Ang Usaping Pabahay - Ni F. Engels., Unang Bahagi - una ng tatlong hati

The Housing Question by Frederick Engels

Part One

ANG USAPING PABAHAY

ni Friedrich Engels

Malayang salin ni Gregorio V. Bituin Jr.

UNANG BAHAGI

How Proudhon Solves the Housing Question

Kung Paano Nilutas ni Proudhon ang Usaping Pabahay

In No. 10 and the following numbers of the Volksstaat appears a series of six articles on the housing question. These articles are only worthy of attention because, apart from some long-forgotten would-be literary writings of the ‘forties, they are the first attempt to transplant the Proudhonist school to Germany. This represents such an enormous step backward in comparison with the whole course of development of German socialism, which delivered a decisive blow particularly to the Proudhonist ideas as far back as twenty-five years ago, [In Marx: Misère de la Philosophie, etc., Bruxelles et Paris, 1847 (The Poverty of Philosophy, etc.). – Note by F. Engels.] that it is worth while answering it immediately.

Sa Blg. 10 at sa sumunod pang bilang ng Volkstaat ay lumitaw ang serye ng anim na artikulo hinggil sa usaping pabahay. Marapat lamang pag-ukulan ng pansin ang mga artikulong ito sapagkat, bukod sa ilang mga limot nang magiging akdang pampanitikan ng 1840s, ang mga ito ang unang pagtatangkang ihasik ang paaralang Proudhonista sa Alemanya. Kinakatawan nito ang gayong malaking hakbang paurong kung ikukumpara sa buong larangan ng pag-unlad ng sosyalistang Aleman, na naghatid ng matinding upak lalo na sa mga ideyang Proudhonista, sa nakaraang dalawampu't limang taon, [Mula sa akda ni Marx na Ang Karukhaan ng Pilosopopiya, atbp., Bruxelles at Paris, 1847] kaya nararapat lamang na sagutin ito agad.

The so-called housing shortage, which plays such a great role in the press nowadays, does not consist in the fact that the working class generally lives in bad, overcrowded and unhealthy dwellings. This shortage is not something peculiar to the present; it is not even one of the sufferings peculiar to the modern proletariat in contradistinction to all earlier oppressed classes. On the contrary, all oppressed classes in all periods suffered more or less uniformly from it. In order to make an end of this housing shortage there is only one means: to abolish altogether the exploitation and oppression of the working class by the ruling class. — What is meant today by housing shortage is the peculiar intensification of the bad housing conditions of the workers as the result of the sudden rush of population to, the big towns; a colossal increase in rents, a still further aggravation of overcrowding in the individual houses, and, for some, the impossibility of finding a place to live in at all. And this housing shortage gets talked of so much only because it does not limit itself to the working class but has affected the petty bourgeoisie also.

Ang tinatawag na kakapusan sa pabahay, na may malaking papel sa pamahayagan ngayon, ay hindi naglalaman ng katotohanang ang uring manggagawa sa pangkalahatan ay nabubuhay sa masama, nagsisikip sa tao at nakapanghihinang tahanan. Ang kakapusang ito'y hindi isang bagay na tangi sa kasalukuyan; hindi rin ito isa sa mga pagdurusang tangi sa modernong proletaryado na salungat at kaiba sa mga naunang aping uri. Sa kabaligtaran, lahat ng aping uri sa lahat ng yugto ay pantay-pantay na nagdurusa humigit-kumulang mula roon. Upang mawakasan na ang kakapusang ito sa pabahay, may isang paraan lamang: ang sabay-sabay na pawiin ang pagsasamantala at pang-aapi ng naghaharing uri sa uring manggagawa. - Ang kahulugan ngayon ng kakapusan sa pabahay ang kakaibang paglala ng masamang kalagayan ng pabahay ng mga manggagawa bilang resulta ng biglaang pagdagsa ng populasyon sa malalaking bayan; ang napakalaking pagtaas ng upa, na mas nagpalubha pa sa pagdami ng tao sa bawat bahay, at para sa iba, ang imposibilidad na makakita pa ng lugar na matitirhan. At lagi lamang mapag-uusapan ang kakapusang ito sa pabahay dahil hindi lamang ito limitado sa uring manggagawa kundi apektado na rin ang petiburgesya.

The housing shortage from which the workers and part of the petty bourgeoisie suffer in our modern big cities is one of the numerous smaller, secondary evils which result from the present-day capitalist mode of production. It is not at all a direct result of the exploitation of the worker as a worker by the capitalists. This exploitation is the basic evil which the social revolution strives to abolish by abolishing the capitalist mode of production. The cornerstone of the capitalist mode of production is, however, the fact that our present social order enables the capitalists to buy the labour power of the worker at its value, but to extract from it much more than its value by making the worker work longer than is necessary in order to reproduce the price paid for the labour power. The surplus value produced in this fashion is divided among the whole class of capitalists and landowners together with their paid servants, from the Pope and the Kaiser, down to the night watchman and below. We are not concerned here as to how this distribution comes about, but this much is certain: that all those who do not work can live only from fragments of this surplus value which reach them in one way or another. (See Marx’s Capital where this was worked out for the first time.)

Ang kakapusan sa pabahay kung saan nagdurusa ang mga manggagawa at bahagi ng petiburgesya sa ating mga masamang lungsod ay isa sa mga bilang na maliliit, sekundaryong kasmaan na nagresulta mula sa kasalukuyang kapitalistang moda ng produksyon. Hindi rin ito direktang resulta ng pagsasamantala ng kapitalista sa manggagawa bilang manggagawa. Ang pagsasamantalang ito ang pangunahing kasamaan na pinagsisikapang pawiin ng panlipunang rebolusyon sa pamamagitan ng pagpawi sa kapitalistang moda ng produksyon. Ang unang bato ng kapitalistang moda ng produksyon, gayunman, ay ang katotohanang ang ating kasalukuyang kaayusang panlipunan ang dahilan upang bilhin ng mga kapitalista ang lakas-paggawa ng manggagawa sa halaga nito, ngunit ang pigain pa ito ng higit pa sa halaga nito sa pamamagitan ng mas mahabang oras ng pagpapatrabaho sa manggagawa kaysa kinakailangan upang gawing muli ang presyong nabayaran na para sa lakas-paggawa. Ang labis na halagang nagawa sa kaayusang ito ang hinahati ng buong uring kapitalista at panginoong maylupa kasama ang kanilang mga bayarang lingkod, mula sa Santo Papa hanggang sa Kaiser, pababa sa mga tagapagbantay sa gabi at nakapailalim dito. Hindi natin inaalala rito kung paano ang mga ito'y maipamamahagi, ngunit ito ang tiyak: na lahat ng hindi nagtatrabaho ay mabubuhay lamang mula sa mga tira-tira ng labis na halagang ito na kahit paano'y nakararating sa kanila. (Tingnan ang akdang Das Kapital ni Marx kung saan ito'y ipinaliwanag sa unang pagkakataon.)

The distribution of this surplus value, produced by the working class and taken from it without payment, among the non-working classes proceeds amid extremely edifying squabblings and mutual swindling. In so far as this distribution takes place by means of buying and selling, one of its chief methods is the cheating of the buyer by the seller, and in retail trade, particularly in the big towns, this has become an absolute condition of existence for the sellers. When, however, the worker is cheated by his grocer or his baker, either in regard to the price or the quality of the commodity, this does not happen to him in his specific capacity as a worker. On the contrary, as soon as a certain average level of cheating has become the social rule in any place, it must in the long run be leveled out by a corresponding increase in wages. The worker appears before the small shopkeeper as a buyer, that is, as the owner of money or credit, and hence not at all in his capacity as a worker, that is, as a seller of labour power. The cheating may hit him, and the poorer class as a whole, harder than it hits the richer social classes, but it is not an evil which hits him exclusively or is peculiar to his class.

Ang pamamahagi ng labis na halagang ito, na nilikha ng manggagawa at kinuha sa kanila ng walang bayad, ng mga uring hindi lumilikha, ay nagpapatuloy sa kabila ng matitinding ipinapakitang bangayan at pandaraya sa isa't isa. Habang nagaganap ang pamamahaging ito sa pamamagitan ng pagbili at pagbenta, isa sa pangunahing paraan nito ay ang pandaraya ng nagbebenta sa bumibili, at sa mga kalakalang tingi, lalo sa malalaking bayan, ito'y naging isa nang ganap na batayan ng pag-iral ng mga nagbebenta. Gayundin naman, kapag ang manggagawa'y nilinlang ng nagbebenta ng tingi o ng panadero, hindi iyon nangyayari sa kanya sa ispesipiko niyang kakayahan bilang manggagawa. Sa kabaligtaran, kapag naging patakaran na ang isang kainamang antas ng panlilinlang sa isang lugar, sa kalaunan ay di na ito aabot sa kinakailangang pagtaas ng sahod. Isang mamimili ang isang manggagawa para sa isang maliit na negosyante, sila bilang may-ari ng salapi o kredito, at kaya hindi na sa kakayahan niya bilang manggagawa, sila bilang tagabenta ng lakas-paggawa. Maaaring tamaan siya ng pandaraya, at ang buong naghihirap na uri, mas matindi pa sa pagtama sa mas mayayamang uri sa lipunan, ngunit hindi iyon isang kasamaang tumama lamang sa kanya o sa kanyang uri lamang.

And it is just the same with the housing shortage. The growth of the big modern cities gives the land in certain areas, particularly in those which are centrally situated, an artificial and often colossally increasing value; the buildings erected on these areas depress this value, instead of increasing it, because they no longer correspond to the changed circumstances. They are pulled down and replaced by others. This takes place above all with workers’ houses which are situated centrally and whose rents, even with the greatest overcrowding, can never, or only very slowly, increase above a certain maximum. They are pulled down and in their stead shops, warehouses and public buildings are erected. Through its Haussmann in Paris, Bonapartism exploited this tendency tremendously for swindling and private enrichment. [Haussmann was Prefect of the Seine Department in the years 1853-70 and carried on big building alterations in Paris in the interests of the bourgeoisie. He did not fail to profit himself also. -Ed.]

Katulad din iyon ng kakapusan sa pabahay. Ang pag-unlad ng malalaking modernong industriya ay nagbigay ng isang artipisyal at sa tuwina'y patuloy na lumalaking halaga ng lupa sa ilang lugar, lalo na doon sa mga nasa sentro; ang mga gusaling nakatayo sa mga lupang ito ay nagpapahina sa halaga nito, imbes na palakasin ito, dahil hindi na ito nakasasabay sa nagbabagong kalagayan. Ang mga ito'y hinihilang pababa at pinapalitan na ng iba. Pangunahing nangyayari ito sa bahay ng mga manggagawa na nakapwesto sa sentro at ang upa, bagamat dumarami ang tao, ay hindi, kundi man dahan-dahan, tumataas sa itinakdang presyo. Hinihilang pababa ang mga ito at itinatayo kapalit nito ang mga pagawaan, bodega at mga pampublikong gusali. Sa pamamagitan ng Haussman nito sa Paris, malawakang sinamantala ng Bonapartismo ang kaugaliang ito para sa panloloko at pribadong pagpapayaman. [Si Haussman ang Prefect ng Kagawaran ng Seine sa mga taon ng 1853-70 at nagsagawa ng malalaking pagbabago sa gusali ng Paris para sa interes ng burgesya. Pinagtubuan din niya ang mga ito. - Patnugot]

But the spirit of Haussmann has also been abroad in London, Manchester and Liverpool, and seems to feel itself just as much at home in Berlin and Vienna. The result is that the workers are forced out of the centre of the towns towards the outskirts; that workers’ dwellings, and small dwellings in general, become rare and expensive and often altogether unobtainable, for under these circumstances the building industry, which is offered a much better field for speculation by more expensive houses, builds workers’ dwellings only by way of exception.

Ngunit ang diwa ni Haussman ay nakarating din sa ibang lugar sa London, Manchester at Liverpool, at tila ba dama nitong nasa bahay lang siya sa Berlin at Vienna. Ang resulta'y naitulak ang mga manggagawa palabas ng sentro ng mga bayan; na ang tirahan ng mga manggagawa at ng maliliit na tirahan sa pangkalahatan, ay naging bihira at napakamahal at karaniwang di nila kayang makamtan, na sa ilalim ng ganitong kalagayan ay industriya ng mga gusali, na inaalok ang mas magandang larangan ng ispekulasyon ng mas napakamahal na mga bahay, ay nagtatayo lamang ng mga tirahan ng manggagawa sa pamamagitan ng mga esksepsyon.

This housing shortage therefore certainly hits the worker harder than it hits any more prosperous class, but it is just as little an evil which burdens the working class exclusively as the cheating of the shopkeeper, and it must, as far as the working class is concerned, when it reaches a certain level and attains a certain permanency similarly find a certain economic adjustment.

Kaya tiyak ang matinding pagtama sa manggagawa ang kakapusang ito sa pabahay kaysa pagtama ng anumang mauunlad na uri, subalit maliit din itong kabuktutan na nagpapahirap lamang sa manggagawa tulad ng tagabenta, na dapat, basta't tungkol sa manggagawa, kapag narating na nito ang isang tiyak na antas at nakamit ang isang tiyak na pamamalagi tulad ng isang tiyak na pagkakataon sa usaping ekonomiko.

It is with just such sufferings as these, which the working class endures in common with other classes, and particularly the petty bourgeoisie, that petty-bourgeois socialism, to which Proudhon belongs, prefers to occupy itself. And thus it is not at all accidental that our German Proudhonist occupies himself chiefly with the housing question, which, as we have seen, is by no means exclusively a working class question; and that, on the contrary, he declares it to be a true, exclusively working class question.

Sa mga ganitong pagdurusa, na pinagtitiisan ng uring manggagawa tulad ng iba pang uri, at lalo na ng petiburgesya, na ang petiburgis na sosyalismong kinabibilangan ni Proudhon, ang mas laging iniisip. Kaya hindi na aksidenteng ang ating mga Alemang Proudhonista ay inaabala ang kanilang sarili pangunahin sa usaping pabahay, na nakita nating natatanging usapin ang uring manggagawa, at sa kabila noon, idineklara niyang tunay na natatanging usapin ng uring manggagawa.

“As the wage worker in relation to the capitalist, so is the tenant in relation to the house owner.” [Mülberger in Der Volkstaat February 10 1872]

"Ang relasyon ng sahurang manggagawa sa kapitalista, ay gayundin naman ang relasyon ng nangungupahan sa may-ari ng tirahan." [Si Mulberger sa Der Volkstaat, Pebrero 10, 1872]

This is totally untrue.

Ito'y walang katotohanan.

In the housing question we have two parties confronting each other: the tenant and the landlord or house owner. The former wishes to purchase from the latter the temporary use of a dwelling; he has money or credit, even if he has to buy this credit from the house owner himself at a usurious price as an addition to the rent. It is simple commodity sale; it is not an operation between proletarian and bourgeois, between worker and capitalist. The tenant – even if he is a worker – appears as a man with money; he must already have sold his own particular commodity, his labour power, in order to appear with the proceeds as the buyer of the use of a dwelling, or he must be in a position to give a guarantee of the impending sale of this labour power. The peculiar results which attend the sale of labour power to the capitalist are completely absent here. The capitalist causes the purchased labour power firstly to produce its own value and secondly to produce a surplus value which remains in his hands for the time being, subject to its distribution among the capitalist class. In this case therefore an extra value is produced, the total sum of the existing value is increased. In the rent transaction the situation is quite different. No matter how much the landlord may overreach the tenant it is still only a transfer of already existing, previously produced value, and the total sum of values possessed by the landlord and the tenant together remains the same after as it was before. The worker is always cheated of a part of the product of his labour, whether that labour is paid for by the capitalist below, above, or at its value.

Sa usaping pabahay, may dalawa tayong partidong naglalaban: ang nangungupahan at ang panginoong maylupa o may-ari ng bahay. Nais bilhin ng una sa huli ang pansamantalang paggamit ng isang tirahan; may salapi siya o kredito, kahit na bilhin niya ng kreditong ito mula mismo sa may-ari ng bahay sa isang presyong labis sa pagpapatubo bilang dagdag sa upa. Ito'y simpleng pagbenta ng kalakal; hindi ito kalakaran sa pagitan ng proletaryado at burgis, sa pagitan ng manggagawa at kapitalista. Ang nangungupahan - kahit na siya'y manggagawa - ay mukhang isang taong masalapi; naibenta na niya ang kanyang tanging kalakal, ang kanyang lakas-paggawa, upang makita ng pinagbilhan bilang bumili ng paggamit ng tirahan, o kaya'y nasa posisyon siyang magbigay ng garantiya sa napipintong pagbebenta ng kanyang lakas-paggawa. Ganap na wala rito ang kakaibang resulta ng pagbenta ng lakas-paggawa sa kapitalista. Ang kapitalista ang dahilan ng biniling lakas-paggawa pangunahin upang lumikha ng sarili niyang halaga at ikalawa ay lumikha ng labis na halagang nananatili mismo sa kanyang kamay, batay sa pamamahagi nito sa buong uring kapitalista. Kaya sa kasong ito, may madaragdag pang labis na halaga, at ang kabuuang suma ng umiiral na halaga ay lumaki. Sa transaksyon sa upa, iba naman ang sitwasyon. Gaano man lamangan ng panginoong maylupa ang nangungupahan, ito'y pagsasalin lamang ng umiiral nang dating nalikhang halaga, at ang kabuuang suma ng halagang nakuha ng panginoong maylupa at nangungupahan ay mananatling pareho tulad ng dati. Ang manggagawa ang laging nalilinlang ng isang bahagi ng produkto ng kanyang paggawa, ang paggawa mang iyan ay nabayaran ng kapitalista ng mababa, mataas, o sa halaga nito.

The tenant, on the other hand, is cheated only when he is compelled to pay for the dwelling above its value. It is, therefore, a complete misrepresentation of the relation between landlord and tenant to attempt to make it equivalent to the relation between worker and capitalist. On the contrary, we are dealing here with a quite ordinary commodity transaction between two citizens, and this transaction proceeds according to the economic laws which govern the sale of commodities in general and in particular the sale of the commodity, land property. The building and maintenance costs of the house, or of the part of the house in question, enters first of all into the calculation; the land value, determined by the more or less favourable situation of the house, comes next; the state of the relation between supply and demand existing at the moment is finally decisive. This simple economic relation expresses itself in the mind of our Proudhonist as follows:

Sa kabilang banda, nalilinlang lamang ang nangungupahan kapag pinilit siyang bayaran ang tirahan ng mataas sa halaga nito. Kaya ganap na maling paglalarawan na subukang iparehas ang ugnayan ng panginoong maylupa at nangungupahan sa ugnayan ng manggagawa't kapitalista. Sa kabila nito, pinag-uusapan natin dito ang karaniwang transaksyon ng kalakal sa pagitan ng dalawang mamamayan, at ang transaksyong ito'y tumungo batay sa batas-pang-ekonomya na namamahala sa bentahan ng kalakal sa pangkalahatan, ang pag-aari ng lupa. Ang presyo ng pagtatayo at pagpapanatili ng bahay, o ng bahagi ng bahay na pinag-uusapan, ang pangunahing pumapasok sa kalkulasyon; susunod ang halaga ng lupa, na pinagpasyahan sa mas mainam o hindi ng kalagayan ng bahay; pinal na magpapasya ang kalagayan ng ugnayan sa pagitan ng panustos at pangangailangan. Ang simpleng ugnayang pang-ekonomyang ito'y naipaliwanag mismo sa isipan ng ating mga Proudhonista tulad ng sumusunod:

“The house, once it has been built, serves as a perpetual legal title to a definite fraction of social labour although the real value of the house has already long ago been more than paid out in the form of rent to the owner. Thus it comes about that a house that, for instance, was built fifty years ago, during this period covers the original cost two, three, five, ten and more times over in its rent yield.”

"Ang bahay, kapag naitayo na, ay nagsisilbing isang walang-katapusang ligal na titulo sa isang tiyak na bahagi ng panlipunang paggawa bagamat ang tunay na halaga ng bahay ay matagal nang nabayaran ng labis sa anyo ng upa sa may-ari. Kaya halimbawang ang bahay ay naitayo na limampung taon na ang nakararaan, sa mga panahong ito'y sinaklaw na ang orihinal na halaga ng dalawa, tatlo, lima, sampu, o higit pang ulit sa larangan ng paupa nito."

Here we have at once the whole Proudhon. Firstly, it is forgotten that the rent must not only pay the interests on the building costs, but must also cover repairs and the average sum of bad debts, unpaid rents, as well as the occasional periods when the house is untenanted, and finally pay off in annual sums the building capital which has been invested in a house which is perishable and which in time becomes uninhabitable and worthless. Secondly, it is forgotten that the rent must also pay interest on the increased value of the land upon which the building is erected and that therefore a part of it consists of ground rent. Our Proudhonist immediately declares, it is true, that this increase of value does not equitably belong to the landowner, since it comes about without his co-operation, but to society as a whole. However, he overlooks the fact that with this he is in reality demanding the abolition of landed property, a point which would lead us too far if we went into it here. And finally he overlooks the fact that the whole transaction is not one of buying the house from its owner, but of buying its use for a certain time. Proudhon, who never bothered himself about the real and actual conditions under which any economic phenomenon occurs, is naturally also unable to explain how the original cost price of a house is paid back ten times over in the course of fifty years in the form of rent. Instead of examining and establishing this not at all difficult question economically, and discovering whether it is really in contradiction to economic laws, and if so how, Proudhon rescues himself by a bold leap from economics into legal talk: “The house, once it has been built, serves as a perpetual legal title” to a certain annual payment. How this comes about, how the house becomes a legal title, on this Proudhon is silent. And yet – that is just what he should have explained. Had he examined it, he would have found that not all the legal titles in the world, no matter how perpetual, could give a house the power of obtaining its cost price back ten times over in the course of fifty years in the form of rent, but that only economic conditions (which may have social recognition in the form of legal titles) can accomplish this. And with this he would again be as far as at the start.

Kaya narito ngayon ang isang buong Proudhon. Una, nakalimutan nang ang upa ay hindi dapat bayaran lang ang interes ng presyo ng pagtatayo, kundi saklawin din ang presyo ng pag-aayos ng mga sira at ng kainamang sama ng masamang utang, di bayad na upa, at maging ng pana-panahong walang nangungupahan sa bahay, at sa wakas ay mabayaran din ang taunang sama ng pagpapalago ng kapital na ipinuhunan sa isang bahay na maaaring mawala at sa takdang panahon ay di na matirhan at wala nang silbi. Ikalawa, nakalimutan nang ang upa ay dapat bayaran ng interes ng lumaking halaga ng lupang kinatirikan ng gusali at kaya bahagi nito'y ang upa sa lupa. Ang ating Proudhonista'y agad na nagdeklara, sadyang tunay, na ang paglaki ng halaga ay hindi makatwirang pag-aari ng may-ari ng lupa, dahil nangyari ito nang wala siyang kooperasyob, kundi sa lipunan sa pangkalahatan. Gayunpaman, di niya nakitang dahil dito siya sa katunayan ay nananawagan ng pagpawi ng pag-aari ng lupa, isang puntong nagdadala na ng malayo sa atin kung tutungo tayo rito. At sa kalaunan, hindi niya nakita ang katotohanang ang buong transaksyon ay hindi ang pagbili ng bahay ng may-ari, kundi ang pagbili ng paggamit nito sa takdang panahon. Si Proudhon, na hindi nababahala sa tunay at aktwal na kalagayan kung saan nangyayari ang anumang di-karaniwang usaping pang-ekonomya, ang natural lamang na hindi rin maipaliwanag kung paano ang orihinal na presyo ng bahay ay nabayaran ng sampung ulit sa loob ng limampung taon sa anyo ng upa. Imbes na suriin at patunayang hindi ito mahirap na usaping pang-ekonomya, at matuklasang ito ba'y tunay ngang salungat sa batas-pang-ekonomya, at kung gayon, paano nasagip ni Proudhon ang sarili sa tahasang paglundag mula sa ekonomya tungo sa ligal na usapin: "Ang bahay, kapag ito'y naitayo na, ay magsisilbing walang katapusang ligal na titulo" sa isang tiyak na taunang kabayaran. Kung paano nangyari ito, kung paano naging ligal na titulo ang pabahay, sa mga ito'y tahimik si Proudhon. At iyon mismo ang dapat niyang ipaliwanag. Kung sinuri niya iyon, matutuklasan niyang hindi lahat ng ligal na titulo sa daigdig, ito man ay walang katapusan, ang magbibigay sa bahay ng kapangyarihang makuha ang presyo nito ng sampung ulit sa loob ng limampung taon sa anyo ng upa, kundi tanging ang kalagayang pang-ekonomya lamang (na may kinikilalang lipunan sa anyo ng ligal na titulo) ang makagagawa nito. At sa pamamagitan nito, siya'y muling babalik tulad sa simula.

The whole Proudhonist teaching rests on this saving leap from economic reality into legal phraseology. Every time our good Proudhon loses the economic hang of things – and this happens to him with every serious problem – he takes refuge in the sphere of law and appeals to eternal justice.

Ang buong turong Proudhonista ay nakasalalay sa mapanligtas na landas na ito mula sa reyalidad na pang-ekonomya tungo sa ligal na pananalita. Sa tuwing ang ating magaling na Proudhon ay matalo sa mga pang-ekonomyang bagay na lutang - at nangyayari ito sa kanya sa bawat seryosong suliranin - nanganganlong siya sa kalipunan ng batas at pagsamo ng walang maliw na hustisya.

“Proudhon begins by taking his ideal of justice, of ‘justice eternelle,’ from the juridical relations that correspond to the production of commodities: thereby, it may be noted, he proves, to the consolation of all good citizens, that the production of commodities is a form of production as everlasting as justice. Then he turns round and seeks to reform the actual production of commodities, and the actual legal system corresponding thereto, in accordance with this ideal. What opinion should we have of a chemist, who, instead of studying the actual laws of the molecular changes in the composition and decomposition of matter, and on that foundation solving definite problems, claimed to regulate the composition and decomposition of matter by means of the ‘eternal ideas,’ of ‘naturalite and affinite’? Do we really know any more about ‘usury,’ when we say it contradicts ‘justice kernel,’ ‘equite eternelle,’ ‘mutualite eternelle,’ and other ‘verites eternelles’ than the fathers of the church did when they sad it was incompatible with ‘grace eternelle,’ ‘foi eternelle,’ and ‘la volonte eternelle de Dieu’?” [Marx, Capital, Vol. 1, Kerr edition, footnote, pp. 96-97. - Ed.]

"Nagsisimula si Proudhon sa pamamagitan ng mithi niyang hustisya, sa 'hustisyang walang-maliw', mula sa huridikal na relasyong tumutugon sa paglikha ng mga kalakal: sa gayon, maitatala natin, pinatunayan niya, bilang pampalubag-loob sa lahat ng mabubuting mamamayan, na ang paglikha ng mga kalakal ay isang anyo ng paglikha na walang-hanggan tulad ng hustisya. At agad siyang tatalikod at maghahanap na repormahin ang aktwal na paglikha ng kalakal, at ng aktwal na ligal na sistemang kasunod nito, batay sa ganitong mithiin. Anong palagay natin sa isang kemista, na imbes na pag-aralan ang totoong batas ng pagbabago ng mga molekula sa pagbubuo nito at pagkabulok ng bagay, at sa pundasyong iyon ay nalutas ang mga tiyak na suliranin, ang nagsasabing naisasaayos ang pagkabuo at pagkaagnas ng bagay sa pamamagitan ng mga 'ideyang walang katapusan' ng 'pagiging likas at pagkakaugnay-ugnay'? May higit pa ba tayong alam hinggil sa 'labis na pagpapatubo' kapag sinabi nating ito'y salungat sa 'hustisya kernel', 'equite eternelle', 'mutualite eternelle', at iba pang 'veritas eternelles' kaysa sa mga ginawa ng mga ama ng simbahan nang sinabi nilang hindi ito nababagay sa 'grace eternelle', 'foi eternelle', at 'la volonte eternelle de Dieu'? [sa akda ni Marx na Das Kapital, Tomo I, edisyong Kerr, talababa, mp. 96-97. - patnugot]

Our Proudhonist does not fare any better than his lord and master:

Ang ating Proudhonista ay hindi naging magaling kaysa kanyang panginoon at amo:

“The rent agreement is one of the thousand exchanges which are as necessary in the life of modern society as the circulation of the blood in the bodies of animals. Naturally, it would be in the interests of this society if all these exchanges were pervaded by a conception of justice, that is to say, if they took place always according to the strict demands of justice. In a word, the economic life of society must, as Proudhon says, raise itself to the heights of economic justice. In reality, as we know, exactly the opposite takes place.”

"Ang kasunduan sa upa ang isa sa libu-libong pagpapalitan na kinakailangan sa buhay sa modernong lipunan bilang daluyan ng dugo ng mga katawan ng hayop. Mangyari pa, para sa kabutihan ng lipunang ito kung ang lahat ng pagpapalitang ito kung laganap ay pagkaunawa sa hustisya, na masasabing, kung lagi itong magaganap batay sa istriktong panawagan ng hustisya. Sa isang salita, dapat na ang buhay pang-ekonomya ng lipunan, tulad ng sabi ni Proudhon, ay naiaangat sa antas ng pang-ekonomyang hustisya. Sa katunayan, sa pagkakaalam natin, ang nangyayari'y ang kabaligtaran nito."

Is it credible that, five years after Marx had characterised Proudhonism so summarily and convincingly precisely from this decisive angle, it should be possible to print such confused stuff in the German language. What does this rigmarole mean? Nothing more than that the practical effects of the economic laws which govern present-day society run contrary to the author’s sense of justice and that he cherishes the pious wish that the affair might be so arranged that this would then no longer be the case. — Yes, but if toads had tails they would no longer be toads! And is then the capitalist mode of production not “pervaded by a conception of justice,” namely, that of its own right to exploit the workers? And if the author tells us that that is not his idea of justice, are we one step further?

Kapani-paniwala ba na, limang taon matapos ilarawan ni Marx ang Proudhonismo sa maikli at nakahihikayat ng husto mula sa mapagpasyang anggulong ito, dapat kayang malathala ang ganitong alanganing bagay sa wikang Aleman? Anong kahulugan ng mga walang kabuluhang salitang ito? Wala kundi ang praktikal na epekto ng mga batas pang-ekonomyang gumagabay sa kasalukuyang lipunan ay kabaligtaran sa diwa ng hustisya ng may-akda at kanyang pinahahalagahan ang banal na mithiing maayos na ang mga pangyayari na ito'y hindi na siyang usapin. - Oo, ngunit kung may buntot ang mga palaka ay di na sila mga palaka! At ito bang kapitalistang moda ng produksyon ay hidni 'laganap ang pagkaunawa sa hustisya' tulad ng karapatan nitong pagsamantalahan ang mga manggagawa? At kung sasabihan ng may-akda na hindi ito kanyang ideya ng hustisya, mas nakahihigit ba tayo sa paghakbang?

But let us go back to the housing question. Our Proudhonist now gives his “conception of justice” free rein and treats us to the following moving declamation:

Ngunit balikan natin ang usaping pabahay. Ngayon ay ibinibigay ng ating Proudhonista ang kanyang 'pagkaunawa sa hustisya' ng kalayaang umiral at pakitunguhan kami sa sumusunod na nakapagpapasiglang talumpati:

“We do not hesitate to assert that there is no more terrible mockery of the whole culture of our lauded century than the fact that in the big cities 90 per cent and more of the population have no place that they can call their own. The real key point of moral and family existence, hearth and home, is being swept away by the social whirlpool.... In this respect we are far below the savages. The troglodyte has his cave, the Australian aborigine has his clay hut, the Indian has his own hearth – the modern proletarian is practically suspended in mid air,” etc.

"Hindi kami mag-aalinlangang igiit na wala nang kahindik-hindik na pagkutya ng buong kultura ng aming kapuri-puring siglo kundi ang katotohanang sa mga malalaking lungsod, siyamnapung bahagdad at higit pa ng populasyon ay walang lugar na matatawag nilang kanila. Ang totoong susing punto ng pag-iral ng moral at pamilya, tirahan at tahanan, ay itinataboy ng panlipunang alimpuyo... Sa ganitong dahilan, napakalayo natin sa mga taong gubat. Ang mga troglodita ay may kanyang yungib, ang mga aborihinong Australyano ay may luwad na barungbarong, ang mga Indyano ay may sariling tahanan - ang modernong proletaryado ay sadyang nakalutang sa hangin," atbp.

In this jeremiad we have Proudhonism in its whole reactionary form. In order to create the modern revolutionary class of the proletariat it was absolutely necessary to cut the umbilical cord which still bound the worker of the past to the land. The hand weaver who had his little house, garden and field along with his loom, was a quiet, contented man “in all godliness and respectability” despite all misery and despite all political pressure; he doffed his cap to the rich, to the priests and to the officials of the state; and inwardly was altogether a slave. It is precisely modern large-scale industry, which has turned the worker, formerly chained to the land, into a completely propertyless proletarian, liberated from all traditional fetters and free as a [jail-]bird; it is precisely this economic revolution which has created the sole conditions under which the exploitation of the working class in its final form, in the capitalist mode of production, can be overthrown. And now comes this tearful Proudhonist and bewails the driving of the workers from hearth and home as though it were a great retrogression instead of being the very first condition for their intellectual emancipation.

Sa ganitong pananaghoy, may Proudhonismo tayong ganap na nasa anyong reaksyunaryo. Upang malikha ang modernong rebolusyonaryong uri ng proletaryado, kinakailangang lubos na mapatid ang pusod na nakadugtong pa rin sa manggagawa ng nakaraan sa lupa. Ang manghahabing kamay na may maliit na bahay, taniman at bukirin kasama ang kanyang panghabi, ay isang tahimik, nakalulugod na tao 'ng buong kabanalan at kagalang-galang' sa kabila ng lahat ng kahirapan at sa kabila ng lahat ng pulitikal na panggigipit; hinuhubad niya ang kanyang sumbrero sa mayayaman, sa kaparian at sa mga opisyal ng pamahalaan; at sa loob ay kasabay na alipin. Ito ang hustong modernong malawakang industriya, na naglagay sa manggagawa, mula sa pagkatanikala sa lupa tungo sa proletaryadong walang pag-aari na lumaya mula sa lahat ng tradisyunal na tanikala at malaya tulad ng ibon; ito mismong rebolusyong pang-ekonomyang ito ang lumikha ng mga natatanging kondisyon kung saan ang pagsasamantala sa uring manggagawa sa huling anyo nito, sa kapitalistang moda ng produksyon, ay nalupig. At ngayon ay narito ang napapaluhang Proudhonista at idinaraing ang pagtaboy sa mga manggagawa mula sa tirahan at tahanan na animo ito'y isang malaking pag-atras imbes na ituring itong pinakaunang kondisyon para sa kanilang intelektwal na paglaya.

(Itutuloy)