang bansang indirektang naghahari sa Tsina at nagkukumpetensya sa isa't isa ay nagapatupad ng patakarang pag-agaw ng impluwensya kasabwat ang mga lokal na poongdigma, at pinagbabangga ang isang poongdigma laban sa isa upang makapanghati at makapagsamantala sa Tsina. Hindi isang simple at payak na malakolonyal na bansang indirektang pinaghaharian ng imperyalista ang tinutukoy dito ni Mao kundi isang masalimuot at kakaibang malakolonyal na bansang indirektang pinaghaharian ng maraming imperyalistang bansang may kani-kanyang impluwensya sa Tsina at may kani-kanyang hawak na pangkat ng poongdigma na nagpapanatili ng nagsasariling rehimen sa pamamagitan ng independyenteng hukbo ng mga poongdigma.

The essential interconnection is that there is no unified reactionary rule in China as a result of this multi-imperialist semicolonial rule competing for spheres of influence and autonomous warlord regimes engaged in prolonged wars and splits encouraged by imperialism. This is the essential connection and significance of the “semicolonial” character of China relevant to the emergence of Red political power.

Ang esensyal na pagkakaugnay dito ay ang kawalan ng nagkakaisang reaksyunaryong naghahari sa Tsina dahil sa maramihang imperyalistang malakolonyal na paghaharing nagkokompetensya sa impluwensyang sakop at sa nagsasariling rehimen ng mga poongdigma na naglulunsad ng matagalang digmaan at hiwalayang itinutulak ng imperyalismo. Ito ang esensyal na ugnayan at kabuluhan ng malakolonyal na katangian ng Tsina na mahalaga sa pagtatayo ng Pulang kapangyarihang pampulitika.

In concluding his explanation of the first “special reason” for the long-term survival of Red political power, Mao said: “In difficult or critical times some comrades often have doubts about the survival of Red political power and become pessimistic. The reason is that they have not found the correct explanation for its emergence and survival. If only we realize that splits and wars will never cease within the White regime in China, we shall have no doubts about the emergence, survival and daily growth of Red political power.”

Sa pagtatapos ng kanyang paliwanag sa unang "ispesyal na dahilan" para sa mahabang panahong pag-iral ng Pulang kapangyarihang pampulitika, sinabi ni Mao: "Sa mga kritikal na panahon, nagkakaroon ng alinlangan ang ibang mga kasama sa pananatili ng Pulang kapangyarihang pampulitika at nagiging pesimistiko. Ito'y dahil hindi pa nila nakikita ang tamang paliwanag para sa pagtatayo at pag-iral nito. Kung mahihinuha lamang natin na ang hiwalayan at digmaan sa loob ng rehimeng Puti sa Tsina ay hindi na maaayos pa, hindi na natin pag-aalinlanganan pa ang pagtayo, pananatili at paglago sa bawat araw ng Pulang kapangyarihang pampulitika.

In this statement, it is very clear that the “semicolonial” question as a “special reason” for the emergence and survival of Red political power is essentially interlinked, or to use Sison's fancy term, intertwined, and cannot be separated with the question of the incessant wars within the White regime or the fundamental question of unified or divided reactionary rule.

Sa pangungusap na ito, napakalinaw na ang malakolonyal na usapin bilang ispesyal na dahilan para sa pagtatayo at pag-ira ng Pulang kapangyarihang pampulitika ay esensyal na magkaugnay, o kung gagamitin ang termino ni Sison, pagpilipit (intertwining), at hindi maaaring ihiwalay sa usapin ng digmaan sa loob ng rehimeng Puti o sa pundamental na usapin ng pagkakaisa o pagkakahiwalay ng reaksyunaryong paghahari.

Kritik sa PPW - Ikatlong Bahagi

Ito ang IKATLONG BAHAGI sa isinasagawang pagsasalin ng dokumentong PPW.

Isa ito sa tatlong dokumento ng Counter Thesis (CT1) na inilabas noong 1994. Ang CT1 ay binubuo ng (a) PSR: A Semi-feudal Alibi for Protracted War, (b) PPDR: Class Line vs. Mass Line at (c) PPW: A New-Type Revolution of the Wrong Type) habang nakasulat na sa Tagalog ang Counter-Thesis 2 (Reorg at Reoryentasyon). Ang CT1 ay nakasulat sa Ingles, at dahil walang mahanap na bersyong Tagalog (marahil ay talagang wala nito), at dahil na rin sa hiling ng maraming manggagawa’t maralita na magkaroon ng Tagalog version nito, pinroyekto namin ang pagsasalin nito sa sariling wika upang higit itong maunawaan ng ating mga kababayang manggagawa’t maralita. – greg

Paunawa: Ang naka-regular font ay nasa wikang Ingles, at ang pagkakasalin sa Tagalog ay naka-bold italics.

Up to this point, the official Nationalist government based in Wuhan continued to hold the two provinces of Hubei and Hunan and to rely on the coalition between the left-wing Guomintang and the CCP. The peasant associations there remained strong and active (with 9 millions members). On May 1, 1927, the labor unions held their Fourth National Workers Congress, attended by 300 delegates (representing 3 million unionized workers).

Hanggang sa panahong ito, patuloy na hinawakan ng opisyal na Makabayang pamahalaang nakabase sa Wuhan ang dalawang lalawigan ng Hubei at Hunan at patuloy ding umasa sa koalisyon sa pagitan ng Kaliwang Koumintang at ng CCP. Ang mga asosasyong pesante rito ay nanatiling malakas at aktibo (may siyam na milyong kasapi). Noong Mayo 1, 1927, naglunsad ang mga unyong paggawa ng kanilang Ikaapat na Pambansang Kongreso ng Manggagawa, na dinaluhan ng 300 delegado (kumakatawan sa 3 milyong unyonisadong manggagawa).

Because of the April 12 attack, Chiang Kai-shek was expelled by the Wuhan government from the Guomintang. But on April 18, he established a rival “national government” in Nanking claiming to be the legitimate heir of Sun Yat-sen's Guomintang. However, because of the class character of the Wuhan leadership plus the indecisiveness of the CCP and its conciliatory line to both the right and left wings of the Guomintang, the Wuhan government finally succumbed to Chiang Kai-shek's unrelenting pressure.

Dahil sa pag-atake noong Abril 12, tinanggal si Chiang Kai-shek ng pamahalaang Wuhan mula sa Koumintang. Subalit noong Abril 18, nagtayo siya ng katunggaling "pambansang pamahalaan" sa Nanking at ipinahayag na ito ang lehitimong tagapagmana ng Koumintang ni Sun Yat-sen. Dahil sa makauring karakter ng liderato ng Wuhan, idagdag pa ang kawalan ng matibay na desisyon ng CCP at ang linyang konsilyatorya nito sa Kaliwa at Kanang panig ng Koumintang, nadaig ng walang patid na panggigipit ni Chiang Kai-shek ang pamahalaang wuhan.

By July 15, Wang Jing-wei, the nominal head of Wuhan, officially announced the expulsion of the Communists from the Guomintang and made peace with Nanking. The Communists went underground and the Soviet advisers were expelled.

Noong Hulyo 15, opisyal na ipinahayag ni Wang Jing-wei, ang nominal na pinuno ng Wuhan na isa ring alangang intelektwal, ang ekspalsyon ng mga Komunista mula sa Koumintang at ang pakikipagkaisa sa Nanking. Ang mga Komunista ay kumilos ng palihim at napatalsik ang mga tagapayong Sobyet.

In a special meeting on August 7, 1927, the Central Committee of the CCP abandoned its policy of a united front with the Guomintang. Chen Du-xiu, who had been secretary-general since the party's founding, was discharged and replaced by Qu Qiu-bai who had lived in Moscow for some time and an avid follower of the Stalin.

Sa isang ispesyal na pulong nuong Agosto 7, 1927, inabandona ng Komite Sentral ng CCP ang alituntunin nitong pakikipag-isang prente sa Koumintang. Si Chen Du-xiu, na tumayong pangkalahatang kalihim simula nang pagkakatatag ng partido, ay tinanggal at pinalitan ni Qu Qiu-bai, na nanirahan sa Moscow ng maikling panahon at isang matapat na alagad ni Stalin.

Chen Du-xiu was held responsible for all the opportunist errors and failures of the party. But it was very clear that all major policies and tactics pursued by the CCP from 1924-27 emanated from Moscow and transmitted by the representatives of the Comintern in China. Even Mao, in his writings, failed to cite Stalin and the Comintern for these Right errors and heaped all the blame upon Chen Du-xiu. Even the swing to “Left” errors by the adventurist elements who succeed Chen Du-xiu was not traced to Stalin and the Comintern. A series of unsuccessful armed uprisings during the second half of 1927 followed the opportunist errors in the period of the united front.

Isinisi kay Chen Du-xiu ang lahat ng oportunistang kamalian at kabiguan ng partido. Subalit kitang-kita na ang lahat ng mayor na alituntunin at taktikang ipinatupad ng CCP simula 1924 hanggang 1927 ay nagmula sa Moscow at ipinaabot ng mga kinatawan ng Comintern sa Tsina. Kahit si Mao, sa kanyang mga sulatin, ay hindi binanggit si Stalin at Comintern sa pagdidiin ng maka-Kanang kamaliang ito at ipinukol lahat ng sisi kay Chen Du-xiu. Kahit ang paglihis sa "Kaliwang" kamalian ng mga adbenturistang elementong pumalit kay Chen Du-xiu ay hindi binaybay patungo kay Stalin at sa Comintern. Ang sunud-sunod na bigong armadong pag-aalsa nuong ikalawang bahagi ng 1927 ay sinundan ng mga oportunistang kamalian sa panahon ng nagkakaisang prente.

On August 1, 1927, Zhou En-lai led an uprising in Nanchang, capital of Kiangsi Province, with the support of He Long, Ye Ting and Zhu De, leaders of the local Nationalist armies. More than 30,000 troops took part in the uprising. They were successful for a few days but by August 5, they were forced to evacuate Nanchang because of the pressure from Chiang Kai-shek's army. They suffered a major defeat while withdrawing from Nanchang towards Kwantung Province. Some of the insurgents joined Peng Pai's rural Red base in east Guandong. Peng Pai pioneered the building of rural guerilla Red bases long before Mao started his in the Chingkang Mountains. Zhu De, a former warlord turned Communist, and another group of insurgents remained in Hunan for a time before rejoining Mao's troops the following year. The anniversary of this insurrection is celebrated as the beginning of the People's Liberation Army.

Nuong Agosto 1, 1927, pinamunuan ni Chou En-Lai ang isang pag-aalsa sa Nanchang, kabisera ng lalawigan ng Kiangsi, sa tulong nina He Long, Ye Ting at Zhu De, mga pinuno ng lokal na hukbong Nasyunalista. Higit sa 30,000 tropa ang sumanib sa pag-aalsa. Sa mga unang araw ay naging matagumpay sila subalit nuong Agosto 5, napilitan silang lisanin ang Nanchang dahil na rin sa pang-iipit ng hukbo ni Chiang Kai-shek. Tinamasa nila ang isang malaking kabiguan habang papaatras mula sa Nanchang patungong lalawigan ng Kwantung. Ang iba sa mga nakibaka ay sumanib sa pulang baseng kanayunan ni Peng Pai sa silangang Guandong. Si Peng Pai ang nagpasimula ng pagtatayo ng mga pulang baseng kanayunan bago pa man itinayo ni Mao ang kanyang base sa Kabundukan ng Chingkang. Si Zhu De, isang dating poongdigma na naging Komunista, at isa pang grupo ng mga rebelde ay nanatili sa Hunan sa maikling panahon bago ito sumanib sa tropa ni Mao nang sumunod na taon. Ang anibersaryo ng insureksyong ito ay ipinagdiriwang bilang simula ng Mapagpalayang Hukbong Bayan (People's Liberation Army).

The Autumn Harvest Uprising led by Mao was launched in September 1927 on the Hunan-Kiangsi border. He was put in charge of the uprising because a year before it was in this area that Mao carried out his famous investigation of the peasant movement. The first attempt to mobilize the peasants there around a revolutionary army led by the CCP was a failure. The revolutionary troops were routed and retreated to the mountains inland. Some of them retreated to the Chingkang Mountains with Mao.

Ang Pag-aalsa ng Anihang Taglagas (Autumn Harvest Uprising) na pinamunuan ni Mao ay inilunsad nuong Setyembre 1927 sa hangganang Hunan-Kiangsi. Itinalaga siyang pinuno ng pag-aalsang ito dahil nang nakaraang taon (1926), sa lugar na ito ginawa ni Mao ang kanyang tanyag na imbestigasyon ng kilusang pesante. Nabigo ang unang pagtatangkang imobilisa ang mga pesante sa lalawigang ito sa isang rebolusyonaryong hukbong pinamumunuan ng CCP. Ang rebolusyonaryong tropa ay nakulong at napaatras hanggang sa sulok ng kabundukan. Ilan sa kanila ay umatras sa kabundukan ng Chingkang kasama si Mao.

At the end of 1927, the CCP prepared for a third insurrection. Canton was chosen because of the strong Communist mass base among the workers, the internal rift among the region's Guomintang authorities, and the support anticipated from the neighboring rural Red base of Peng Pai. Qu Qiu-bai, was encouraged in his plans by the Comintern. The Comintern delegates in China pushed for this insurrection and this in turn, was related to the struggle between Stalin and Trotsky which was reaching a critical point at that time with the Chinese revolution as one of the major disputes. On December 11, the Communists occupied the city and proclaimed a revolutionary government. Property was confiscated and nationalized. All debts were cancelled. But Chiang Kai-shek's generals, whose troops were five times larger than those of the revolutionaries, reacted immediately. The insurgents could not defend themselves and a wave of brutal repression swept through the city. With the crushing of the Canton uprising, the first period of the Chinese revolution came to an abrupt end. The retreat to the Chingkang Mountains signalled the beginning of the second period.

Sa huling bahagi ng 1927, naghanda ang CCP para sa ikatlong insureksyon. Piniling lunsaran ang Canton dahil sa matibay na Komunistang baseng masa dito sa hanay ng mga manggagawa, dahil sa internal na away ng mga opisyal ng Koumintang dito, at dahil sa maaasahang suporta ng kalapit na pulang baseng kanayunan ni Peng Pai. Itinulak ng Comintern si Qu Qiu-bai, ang bagong pangkalahatang kalihim ng CCP, upang ipursigi ang planong ito. Ipinilt ng mga delegado ng Comintern sa Tsina ang insureksyong ito, kaugnay ng tunggalian nina Stalin at Trotsky na umabot na sa kritikal na yugto kung saan mayor na pinagtatalunan ang rebolusyong Tsina. Nuong Disyembre 11, inokupa ng mga Komunista ang lungsod at ipinroklama ang rebolusyonaryong gobyerno. Ang mga pag-aari ay kinumpiska at ginawang nasyunalisado. Ang lahat ng pagkakautang ay kinansela. Subalit maagap na kumilos ang mga heneral ni Chiang Kai-shek, na ang hukbo ay limang beses ang laki sa bilang ng rebolusyonaryong hukbo. Hindi makadepensa ang mga insureksyunista, at nasakluban ang syudad ng brutal na represyon. Sa pagkadurog ng pag-aalsa sa Canton, ang unang yugto ng rebolusyong Tsina ay agad na natapos. Ang pag-atras sa kabundukan ng Chingkang ang naghudyat ng pagsisimula ng ikalawang yugto ng rebolusyong Tsino.

What is the decisive significance of this detailed narration and clarification of the first period of the Chinese national democratic revolution immediately after the founding of the CCP? It belies the universality and absoluteness of the protracted war strategy even in China and stresses the historical context and particular conditions from which it arose in the development of the Chinese revolution.

Ano ang mapagpasyang kabuluhan ng detalyadong paglalahad at klaripikasyong ito sa unang yugto ng pambansa demokratikong rebolusyong Tsino matapos ang pagkakatatag ng CCP? Pinasisinungalingan nito ang unibersalidad at pagiging absoluto ng istratehiyang matagalang digma kahit sa Tsina, at binibigyang diin nito ang istorikong konteksto at partikular na kondisyon kung saan lumago at umunlad ang rebolusyong Tsino.

At that time, China was already semicolonial and semifeudal. There as no unified reactionary rule, various warlords across China were engaged in incessant wars, imperialist powers contended for spheres of influence. The broad masses of the Chinese people were in revolt. In short all the factors for protracted war were present. But Mao never insisted that they should have pursued the line of protracted war even as early as the first period of the revolution.

Sa panahong ito, ang Tsina ay isa nang malakolonyal at malapyudal na bansa. Dito'y walang nagkakaisang reaksyunaryong paghahari, kabi-kabila ang mga digmaang inilulunsad ng iba't ibang poongdigma sa buong Tsina, nagtatalu-talo ang mga imperyalista sa pagkuha ng impluwensya. Nag-aalsa ang malawak na masa ng sambayanang Tsino. Sa madaling salita, umiiral ang lahat ng salik para sa isang matagalang digma. Subalit hindi iginiit ni Mao na dapat ay isinulong nila ang matagalang digma sa maagang bahagi pa lang ng Unang Yugto ng rebolusyon.

Mao, in all his writings, never condemned this first period and the tactics pursued as “Left” adventurism, or in the words of Sison, as “urban insurrectionism.” He even hailed the three armed uprisings in the latter period of 1927 as glorious revolutionary struggles of the Chinese working class. What Mao condemned as erroneous were the Right opportunist errors principally in the united front and criticized the failure to give proper emphasis and correct policies on the peasant question. Never did Mao insist or insinuate, in retrospect, that the CCP should have pursued, at the very outset, the strategy of protracted war upon the establishment of the Chinese party in 1921. Mao affirmed the basic correctness of pursuing a united front policy during this period determined by the peculiar objective and subjective conditions prevailing in China from 1921-27. He never thought of imposing the strategy of protracted war under these conditions although China, even at that time, was semicolonial and semifeudal, and autonomous warlord regimes predominated-the very objective conditions for his strategy of revolution.

Sa lahat ng kanyang sulatin, hindi kinondena ni Mao ang unang yugto at taktikang ginamit dito bilang "Kaliwang" adbenturismo o, sa salita ni Sison, bilang "insureksyunismong urban". Pinuri pa nga niya ang tatlong armadong pag-aalsa sa huling bahagi ng 1927 bilang dakilang rebolusyonaryong pakikibaka ng uring manggagawang Tsino. Ang kinondena ni Mao bilang prinsipal na pagkakamali ay ang Kanang oportunistang kamalian sa pakikipag-isang prente, at pinuna niya ang hindi pagbibigay ng karampatang diin at wastong alituntunin sa usaping pesante. Hindi niya kailanman pinagdiinan o iginiit na ang dapat na isinulong ng CCP, sa simula't simula pa, ay ang istratehiya ng matagalang digma pagkatapos itatag ang partidong Tsino noong 1921. Pinagtibay ni Mao ang pundamental na kawastuhan ng pagpapatupad ng alituntunin para sa pakikipag-isang prente sa yugtong ito, na itinatakda ng pekulyar na obhetibo at suhetibong kondisyong umiral sa Tsina mula 1921 hanggang 1927. Hindi niya inisip ang pagpapaibabaw (superimpose) sa istratehiya ng matagalang digma sa ilalim ng ganitong kondisyon kahit pa isa nang malakolonyal at malapyudal ang Tsina sa panahong iyon, at nagdodomina ang mga nagsasariling rehimen ng mga poongdigma - mga obhetibong kondisyong angkop sa kanyang istratehiya ng rebolusyon.

According to Mao: “The revolutionary war of 1924-27 was waged, basically speaking, in conditions in which the international proletariat and the Chinese proletariat and their parties exercised political influence on the Chinese national bourgeoisie and its parties and entered into political cooperation with them. However this revolutionary war failed at the critical juncture, first of all because the big bourgeoisie turned traitor, and at the same time because the opportunists within the revolutionary ranks voluntarily surrendered the leadership of the revolution.”

Ayon kay Mao: "Inilunsad ang rebolusyonaryong digma ng 1924-27 sa ilalim ng kondisyon kung saan ang pandaigdigang proletaryado at ang proletaryadong Tsino at kanilang mga partido ay may pulitikal na impluwensiya sa pambansang burgesyang Tsino at sa kanilang partido, at pumapasok sa mga pulitikal na kooperasyon sa kanila. Gayunpaman, nabigo ang rebolusyonaryong digmaang sa kritikal na panahon, una dahil ang mga malalaking burgesya ay naging traydor, at kasabay nito'y dahil boluntaryong isinuko ng mga oportunista sa hanay ng mga rebolusyonaryo ang liderato ng rebolusyon."

This is a most precise assessment and never did Mao say in all his assessment of this period that this revolutionary war failed because it did not pursue the strategy of protracted war and was guilty of urban insurrectionism or it did not transform itself at the critical juncture into a protracted people's war. In another article, Mao said: “Because the proletariat failed to exercise firm leadership in the revolution of 1926-27 which started from Kwangtung and spread towards the Yangtse River, leadership was seized by the comprador and landlord classes and the revolution was replaced by counter-revolution. The bourgeois-democratic revolution thus met with a temporary defeat.”

Isa itong matalas na pagtatasa at hindi kailanman binanggit ni Mao sa lahat ng kanyang pagtatasa na ang rebolusyonaryong digmang ito ay nabigo dahil hindi nito isinulong ang istratehiya ng matagalang digma o hindi ito trinansporma sa kritikal na panahon bilang matagalang digmang bayan.Sa isa pang artikulo, sinabi ni Mao: "Dahil nabigong magpatupad ang proletaryado ng matatag na pamumuno sa rebolusyon ng 1926-27 na nagsimula sa Kwantung at kumalat patungo sa Ilog Yangtze, ang liderato'y naagaw ng mga uring komprador at panginoong maylupa at ang rebolusyon ay pinalitan ng kontra-rebolusyon. Ang burgis-demokratikong rebolusyon ay naharap sa pansamantalang pagkatalo.

The basic point here is not merely to cite a particular period in the history of the Chinese revolution to simply belie protracted war as an absolute imperative in a semicolonial and semifeudal society. The more essential point is to insist that neither tactics nor strategy are universal formulas or unchanging absolutes based on general categories of socio-economic conditions. They are but forms of struggle concretely determined by the confluence and totality of factors in the historical development of a revolutionary struggle.

Ang pundamental na punto dito ay hindi lamang ang pagbanggit sa partikular na yugto sa kasaysayan ng rebolusyong Tsino para mapasinungalingan ang pagiging absoluto ng matagalang digma sa malakolonyal at malapyudal na lipunan. Ang mas esensyal na punto ay ang pagdidiin na ang taktika o istratehiya ay hindi mga unibersal na pormula o mga hindi nababagong absolutong nakabatay sa pangkalahatang kategorya ng sosyo-ekonomikong kondisyon kundi mga porma ng pakikibaka na sa kongkreto ay itinatakda ng pag-iimpluwensyahan at totalidad ng mga salik o katangian ng istorikong pag-unlad ng rebolusyonaryong pakikibaka.

It should be stressed that Mao began to evolve the rudiments of a protracted war strategy only after the defeat of the first revolutionary civil war, after the collapse of the united front, the crushing of the armed uprisings in the cities, and after the forced retreat to the Chingkang Mountains due to the bloody and brutal anti-communist offensive of Chiang Kai-shek and his open declaration of civil war against the revolutionary forces.

Dapat linawin na hinarap ni Mao ang pagpapaunlad ng istratehiya ng matagalang digma pagkatapos pa ng pagkatalo sa Unang Rebolusyonaryong Digmaang Sibil, pagkatapos ng pagbagsak ng nagkakaisang prente, pagkadurog ng mga armadong pag-aalsa sa kalunsuran, at pagkatapos ng pwersahang pag-atras sa kabundukan ng Chingkang sanhi ng marahas at brutal na anti-komunistang opensiba ni Chiang Kai-shek at ng kanyang hayagang deklarasyon ng digmaang sibil laban sa rebolusyonaryong pwersa.

Mao began to evolve the separate elements of protracted war not simply because in his analysis China is semicolonial and semifeudal but because these are correct military principles determined and dictated by the overall conditions and confluence of factors then prevailing in China after the crushing defeat in the first period of the Chinese revolution and the beginning of the second period which was a period of reaction. But it was really during the last years of the second period at the time that Japan began its war of aggression against China that Mao was able to systematize his protracted war theory into an integral strategy of revolutionary struggle. And its was only then that he was able to conceptualize such a strategy not because it was only at that time that he became “aware” of the correctness of such a strategy but because it was only then, during the impending war of aggression of Japan, that the conditions for such a strategy in China arose and become dominant. In the second period, Mao was more concerned on how the armed revolutionary forces can survive and develop in rural Red bases through an agrarian war towards a nationwide revolutionary high tide, while in the third period, it was already a question of how the armed revolutionary forces can succeed from the strategic defensive to the strategic offensive, from the countryside to the cities through a strategy of protracted people's war.

Pinaunlad ni Mao ang iba't ibang elemento ng matagalang digma hindi sa simpleng dahilan na sa kanyang pagsusuri, ang Tsina ay malakolonyal at malapyudal kundi sapagkat ang mga ito ay wastong militar na prinsipyong itinatakda at idinidikta ng pangkalahatang kondisyon at ng mga pinagsamang salik na umiral nuon sa Tsina matapos mabigo ang unang yugto ng rebolusyong Tsina at magsimula ang ikalawang yugto, ang panahon ng reaksyon. Subalit sa mga huling taon na ng ikalawang yugto, sa panahong nagsimula na ang Hapon sa pakikidigma nito sa Tsina, nasistematisa ni Mao ang kanyang teorya ng matagalang digma bilang isang integral na istratehiya ng rebolusyonaryong pakikibaka. At sa panahong ito niya nabuo ang konsepto ng ganitong istratehiya hindi lamang dahil sa ngayon lang siya "namulat" sa kawastuhan ng ganitong istratehiya kundi dahil sa panahong ito lang, sa gitna ng nalalapit na digmaan laban sa Hapon, lumitaw at nagdomina ang kondisyon para sa istratehiyang ito sa Tsina. Sa ikalawang yugto, mas inalala ni Mao kung paanong ang mga rebolusyonaryong pwersa ay mabubuhay at uunlad sa mga pulang baseng kanayunan sa buong panahon ng digmaang agraryo hanggang sa pambansang rebolusyonaryong taog (revolutionary high tide; *ang taog ay tagalog-Batangas sa high tide). Sa ikatlong yugto, ang usapin na ay kung paano magtatagumpay ang armadong rebolusyonaryong pwersa mula istratehikong depensiba patungong istratehikong opensiba, mula sa kanayunan patungong kalunsuran, sa pamamagitan ng istratehiya ng matagalang digmang bayan.