Counter Thesis 1 (PPDR) - Ika-3 Bahagi

Ito ang IKA-3 BAHAGI sa isinasagawang pagsasalin ng dokumentong PPDR.

Isa ito sa tatlong dokumento ng Counter Thesis (CT1) na inilabas noong 1994. Ang CT1 ay binubuo ng (a) PSR: A Semi-feudal Alibi for Protracted War, (b) PPDR: Class Line vs. Mass Line at (c) PPW: A New-Type Revolution of the Wrong Type) habang nakasulat na sa Tagalog ang Counter-Thesis 2 (Reorg at Reoryentasyon). Ang CT1 ay nakasulat sa Ingles, at dahil walang mahanap na bersyong Tagalog (marahil ay talagang wala nito), at dahil na rin sa hiling ng maraming manggagawa’t maralita na magkaroon ng Tagalog version nito, pinroyekto namin ang pagsasalin nito sa sariling wika upang higit itong maunawaan ng ating mga kababayang manggagawa’t maralita. Binabalak matapos agad ang bersyong Tagalog ng PPDR upang ganap itong mai-launch bilang aklat sa Pebrero 6 (sa 10th death anniversary ni Ka Popoy). Susunod na poproyektuhin ang pagsasalin ng counter thesis sa PSR at PPW. – greg

Paunawa: Ang naka-regular font ay nasa wikang Ingles, at ang pagkakasalin sa Tagalog ay naka-bold italics.

A Distorted Understanding Of Proletarian Leadership In The Democratic Revolution

Ang Binaluktot na Pagkaunawa sa Proletaryadong Pamumuno sa Demokratikong Rebolusyon

In the Party program, it is stated that this national democratic revolution is of a new type due to its proletarian class leadership. Is this not enough to satisfy this "obsession", this "fidelity", this "orthodoxy" to proletarian class struggle?

Sa programa ng Partido, nasusulat doong ang pambansa demokratikong rebolusyong ito ay isang bagong tipo dahil sa makauring pamumuno ng proletaryado nito. Hindi pa ba ito sapat upang masiyahan sa "pagkahumaling" na ito, ang "katapatang" ito, ang "ortodoksiyang" ito sa makauring pakikibaka ng ploteryado?

What class leadership are they talking about? What is clear is the leadership of the CPP headed by Sison. But whether this leadership is proletarian is a different question.

Anong makauring pamumuno ang pinagsasabi nila? Ang malinaw ay ang liderato ng CPP na pinamumunuan ni Sison. Ngunit kung ang lideratong ito ay proletaryado ay ibang usapin.

How did the program explain this proletarian leadership? What is Sison's concept of proletarian leadership in the democratic revolution?

Paano ipinaliwanag ng programa ang proletaryadong pamumunong ito? Ano ang konsepto ni Sison sa proletaryadong pamumuno sa demokratikong rebolusyon?

According to Sison: "A proletarian revolutionary leadership, guided by Marxism-Leninism, is what makes the people's democratic revolution a new type of national democratic revolution." How -- Sison has no concrete explanation. He just repeats and repeats this assertion without explaining how or why.

Ayon kay Sison: "Ang proletaryadong rebolusyonaryong pamumuno, na ginagabayan ng Marxismo-Leninismo, ang siyang nagbigay sa demokratikong rebolusyon ng bayan ng bagong tipo ng pambansang demokratikong rebolusyon." Kung paano - walang kongkretong paliwanag si Sison. Inuulit-ulit lang niya ang ganitong paggigiit nang walang paliwanag kung paano at bakit.

Again, Sison: "Indeed, people's democracy is a new type of democracy because of its proletarian instead of bourgeois leadership." Where lies the difference between proletarian and bourgeois leadership of the democratic revolution, Sison has no clear and categorical explanation.

Sa muli, si Sison: "Walang duda, ang demokrasyang bayan ang bagong tipo ng demokrasya dahil sa proletaryado imbes na burgis na liderato nito. Kung saan nakabatay ang kaibahan sa pagitan ng proletaryado at burgis na pamumuno ng demokratikong rebolusyon, walang malinaw at tiyak na paliwanag si Sison.

The only difference that Sison was able to insinuate is on the question of "resoluteness", because according to Sison, bourgeois liberal leadership is "inadequate". "The national bourgeoisie and the urban petty bourgeoisie", according to Sison, "have long become inadequate at leading the Philippine revolution in the era of imperialism as demonstrated as early as the start of the armed conquest of the Philippines by US imperialism when its bourgeois-liberal leadership capitalated."

Ang tanging kaibahang pinapahiwatig ni Sison ay hinggil sa usapin ng "katatagan", dahil ayon kay SIson, "kapos" ang pamumunong burgis liberal. "Ang pambansang burgesya at ang peti burgesya sa kalunsuran", ayon kay Sison, "ay matagal nang kapos sa pamumuno sa rebolusyong Pilipino sa panahon ng imperyalismo tulad ng inilalarawan sa maagang yugto ng armadong pananakop sa Pilipinas ng imperyalismong US nang ang pamumunong burgis liberal ay sumuko."

"Adequacy" or "inadequacy" of leadership can spell victory or defeat but it does not, by itself, explain the difference between the old and new type of people's revolution. Imagine a party program announcing the launching of a new type of revolution but cannot explain clearly why precisely its a new type except the fact that its now under the firm leadership of the proletariat as opposed to the "inadequate" leadership of the bourgeoisie.

Ang "kasapatan" o "kakapusan" ng liderato ay maaaring mangahulugang tagumpay o kabiguan ngunit, sa sarili nito, di nito maipaliliwanag ang kaibahan ng luma at bagong tipo ng rebolusyong bayan. Isipin mo, isang programa ng partido na ipinahahayag ang paglulunsad ng bagong tipo ng rebolusyon ngunit hindi malinaw na matalakay ng eksakto kung bakit iyon ay bagong tipo maliban sa katotohanang sa ngayon iyon ay nasa ilalim ng matatag na pamumuno ng proletaryado na kaiba laban sa "kakulangan" sa liderato ng burgesya.

This is a new-type of democratic revolution because, with the leading role of the proletariat in the people's revolution, it will be a continuing revolution towards the transition to socialism. It will and it must smash all the remnants of feudal and colonial rule to facilitate the free development of the class struggle.

Ito'y isang bagong tipo ng demokratikong rebolusyon dahil, sa namumunong papel ng proletaryado sa rebolusyon ng bayan, iyon ay magiging tuluy-tuloy na rebolusyon para sa transisyon tungong sosyalismo. Dudurugin at dapat durugin nito ang lahat ng mga labi ng paghaharing pyudal at kolonyal upang pabilisin ang malayang pagsulong ng makauring tunggalian.

Its difference from the old type is not in its content but in its form and direction, in the role the proletariat must take in the interest of its socialist revolution. Sison cannot explain this essential difference because he forgot his socialism, his starting point is not socialism and social progress but merely the injustice of feudal and foreign rule just like a true-blooded democrat and patriot.

Ang kaibahan nito mula sa lumang tipo ay hindi sa nilalaman nito kundi sa anyo at direksyon nito, sa papel ng proletaryadong dapat tahakin para sa interes ng sosyalistang rebolusyon nito. Hindi maipaliwanag ni Sison ang ganap na kaibahan dahil nakalimutan niya ang kanyang sosyalismo, ang panimulang punto niya ay hindi sosyalismo at kaunlarang panlipunan kundi yaon lang inhustisya ng paghaharing pyudal at dayuhan tulad ng isang tunay-na-dugong demokrata at patriotiko.

In the first place, the Party program should not only declare that it will be the proletariat that will lead this people's revolution. It should announce with unequivocal clarity that the proletariat alone is a truly revolutionary class and all the rest are conditional in their revolutionariness. In Sison's Party program, instead of extolling this absolute revolutionariness of the proletariat, it filled the Party program with excessive "indulgence to the revolutionariness" of the other classes that composed the "broad masses of the Filipino people".

Sa pangunahin, hindi lang dapat ideklara ng programa ng Partido na dapat ang proletaryado ang mangunguna sa rebolusyon ng bayan. Dapat tahasang ipahayag din nito na tanging ang proletaryado lang ang tunay na rebolusyonaryong uwi at lahat ng natitira ay kondisyonal sa kanilang pagkarebolusyonaryo. Sa programa ng Partido ni Sison, imbes na itanghal ang lubos na pagkarebolusyonaryong ito ng proletaryado, pinunan ng programa ng Partido ng labis na" kaluwagan sa pagkarebolusyonaryo" ng iba pang uri na binubuo ng "malawak na masa ng sambayanang Pilipino."

This statement is not a formalistic declaration of fidelity to a most fundamental Marxist-Leninist tenet. This is of utmost theoretical and practical significance in our concept of a proletarian-led people's revolution and its transition to a socialist revolution.

Ang pahayag na ito ay hindi isang pormalistikong deklarasyon ng katapatan sa pinakabatayang simulain ng Marxismo-Leninismo. Ito ang sukdulang teoretikal at praktikal na katuturan ng ating konsepto ng rebolusyong bayan na pinamumunuan ng proletaryado at ang transisyon nito tungo sa sosyalistang rebolusyon.

Integral with the concept that "the proletariat alone is a truly revolutionary class" is the basic Marxist principle that "the emancipation of the workers must be the act of the working class itself." Failure to understand these two Marxist concepts in their integral whole, and in their theoretical and practical significance, will definitely result in a distorted conception of revolution. We cannot talk of proletarian class leadership of the democratic revolution and call this revolution a "new type" without an integral understanding of these Marxist-Leninist concepts.

Mahalaga sa konsepto na "tanging ang proletaryado ang tunay na rebolusyonaryong uri" ang batayang Marxistang prinsipyo na "ang katubusan ng manggagawa ay dapat gawin ng mismong manggagawa." Ang kabiguang unawain ang dalawang Marxistang konseptong ito sa kanilang buong halaga, at sa kanilang teoretikal at praktikal na katuturan, ay tiyak na magreresulta sa binaluktot na konsepto ng rebolusyon. Hindi natin mapapag-usapan ang makauring pamumuno ng proletaryado sa demokratikong rebolusyon at tinawag ang rebolusyong ito bilang "bagong tipo" nang walang lubos na pagkaunawa sa mga Marxista-Leninistang konseptong ito.

Sison not only failed to understand these Marxist-Leninist concepts but completely ignored them and adhered instead to his Maoist brand of "Marxism-Leninism", to his metaphysical, petty bourgeois romanticist "mass line", hence, the completely distorted concept of revolution as expounded in the Party program.

Hindi lang nabigo si Sison na maunawaan ang mga Marxista-Leninistang konseptong ito kundi ganap na binalewala ito at sa halip ay pinanindigan ang kanyang Maoistang uri ng "Marxismo-Leninismo", sa kanyang metapisikal, petiburgis romantisistang "linyang pangmasa", ang resulta, ang ganap na pagkabaluktot ng konsepto ng rebolusyon na ipinaliwanag sa programa ng Partido.

What is meant by the leading role of the proletariat?

Ano ang ibig sabihin ng nangungunang papel ng proletaryado?

First. This is a completely scientific concept that has a material, economic basis in society that should have been explained concisely in the Party program instead of just being asserted demagogically. The problem is how can Sison explain the economic basis of the leading role of the proletariat and its strength in the process of history which is immeasurably greater than its share in the total population, when he refuses to confront "capitalism" in the Philippines.

Una. Ito'y isang ganap na syentipikong konsepto na may materyal at ekonomikong batayan sa lipunan na dapat eksaktong maipaliwanag sa programa ng Partido imbes na igiit lang ito ng may ahitasyon. Ang problema ay kung paano ipaliliwanag ni Sison ang pang-ekonomyang batayan ng nangungunang papel ng proletaryado at ang kapangyarihan nito sa proseso ng kasaysayan kung saan higit na malaki kaysa ibinahagi nito sa buong populasyon, nang tanggihan niyang sagupain ang "kapitalismo" sa Pilipinas.

What sense is there in explaining the revolutionary role of the proletariat, if here in the Philippines, the exploitation of the working class is explained in the Party program not by the bourgeois organization of social economy, not by wage slavery, but by the "lack of economic opportunities," etc.

Anong katwiran meron diyan sa pagpapaliwanag sa rebolusyonaryong papel ng proletaryado, kung dito sa Pilipinas, ang pagsasamantala sa uring manggagawa ay maipaliliwanag sa programa ng Partido hindi sa organisasyong burgis ng panlipunang ekonomya, hindi sa pamamagitan ng sahurang pang-aalipin, kundi sa pamamagitan ng "kawalan ng pang-ekonomyang oportunidad," atbp.

How can one accept Marxist economic theory and its corollary -- the revolutionary role of the proletariat -- if Communists like Sison try to find ways to communism other than through the medium of capitalism and the proletariat it creates, a proletariat which they refuse to single out from the rest of the people as the only revolutionary class in present-day society.

Paano matatanggap ng isang tao ang Marxistang ekonomikong teorya at ang idudulot nito - ang rebolusyonaryong papel ng proletaryado - kung ang komunistang tulad ni Sison ay naghahanap ng paraan tungong komunismo nang imbes na sa pamamagitan ng daluyan ng kapitalismo at ang proletaryadong nilikha nito, ang proletaryadong ayaw nilang ibukod mula sa lahat ng tao bilang natatanging rebolusyonaryong uri sa kasalukuyang lipunan.

Second. Leadership implies representation, and the industrial proletariat is the natural representative of the entire working and exploited population.

Ikalawa. Ang pamumuno'y nangangahulugang representasyon, at ang industriyal na proletaryado ang natural na kinatawan ng buong nagtatrabaho't pinagsasamantalahang populasyon.

Natural because the exploitation of the working people in the Philippines is everywhere capitalist in nature, if we leave out of account the moribund remnants of feudal economy. The exploitation of the mass of producers and farm hands is on a small scale, scattered and undeveloped, while the exploitation of the factory proletariat is on a large-scale, socialized and concentrated.

Natural dahil ang pagsasamantala sa mga manggagawa sa Pilipinas ay kung saan-saan likas ang kapitalismo, kung aalisin natin ang inaakalang mamamatay nang labi ng pyudal na ekonomya. Ang pagsasamantala sa masang tagalikha at mag-aararo ay maliit, kalat-kalat at di pa maunlad, habang ang pagsasamantala sa proletaryado sa pabrika at malakihan, sosyalisado at konsentrado.

And in order for the proletariat to fulfill its function of representative in an organized, sustained struggle, all that is needed is to make it understand its position, the political and economic structure of the present system that oppresses it, and the necessity and inevitability of class antagonisms under this system.

At upang magampanan ng proletaryado ang tungkulin nito bilang kinatawan ng isang organisado at tuluy-tuloy na pakikibaka, ang kinakailangan lang ay maunawaan ang posisyon nito, ang istruktutrang pampulitika at pang-ekonomya ng kasalukuyang sistemang nang-aapi sa mga ito, at ang pangangailangan at di maiiwasang makauring hidwaan sa ilalim ng sistemang ito.

But, again, how can the Filipino proletariat fulfill its function when Sison, in writing the Party program, evades and obscures the exposition of capitalism and instead typecasts the economic characterization of Philippine society to his "semicolonial and semifeudal" paradigm.

Ngunit muli, paano magagampanan ng proletaryadong Pilipino ang tungkulin nito, kung si Sison, sa pagsusulat ng programa ng Partido, ay umiiwas at itinatago ang paglalantad sa kapitalismo at sa halip akma sa ekonomikong paglalarawan ng lipunang Pilipino sa kanyang "malakolonyal at malapyudal" na paradigmo.

Third. The leading role of the proletariat presupposes a correct relationship with other classes in society, what attitude it takes towards other elements of society in the struggle for democracy. The attitude of the working class, as vanguard fighter for democracy, towards other social classes is precisely determined in the Communist Manifesto. The class-conscious proletariat supports the progressive social classes against the reactionary classes.

Ikatlo. Ang namumunong papel ng proletaryado ay nagpapalagay ng tamang relasyon sa iba pang uri sa lipunan, anong dapat na asal sa iba pang elemento ng lipunan sa pakikibaka para sa demokrasya. Ang asal ng uring manggagawa, bilang talibang mandirigma para sa demokrasya, patungo sa iba pang panlipunang uring tiyakang tinukoy sa Manipesto ng Komunista. Sumusuporta ang mulat-sa-uring proletaryado sa mga progresibong panlipunang uri laban sa mga reaksyonaryong uri.

But this support does not presuppose, nor does it call for any compromise with non-socialist programs and principles -- it is support given to an ally against a particular enemy. The proletariat render this support in order to expedite the fall of the common enemy, but expect nothing for himself from these temporary allies, and concede nothing to them. The emancipation of the workers will be the act of the working class itself.

Ngunit ang suportang ito ay dapat ipagpalagay, o kaya'y manawagan ito ng anumang pakikipagkompromiso sa mga di-sosyalistang programa at prinsipyo - ito'y suportang ibibigay sa isang kaalyado laban sa isang partikular na kaaway. Ibinibigay ng proletaryado ang suportang ito upang mapabilis ang pagbagsak ng kaparehong kaaway, ngunit di umaasam ng anuman para sa sarili mula sa mga pansamantalang alyadong ito, at di nagbibigay-daan sa mga ito. Ang katubusan ng manggagawa ay dapat gawin ng mismong manggagawa.

While pointing out the solidarity with other progressive elements, we must always single out the workers from the rest as the only truly revolutionary class, point out that these alliances are temporary and conditional, and emphasize the independent class identity of the proletariat who tomorrow may find themselves in opposition to their allies of today.

Habang tinutukoy ang pagkakaisa sa iba pang progresibong elemento, dapat nating ibukod ang manggagawa mula sa iba pa bilang tanging rebolusyonaryong uri, pagtukoy na ang mga alyansang ito ay pansamantala at kondisyunal, at ipagdiinan ang independenteng makauring pagkakakilanlan ng proletaryado na maaring magisnan kinabukasan bilang kalaban ng kanilang mga alyado ngayon.

This "vanguardism", this stressing of the conditional revolutionariness of the other democratic classes, will not weaken but strengthen the other fighters for democracy.

Ang "pagkatalibang" ito, ang pagdidiing ito sa kondisyunal na pagkarebolusyonaryo ng iba pang demokratikong uri, ay hindi magpapahina kundi magpapatatag sa iba pang mga lumalaban para sa demokrasya.

In fact, according to Lenin, "the merging of the democratic activities of the working class with the democratic aspirations of other classes and groups would weaken the democratic movement, would weaken the political struggle, would make it less determined, less consistent, more likely to compromise. On the other hand, if the working class stands out as the vanguard fighter for democratic institutions, this will strengthen the democratic movement, will strengthen the struggle for political liberty, because the working class will spur on all the other democratic and political opposition elements, will push the liberals toward the political radicals, will push the radicals toward an irrevocable rupture with the whole of the political and social structure of present society."

Sa katunayan, ayon kay Lenin, "ang pagsasanib ng mga demokratikong aktibidad ng uring manggawa sa demokratikong aspirasyon ng ibang uri at grupo ang magpapahina sa demokratikong kilusan, magpapahina sa pakikibakang pulitikal, gagawing di na gaanong determinado, di gaanong palagian, at marahil mas makikipag-kompromiso. Sa kabilang dako, kung tatayo ang uring manggagawa bilang talibang mandirigma para sa demokratikong institusyon, patitibayin nito ang demokratikong kilusan, patitibayin ang pakikibaka para sa kalayaang pampulitika, dahil gagana ang uring manggagawa sa lahat ng iba pang demokratiko at pulitikal na elemento ng oposisyon, itutulak ang mga liberal patungo sa mga pampulitikang radikal, itutulak ang mga radikal patungo sa di-mababawing pagkaluslos sa buong pampulitika at panlipunang istruktura sa kasalukuyang lipunan.

On this third point, Sison has committed a most grievous sin. In his PPDR, the democratic struggle of the proletariat was completely "merged" with the democratic struggle of the whole people, its independent class character completely obliterated, the "revolutionariness of the peasantry excessively extolled while failing to single out the proletariat as the only truly revolutionary class and the only consistent fighter for democracy.

Sa ikatlong puntong ito, nagawa ni Sison ang isang napakabigat na kasalanan. Sa kanyang PPDR, ang demokratikong pakikiba ng proletaryado ay ganap na "sumanib" sa demokratikong pakikibaka ng buong sambayanan, ang independent katangiang makauri nito'y ganap na mapapawi, ang "pagkarebolusyonaryo ng magsasaka ay labis-labis na pinuri habang bigo naman itong tukuyin ang proletaryado bilang natatangi't tunay na rebolusyonaryong uri at tanging palagiang lumalaban para sa demokrasya

Fourth. This leading role of the proletariat in the democratic revolution must be assumed by the working class themselves and not only by their vanguard. It is the task of the Party vanguard to make sure that working class will rise to this role as the leading class.

Ikaapat. Ang namumunong papel na ito ng proletaryado sa demokratikong rebolusyon ay dapat gampanan ng mismong uring manggagawa at hindi lang ng kanilang taliba. Tungkulin ng taliba ng Partido na tiyak na ang uring manggagawa ay aangat sa kanyang papel bilang pangunahing uri.

Here is what Lenin said on this point: "Accordingly, it is on the working class that the Social-Democrats concentrate all their attention and all their activities. When its advanced representatives have mastered the ideas of scientific socialism, the idea of the historic role of the Russian worker, when these ideas become widespread, and when stable organizations are formed among the workers to transform the workers' present sporadic economic war into conscious class struggle -- then the Russian WORKER, rising at the head of all the democratic elements, will overthrow absolutism and lead the RUSSIAN PROLETARIAT (side by side with the proletariat of ALL COUNTRIES) along the straight road of open political struggle to the VICTORIOUS COMMUNIST REVOLUTION."

Ito ang sinabi ni Lenin: "Kung kaya, itinuon ng mga Sosyal-Demokrata ang lahat ng kanilang atensyon at lahat ng kanilang aktibidad sa uring manggagawa. Nang matutunan na ng mga abanteng kinatawan nito ang syentipikong sosyalismo, ang diwa ng makasaysayang papel ng manggagawang Puso, nang kumalat na ang mga ideyang ito, at nang maitayo ang mga matatatag na samahan ng mga manggagawa upang palitan ng kasalukuyang kalat-kalat na pang-ekonomyang gera ng manggagawa tungo sa malay na makauring pakikibaka - kaya ang manggagawang RUSO, na tumitindig sa taas ng lahat ng demokratikong elemento, ay patatalsikin ang absolutismo at pamumunuan ang PROLETARYADONG RUSO (kasama ang mga proletaryado ng LAHAT NG BANSA) tungo sa tuwid na landas ng lantarang pakikibakang pulitikal tungo sa MATAGUMPAY NA REBOLUSYONG KOMUNISTA."

How can the Filipino working class assume their historic role, when its vanguard, the CPP, instead of "concentrating" its attention and activities upon them, opted to "concentrate" its attention and activities on the peasantry as the main force of the revolution, opted to concentrate its forces in the countryside building its peasant base areas, calling upon urban forces to continuously shift to the countryside, and branding those who stress urban work as "reformists" and "insurrectionists".

Paano magagampanan ng uring manggagawang Pilipino ang kanilang makasaysayang papel, kung ang taliba nito, ang CPP, imbes na "ikonsentra" ang kanilang atensyon at mga aktibidad sa kanilang sarili, pinili pa nilang "ikonsentra" ang kanilang atensyon at aktibidad sa mga magsasaka bilang pangunahing pwersa ng rebolusyon, mas piniling tutukan ang pwersa sa kanayunan sa pagtatayo ng baseng magsasaka, na nananawagan sa mga pwersa sa lungsod na tuluy-tuloy na lumipat sa kanayunan, at tatakan yaong mga nasa gawain sa lungsod bilang mga "repormista" at mga "insureksyonista".

How can the Filipino working class assume their historic role, when its vanguard, the CPP, instead of teaching them socialism and the class struggle instill on them the bourgeois spirit of "national democracy" and insist that their working class movement is "national democratic in orientation" and not socialist, and those that teach them otherwise are deviationists from the Party line!

Paano magagampanan ng uring manggagawang Pilipino ang kanilang makasaysayang papel, kung ang taliba nito, ang CPP, imbes na magturo sila ng sosyalismo at makauring tunggalian ay ipinatimo sa kanila ang burgis na diwa ng "pambansang demokrasya" at iginiit na ang kanilang kilusan ng uring manggagawa ay "pambansa demokratiko sa oryentasyon" at hindi sosyalista, at yaong nagtuturo noon, kung hindi man, ay lumilihis sa linya ng Partido!

For Sison, and this is categorically clear in PPDR, and also by virtue of his sins of theoretical omission -- proletarian class leadership is reduced and equated to the party leadership of the supposed proletarian vanguard, the CPP. For Sison, it is the party assuming the role of the class, and that's all there is to it. This is Sison's Stalinist and Maoist reductionism in all its vulgarity on the question of class leadership

Para kay Sison, at ito'y tiyak na malinaw sa PPDR, at sa kabutihan din ng kanyang mga pagkakasalang teoretikal na pagbabawas - ang pamumuno ng proletaryado ay binawasan at ipinantay sa pamumuno ng partido ng inaakalang taliba ng proletaryado, ang CPP. Para kay Sison, ang partido ang gumagampan sa papel ng uri, at iyan lang ang lahat ng naroroon. Ito ang Stalinista at Maoistang reduksyonismo ni Sison sa lahat ng bulgaridad nito sa usapin ng pamumuno ng uri.

According to Sison: "In the political field, the CPP advances the revolutionary leadership of the working class, fights to overthrow the reactionary bourgeois regime and all reactionary classes supporting it and in its stead, establishes a people's democratic state system, a coalition or united front government of the working class, peasantry, the urban petty bourgeoisie and national bourgeoisie." It is very clear, it is the CPP that shall establish the new state system not the coalition of political forces of the successful revolution! Here, its not only the Party acting for the class but for the entire "people".

Ayon kay Sison: "Sa pulitikal na larangan, isinulong ng CPP ang rebolusyonaryong pamumuno ng uring manggagawa, nakikibaka para patalsikon ang rehimen ng reaksyunaryong burgis at lahat ng reaksyunaryong uring sumusuporta doon at kahalili nito, itinatag ang isang demokratikong estadong sistema ng sambayanan, isang koalisyon o nagkakaisang prenteng pamahalaan ng uring manggagawa, magsasaka, petiburgesya ng kalunsuran at pambansang burgesya." Napakalinaw, ang CPP ang magtatatag ng isang bagong sistema ng estado hindi ang koalisyon ng mga pwersang pulitikal sa matagumpay na rebolusyon! Dito, hindi lang umaakto ang Partido para sa uri kundi sa buong "sambayanan".

In the economic, educational, cultural and military fields, its all the same: it is the Party acting for the class and also for the whole people, not only in leadership but in the actual conduct of revolution and reconstruction. Not a word in the program regarding the role of the class itself. In all aspects, it is the Party representing the class and the people and this representation is absolutized as class leadership as if the Party has been given the blanket authority to represent the class and the Filipino people.

Sa larangang pang-ekonomya, pang-edukasyon, pangkalinangan at militar, ito'y pare-pareho: ang Partido ang umaakto para sa uri at sa buong sambayanan, hindi lang sa liderato kundi sa aktwal na kondukta ng rebolusyon at rekonstruksyon. Walang isang salita sa programa hinggil sa papel ng mismong uri. Sa lahat ng aspeto, ang Partido ang kumakatawan sa uri at sa sambayanan at ang representasyong ito ay nilubos bilang liderato ng uri na para bang ang Partido ay binigyan ng kapangyarihan para katawanin ang uri at ang sambayanang Pilipino.

In the countryside, since it is the Party that is organizing the peasantry, hence, its the "worker-peasant" alliance whose concrete expression is the people's army. This "basic alliance" is therefore firmly established with the firm leadership of the Party over the peasantry. The "peasant army" is proletarian-led because it is Party-led. All these are proletarian-led just because of the leadership of the Party, despite the fact that the overwhelming majority of the Party members are peasants, are not truly socialist-educated and socialist-oriented, and most of all, the Party program does not contain the independent class line of the proletariat. This concept of proletarian class leadership through the party vanguard will be revealed in all its real content when we analyze Sison's concept of a "democratic people's revolution."

Sa kanayunan, dahil ang Partido na ang mag-oorganisa sa mga magbubukid, kaya, iyon ay alyansa ng "manggagawa't magbubukid" na ang kongkretong mukha ay isang hukbo ng sambayanan. Kung gayon, determinadong itinatag ang "batayang alyansang" ito ng may matatag na liderato ang Partido sa mga magbubukid. Ang "hukbo ng magsasaka" ay pinamumunuan ng proletaryado dahil ito'y pinamumunuan ng Partido. Lahat ng ito'y pinamumunuan ng proletaryado dahil lang sa pamumuno ng Partido, sa kabila ng katotohanang ang malaking mayorya ng kasapi ng Partido ay mga magbubukid, at hindi talaga aral sa sosyalimo at natalakayan ng sosyalismo, at higit sa lahat, ang programa ng Partido ay di naglalaman ng independenteng linyang makauri ng proletaryado. Ang konseptong ito ng makauring pamumuno ng proletaryado sa pamamagitan ng taliba ng partido ay malalantad ang lahat ng tunay na laman nito pag sinuri natin ang konsepto ni Sison ng "demokratikong rebolusyon ng bayan".

SUSUNOD NA ISASALIN: IKA-APAT NA BAHAGI

A Vulgarized, Totally Non-Marxist, Non-Leninist Concept Of a People's Democratic Revolution