Ang Usaping Pabahay - Paunang Salita, 1887

THE HOUSING QUESTION

1887 Preface to the Second German Edition

ANG USAPING PABAHAY

PAUNANG SALITA SA IKALAWANG EDISYONG ALEMAN, 1887

Isinalin mula sa Ingles ni Gregorio V. Bituin Jr.

The following work is a reprint of three articles which I wrote in 1872 for the Leipzig Volksstaat. Just at that time, the blessing of the French milliards was pouring over Germany: public debts were paid off, fortresses and barracks built, stocks of weapons and war material renewed; the available capital no less than the volume of money in circulation was suddenly enormously increased, and all this just at a time when Germany was entering the world arena not only a "united empire", but also as a great industrial country. These milliards gave the new large-scale industry a powerful impetus, and above all they were responsible for the short period of prosperity, so rich in illusions, which followed on the war, and for the great crash which came immediately afterwards in 1873-74, through which Germany proved itself to be an industrial country capable of competing on the world market.

Ang sumusunod na akda ay isang muling paglathala ng tatlong artikulong aking isinulat noong 1872 para sa publikasyong Volkstaat sa Leipzig. Nang mga panahong iyon, ang basbas ng bilyones ng mga Pranses ay bumubuhos sa Alemanya: nabayaran ang pampublikong pagkakautang, itinayo ang mga muog at mga kwartel, nagpanibago ng mga sandata't kagamitang pandigma; ang mga natitirang puhunan na di bababa kaysa sa dami ng mga pera sa sirkulasyon ay biglang agarang lumaki, at lahat ng ito ay noong mga panahong papasok ang Alemanya sa pandaigdigang larangan, hindi lang bilang isang "nagkakaisang imperyo" kundi bilang dambuhalang bansang industriyal. Ang mga bilyones na ito ang nagbigay sa bagong malawakang industriya ng makapangyarihang lakas, at higit sa lahat sila ay responsable para sa maikling panahon ng kasaganaan, napakayaman sa ilusyon, na sinundan ng digmaan, at sa matitinding pagbagsak na agarang naganapnoong 1873-74, kung saan pinatunayan ng Alemanya na ito'y isang bansang industriyal na may kakayahang makipagpaligsahan sa pandaigdigang pamilihan.

The period in which an old civilized country makes such a transition from manufacture and small-scale production to large-scale industry, a transition which is, moreover, accelerated by such favorable circumstance, is also predominantly the period of "housing shortage". On the one hand, masses of rural workers are suddenly drawn into the big towns, which develop into industrial centres; on the other hand, the building plan of these old towns does not any longer conform with the conditions of the new large-scale industry and the corresponding traffic; streets are widened and new ones cut through, and railways run through the centre of the town. At the very time when masses of workers are streaming into the towns, workers' dwellings are pulled down on a large scale. Hence the sudden housing shortage for the workers and for the small traders and small businesses which depend for their custom on the workers. In the towns which grew up from the very beginning as industrial centres, this housing shortage is as good as unknown -- for instance, Manchester, Leeds, Bradford, Barmen-Elberfeld. On the other hand, in London, Paris, Berlin, Vienna, the shortage took on acute forms at the time, for the most part, continued to exist in a chronic form.

Ang panahon kung saan ang lumang sibilisadong bansa ay dumadaan sa transisyon mula sa manupaktura hanggang sa maliitang produksyon tungo sa malakihang industriya, isang transisyong manapa'y pinadali ng gayong paborableng kalagayan, ang siyang kapansin-pansin ding panahon ng "kakapusan sa pabahay". Sa isang banda, ang masa ng manggagawa sa kanayunan ay nagluwasan sa malalaking bayan, na umunlad sa pagiging sentrong industriyal; sa kabilang banda, ang mga planong pagtatayo ng mga matatandang bayang ito ay hindi na nakasusunod sa kalagayan ng bagong malalaking industriya, at sa kaukulang trapiko; pinalapad ang mga lansangan at may mga bayang tinanggal, at mga riles, na patungo sa sentro ng bayan. Sa mga panahong nagdaragsaan ang masa ng manggagawa sa mga bayan-bayan, malawakan naman ang pagkawasak ng paninirahan ng mga manggagawa. Kaya biglaan ang kakulangan ng pabahay para sa mga manggagawa at para sa mga maliliit na mangangalakal at mumunting negosyo na ang pagtangkilik nila'y nakadepende sa mga manggagawa. Sa mga bayang umunlad na sa simula pa lamang bilang mga sentrong industriyal, ang kakapusang ito sa pabahay ay hindi nila nalalaman - tulad sa Manchester, Leeds, Bradford, Barmen-Elberfeld. Sa kabilang banda, sa London, Paris, Berlin, Vienna, malala ang kakapusan ng mga panahong iyon, at sa maraming bahagi, matagal nang ganuon.

It was, therefore, just this acute housing shortage, this symptom of the industrial revolution taking place in Germany, which filled the press of the day with contributions on the "housing question", and gave rise to all sorts of social quackery. A series of such articles even found their way into the Volksstaat. The anonymous author, who revealed himself later on as Dr. A. Mulberger of Wurttemburg, considered the opportunity a favorable one for enlightening the German workers, by means of this question, on the miraculous effects of Proudhon's social panacea. When I expressed my astonishment to the editors at the acceptance of these peculiar articles, I was called upon to answer them, and this I did. (See Part One: How Proudhon Solves the Housing Question.) This series of articles was soon followed by a second series examining the philanthropic bourgeois view of the question, on the basis of a work by Dr. Emil Sax. (See Part Two: How the Bourgeoisie Solves the Housing Question.) After a long pause, Dr. Mulberger did me the honor of replying to my articles, and this compelled me to make a rejoinder. (Part Three: Supplement on Proudhon and the Housing Question.) With this, however, both the polemic and also my special occupation with this question came to an end. This is the history of the origin of these three series of articles, which have also appeared as a reprint in pamphlet form. The fact that a new reprint has now become necessary I owe undoubtedly to the benevolent solicitude of the German imperial government which, by prohibiting the work, as usual tremendously increased the sale, and I hereby take this opportunity of expressing my respectful thanks to it.

Dahil doon, tulad din ng malalang kakapusang ito sa pabahay, ang sintomas na ito ng rebolusyong industriyal ay naganap sa Alemanya, kung saan dumagsa sa mga pamahayagan ng panahong iyon ang mga kontribusyon sa "usaping pabahay", at nagpatampok sa sari-saring panlipunang pandaraya. Nakarating din sa Volkstaat ang serye ng mga ganuong artikulo. Ang di-nagpakilalang awtor, na sa kalaunan ay nakilalang si Dr. A. Mulberger ng Warttemburg, ay itinuring ang oportunidad na ito na kanais-nais para maliwanagan ang mga manggagawang Aleman, sa pamamagitan ng usaping ito, hinggil sa mahimalang epekto ng panlipunang lunas ni Proudhon. Nang ipinahayag ko ang aking pagkamangha sa mga patnugot sa pagtanggap sa mga kakaibang artikulong ito, tinawag ako para sagutin sila, at ito nga ang aking ginawa. (Tingnan ang Unang Bahagi: Kung Paano Nilutas ni Proudhon ang Usaping Pabahay.) Ang serye ng artikulong ito ay sinundan agad ng ikalawang serye na sinusuri ang pilantropong burgis na pananaw sa usapin, batay sa ginawa ni Dr. Emil Sax. (Tingnan ang Ikalawang Bahagi: Kung Paano Nilutas ng Burgesya ang Usaping Pabahay.) Sa matagal na di-pagtugon, marangal na sinagot ni Dr. Mulberger ang aking mga artikulo, at napilitan akong gumanting-tugon. (Ikatlong Bahagi: Karagdagan kay Proudhon at sa Usaping Pabahay.) Kaya sa pamamagitan nito'y tinapos ko na ang mga polemiko at ispesyal kong pagtutok sa usaping ito. Ito ang kasaysayan ng pinagmulan ng tatlong seryeng ito ng artikulo, na nalathala rin sa anyong munting aklat. Ang katunayang may bago itong muling-paglathala ay kinakailangan ay walang dudang utang ko sa mabuting pagmamalasakit ng imperyal na pamahalaang Aleman, kung saan, dahil ipinagbawal ang akda, ay nagpalaki naman ng benta nito, kaya ipinahahayag ko sa pagkakataong ito ang aking taos-pusong pasasalamat.

I have revised the text for this new edition, inserted a few additions and notes, and I have corrected a small economic error in the first edition, as my opponent Dr. Mulberger unfortunately failed to discover it.

Binago ko ang mga teksto ng bagong edisyon, nagpasok ng ilang mga dagdag at tala, at iwinasto ko ang maliliit na ekonomikong kamalian sa unang edisyon, kung saan sa kasamaang palad ay hindi iyon nakita ng aking kalabang si Dr. Mulberger.

During this revision, it was borne in one me what gigantic progress the international working class movement has made during the past 14 years. At that time, it was still a fact that "for 20 years the workers of the Latin countries had no other mental nourishment than the works of Proudhon", and, at best, the still more one-sided version of Proudhonism presented by the father of "anarchism", Bakunin, who regarded Proudhon as "notre maitre a nous tous", the master of us all. Although the Proudhonists in France were only a small sect among the workers, they were still the only ones who had a definitely formulated programme and who were able in the Commune to take over the leadership on the economic field. In Belgium, Proudhonism reigned unchallenged among the Walloon workers, and in Spain and Italy, with isolated exceptions, everything in the working class movement which was not anarchist was definitely Proudhonist. And today? In France, Proudhon has been completely disposed of among the workers and retains supporters only among the radical bourgeois and petty bourgeois, who, as Proudhonists, also call themselves "socialists", but against whom the most energetic fight is carried on by the socialist workers. In Belgium, the Flemish have ousted the Walloons from the leadership, deposed Proudhonism, and greatly raised the level of the movement. In Spain, as in Italy, the anarchist high tide of the '70s has receded and swept away with it the remnants of Proudhonism. While in Italy, the new party is still in process of clarification and formation, in Spain the small nucleus, which as the Neuva Federacion Madrilena remained loyal to the General Council of the International, has developed into a strong party which -- as can be seen from the republican press itself -- is destroying the influence of the bourgeois republicans on the workers far more effectively than its noisy anarchist predecessors were ever able to do. Among most Latin workers, the forgotten works of Proudhon have been replaced by Capital, The Communist Manifesto, and a series of other works of the Marxist school, and the main demand of Marx -- the seizure of all means of production in the name of society by the proletariat, which has attained the monopoly of political power -- is now the demand of the whole revolutionary working class in the Latin countries also.

Sa panahong inaayos ito, napuna ko ang malaking pag-unlad ng pandaigdigang kilusan ng uring manggagawa sa loob ng nakaraang labing-apat na taon. Noong panahong iyon, nananatiling totoo na "sa loob ng 20 taon, ang mga manggagawa sa mga bansang Latino ay walang anumang pagkain sa kaisipan kundi ang mga akda ni Proudhon", at ang matindi, ang isa pang makaisang-panig na bersyon ng Proudhonismo na ipinahayag ng ama ng "anarkismo" na si Bakunin, na itinuring si Proudhon na siyang "guro nating lahat". Bagamat ang mga Proudhonista sa Pransya ay isa lamang maliit na sekta ng mga manggagawa, sila pa rin lamang ang may tiyak na pormuladong programa at siyang nakaagaw sa Komyun ng liderato sa larangang pang-ekonomiya. Sa Belgium, naghari ng walang kalaban ang Proudhonismo sa mga manggagawa ng Walloon, at sa Espanya at Italya, na may ilang nakahiwalay, ang lahat sa kilusan ng uring manggagawa na hindi anarkista ay tiyak na Proudhonismo. At ngayon? Sa Pransya, si Proudhon ay ganap nang sinang-ayunan ng mga manggagawa, at pinanatili ang mga radikal na tagasuporta doon lamang sa mga radikal na burgis at petiburgis, kung saan, bilang mga Proudhonista, ay itinuturing din ang kanilang mga sarili bilang "sosyalista", kung saan ang kanilang pinakapwersadong labanan ay inilunsad lamang ng mga manggagawang sosyalista. Sa Belgium, pinatalsik ng mga Flemish ang mga taga-Walloon sa liderato, pinawi ang Proudhonismo, at malawakang inangat ang antas ng kilusan. Sa Espanya, tulad sa Italya, ang mga matitinding anarkista ng 1870s ay umurong at itinaboy palayo kasama ng mga latak ng Proudhonismo. Habang sa Italya, ang bagong partido ay nasa proseso pa ng paglilinaw at pagtatatag, sa Espanya, ang maliit na ubodm ang Nueva Federacion Madrileña ay nanatiling tapat sa Pangkalahatang Konseho ng Internasyunal, ay sumulong bilang isang malakas na partido kung saan - sa pagtingin mismo ng pamahayagang republikano - ang sumisira sa impluwensya ng mga republikanong burgis sa mga manggagawa na mas epektibo kaysa sa nagawa ng mga nauna ritong maiingay na anarkista. Sa mga manggagawang Latino, ang nakalimutan nang mga akda ni Proudhon ay napalitan ng Das Kapital, ang Manipesto ng Komunista, at isang serye ng iba pang akda ng paaralang Marxista, at ang pangunahing panawagan ni Marx - ang pag-agaw ng proletaryado sa lahat ng kagamitan sa produksyon sa ngalan ng lipunan - na siya ring panawagan ngayon ng buong rebolusyonaryong uring manggagawa sa mga bansang Latino rin.

If therefore Proudhonism has been finally supplanted among the workers of the Latin countries also, if it -- in accordance with its real significance -- only serves French, Spanish, Italian and Belgian bourgeois radicals as an expression of their bourgeois and petty-bourgeois desires, why bother about it today? Why combat anew a dead opponent by reprinting these articles?

Kaya kung ang Proudhonismo ay ganap nang napalitan para rin sa mga manggagawa ng mga bansang Latino - kung iyon ay - batay sa totoong kahalagahan nito - nagsilbi lang sa mga Pranses, Espanyol, Italyano, at Belgianong burgis radikal bilang bilang ekspresyon ng kanilang burgis at petiburgis na hangarin, bakit ba ngayon ay nababagabag tungkol doon? Bakit sasagupaing muli ang patay nang kalaban sa pamamagitan ng muling paglalathala ng mga artikulong ito?

First of all, because these articles do not confine themselves to a mere polemic against Proudhon and his German representatives. As a consequence of the division of labour that existed between Marx and myself, it fell to me to present our opinions in the periodical press, that is to say, particularly in the fight against opposing views, in order that Marx should have time for the elaboration of his great basic work. Thus it became my task to present our views, for the most part in a polemical form, in opposition to other kinds of views. So also here. Parts One and Two contain not only a criticism of the Proudhonist conception of the question, but also a presentation of our own conception.

Una sa lahat, dahil ang mga artikulong ito'y hindi lang nakapatungkol sa simpleng pagtatalo laban kina Proudhon at ng kanyang mga kinatawang Aleman. Bilang hatian ng trabaho naming dalawa ni Marx, nakargo sa akin na ipahayag ang aming opinyon sa mga pamahayagan, ibig sabihin, lalo na sa paglaban sa katunggaling pananaw, upang mas magkaroon pa ng panahon si Marx na ipaliwanag ang kanyang dakilang pangunahing akda. Kaya naging tungkulin ko na rin ang ipahayag ang aming pananaw, na nasa mas maraming bahagi'y nasa anyong balitaktakan, na kabaligtaran sa iba pang pananaw. Kaya narito rin. Ang Una at Ikalawang Bahagi ay naglalaman hindi lang ng kritisismo sa Proudhonistang pagkaunawa sa usapin, kundi sa pagpapaliwanag din ng ating pagkaunawa.

Secondly, however, Proudhon played much too significant a role in the history of the European working class movement for him to fall into oblivion without more ado. Refuted theoretically and discarded practically, he still retains his historical interest. Whoever occupies himself in any detail with modern socialism must also acquaint himself with the "vanquished standpoints" of the movement. Marx's Poverty of Philosophy appeared several years before Proudhon put forward his practical proposals for social reform. In this work Marx was able to do no more than discover and criticise the germ of Proudhon's exchange bank. From this angle, therefore, this work of mine supplements, unfortunately imperfectly enough, Marx's work. Marx would have accomplished all this much better and more convincingly.

Ikalawa, gayunpaman, si Proudhon ay nagkaroon ng mahalagang papel sa kasaysayan ng Europeanong kilusan ng uring manggagawa na basta na lamang siya mawawala sa eksena. Napasinungalingan siya sa teorya at praktikal na siyang ibinasura, mananatili siyang magandang basahin sa kasaysayan. Sinumang madetalye sa modernong sosyalismo ay dapat lang na malaman din niya ang mga "nalupig na paniniwala" sa loob ng kilusan. Ang akdang Karukhaan ng Pilosopiya ni Marx ay lumitaw ilang taon bago pa ipahayag ni Proudhon ang kanyang mga praktikal na mungkahi para sa panlipunang reporma. Sa akdang ito, nagawa ni Marx ang hindi hihigit sa pagdiskubre at pagpuna sa mikrobyo ng palitang bangko ni Proudhon. Mula sa anggulong ito, gayunman, ang aking akda ay dagdag, na sa kasamaang palad ay hindi perpekto, sa akda ni Marx. Mas magagawa itong mabuti ni Marx nang mabuti at nakakakumbinsi kung siya mismo ang magtatrabaho nito.

And finally, bourgeois and petty-bourgeois socialism is strongly represented in Germany down to this very hour; on the one hand by professorial socialists and philanthropists of all sorts with whom the wish to turn the workers into owners of their dwellings still plays a great role and against whom, therefore, my work is still appropriate; and on the other hand, in the Social-Democratic Party itself, and even in the ranks of the Reichstag fraction, a certain petty-bourgeois socialism finds a voice. This takes the form that while the fundamental views of modern socialism and the demand for the transformation of all the means of production into social property are recognised as justified, however, the realisation of this is declared possible only in the distant future, a future which for all practical purposes is quite out of sight. Thus, for the present time, one has to have recourse to mere social patchwork, and sympathy can be shown, according to circumstances, even with the most reactionary efforts for so-called "uplifting the working classes." The existence of such a tendency is quite inevitable in Germany, the land of philistinism par excellence, particularly at a time when industrial development is violently and on a mass scale doing away with this old and deeply-rooted philistinism. The tendency is also quite harmless to the movement, in view of the wonderful common sense of our workers which has been demonstrated so magnificently during the last eight years of the struggle against the anti-socialist law, the police and the courts. But it is necessary that it should be clearly realised that such a tendency exists. And when later on this tendency takes on a firmer shape and more clearly defined contours, as it is necessary and even desirable that it should do, it will have to go back to its predecessors in order to formulate its programme and in doing so it will hardly be able to avoid Proudhon.

Sa huli, ang burgis at petiburgis na sosyalismo ay matinding kinakatawan sa Alemanya hanggang sa mga oras na ito; sa isang banda, ng mga sosyalistang propesoryal at mga sari-saring pilantropo kung saan ninanais nilang ang mga manggagawa'y maging may-ari ng tirahan nito ay malaki pa rin ang ginagampanang papel at laban sa kaninuman, kaya nananatiling napapanahon pa ang aking akda; at sa kabilang banda, sa mismong Partido Sosyal Demokratiko, at kahit sa hanay ng maliit na bahagi ng Reichstag, ang di-kilalang petiburgis na sosyalismo'y may boses. Nagagawa ito habang ang mga batayang pananaw ng modernong sosyalismo at ng panawagang baguhin ang lahat ng paraan ng produksyon upang maging pag-aari ng lipunan ay kinilalang makatarungan; gayunman, ang pagkaunawa nito ay sinasabing magaganap lamang sa malayong hinaharap, isang hinaharap na sa anumang praktikal na layunin ay hindi pa matanaw. Kaya, para sa kasalukuyan, ang isa'y dapat na dumulog sa gawang pantagpi lamang, at lalabas ang simpatiya, batay sa kalagayan, kahit na sa pinakareaksyunaryong pagsisikap na tinatawag na "pagpapasigla sa uring manggagawa". Ang pananatili ng gayong kagawian ay di-maiiwasang lubos sa Alemanya, ang lupain ng pilistinismong labis sa kahusayan, lalo sa panahong ang industriyal na pag-unlad ay marahas at sa malawakan ay napapawi kasama itong matanda na't malalim na nakaugat na pilistinismo. Ang kinagawian ay hindi rin lubos na nakapipinsala sa kilusan, kung titingnan ang napakaayos na sentido kumon ng ating mga manggagawa na maringal na ipinakita sa nakaraang walong taon ng pakikibaka laban sa mga batas na anti-sosyalista, sa kapulisan, at sa korte. Ngunit kinakailangang malinaw na maunawaan na ang kinagawiang tulad nito'y umiiral. At kung sa kalaunan, kung naging matatag ang kinagawiang ito at malinaw ang pagkatabas nito, na siyang kinakailangan at sadyang kalugod-lugod pag nagawa, babalik ito sa mga nauna sa kanya upang balangkasin ang programa nito at sa pagsasagawa nito'y hindi niya maiiwasan si Proudhon.

The essence of both the big bourgeois and petty-bourgeois solutions of the "housing question" is that the worker should own his own dwelling. However, this is a point which has been shown in a very peculiar light by the industrial development of Germany during the past twenty years. In no other country do there exist so many wage workers who own not only their own dwellings but also a garden or field as well. Besides these workers there are numerous others who hold house and garden or field as tenants, with, in fact, fairly secure possession. Rural domestic industry carried on in conjunction with horticulture or small-scale agriculture forms the broad basis of Germany's new large-scale industry. In the west the workers are for the most part the owners of their dwellings, and in the east they are chiefly tenants. We find this combination of domestic industry with horticulture and small-scale agriculture and therefore with secure possession of a dwelling not only wherever handweaving still fights against the mechanical loom: in the Lower Rhineland and in Westphalia, in the Saxon Erzgebirge and in Silesia, but also wherever domestic industry of any sort has established itself as a rural occupation: in the Thuringia Forest and in the Rhön. At the time of the debates on the tobacco monopoly, it was revealed to what extent cigar making was already being carried on as a rural domestic industry. Wherever any condition of distress occurs among the small peasants, as for instance a few years ago in the Eifel, the bourgeois press immediately raises an outcry for the introduction of a suitable domestic industry as the only remedy. And in fact both the growing state of want of the German small peasants and the general situation of German industry leads to a continual extension of rural domestic industry. This is a phenomenon peculiar to Germany. Only very exceptionally do we find a similar phenomenon in France, for instance in the regions of silk cultivation. In England, where there are no small peasants, rural domestic industry depends on the labour power of the wives and children of the agricultural labourers. Only in Ireland can we observe the rural domestic industry of garment making being carried on, as in Germany, by real peasant families. Naturally we do not speak here of Russia and other countries not represented on the industrial world market.

Ang pinakadiwa ng kalutasan ng "usaping pabahay" ng malalaking burgis at petiburgis ay dapat inaari na ng mga manggagawa ang mga tirahan nito. Gayunpaman, ipinakita na ang puntong ito sa kakaibang paraan ng industriyal na pag-unlad ng Alemanya sa nakaraang dalawampung taon. Walang iba pang bansang umiral ang may napakaraming manggagawang sahuran na nagmamay-ari hindi lamang ng kanilang tirahan kundi na rin pati halamanan at bukirin. Bukod sa mga manggagawang ito, marami pang iba na nangungupahan ng tahanan, halamanan at bukirin, na sa katunayan, ay pag-aaring sapat at ligtas. Ang mga domestikong industriya sa kanayunan, kasabay ng paghahalaman at maliitang agrikultura ang nagawang pangkalahatang batayan ng bagong malakihang industriya sa Alemanya. Sa kanluran, ang mga manggagawa sa maraming bahagi ang siyang may-ari ng kanilang tirahan, at sa silangan, sila'y pawang nangungupahan. Nakita namin ang kumbinasyon ng domestikong industriya sa paghahalaman at maliitang agrikultura, at kung gayon, may ligtas na pag-aari ng bahay hindi lamang habang mayroong tunggalian sa pagitan ng paghahabing pangkamay at paghahabing mekanikal: sa Mababang Rhineland at sa Westphalia, sa Saxon Erzgebirge at sa Silesia, kundi pati na rin ang sari-saring domestikong industriyang natatag bilang trabaho sa kanayunan: sa Kagubatan ng Thuringia at sa Rhön. Noong nagbabalitaktakan sa monopolyo ng tabako, nabunyag kung hanggang saan naisasagawa ang paggawa ng tabako bilang domestikong industriya sa kanayunan. Sa anumang gipt na kalagayang naganap sa mga maliliit na magbubukid, tulad ng nangyari sa Eifel ilang taon na ang nakararaan, pumalag agad ang pamahayagang burgis hinggil sa bumungad na angkop na domestikong industriya bilang tanging lunas. At sa katunayan, kapwa ang lumalagong kalagayan ng pagnanasa ng maliliit na magbubukid na Aleman at ang pangkalahatang kalagayan ng industriyang Aleman ay tumutungo sa patuloy na pag-iral ng domestikong industriya sa kanayunan. Isa itong di-karaniwang bagay na nagaganap lang sa Alemanya. Bihirang pagkakataon kung may makita tayong kapareho nito sa Pransya, halimbawa sa mga rehiyon ng mga naglilinang ng seda. Sa Inglatera, kung saan walang maliliit na magbubukid doon, ang domestikong industriya sa kanayunan ay nakaasa sa lakas-paggawa sa mga ginang at mga anak ng mga manggagawang bukid. Tanging sa Irlandya lang natin nakikita na ang domestikong industriya ng kasuotan sa kanayunan ay isinasagawa, tulad sa Alemanya, ng mga tunay na pamilyang magbubukid. At natural na hindi tayo nagsasalita rito hinggil sa Rusya at iba pang bansang hindi kinakatawan sa industriyal na pandaigdigang pamilihan.

Thus as regards industry there exists today a state of affairs over widespread areas in Germany which appears at first glance to resemble that which prevailed generally before the introduction of machinery. However, this is so only at first glance. The rural domestic industry of earlier times, combined with horticulture and agriculture, was, at least in the countries in which industry was developing, the basis of a tolerable and in some cases even comfortable material situation for the working class, but at the same time the basis of its intellectual and political nullity. The hand-made product and its cost determined the market price, and owing to the insignificantly small productivity of labour, compared with the present day, the market grew faster than the supply as a rule. This held good at about the middle of the last century for England, and partly for France, and particularly in the textile industry. In Germany, however, which was at that time only just recovering from the devastation of the Thirty Years War and working its way up under most unfavourable circumstances, the situation was quite different. The only domestic industry in Germany producing for the world market, linen weaving, was so burdened by taxes and feudal exactions that it did not raise the peasant weavers above the very low level of the rest of the peasantry. But, nevertheless, at that time the rural industrial worker enjoyed a certain security of existence.

Hinggil naman sa industriya, umiiral ngayon ang ilang pangyayari hinggil sa mga kalat na lugar sa Alemanya na sa unang tingin ay katulad ng pangkalahatang umiiral bago pa magkaroon ng mga makinarya. Gayunpaman, ganito lang ito sa biglang tingin. Ang domestikong industriya sa kanayunan noong unang panahon, kasama ang paghahalaman at agrikultura, lalo na sa mga bansang papaunlad ang industriya, ang batayan ng matitiis at sa ilang kaso'y komportableng kalagayang materyal para sa uring manggagawa, ngunit kasabay nito'y batayan din ng intelektwal at pulitikal na pagpapawalang-halaga. Ang mga produktong gawa sa kamay at ang presyo nito ang magtatakda ng presyo sa pamilihan, at dahil sa di-gaanong mahalagang maliitang produktibidad ng paggawa, kumpara sa kasalukuyan, mabilis na lumago ang pamilihan kaysa suplay bilang patakaran. Naging mabuti ito sa kalagitnaan ng nakaraang siglo sa Inglatera, at sa ilang bahagi sa Pransya, at lalo na sa industriya ng tela. Sa Alemanya, gayunman, kung saan ang panahong iyon ay bumabawi pa mula sa pagkawasak sa naganap na Tatlumpung Taon ng Digmaan, at kumilos pasulong sa ilalim ng di-magagandang kalagayan, lubos na kaiba ang sitwasyon. Ang tanging domestikong industriya sa Alemanya na gumagawa para sa pandaigdigang pamilihan, ang paghahabi ng kayong lino, ay nabibigatan dahil sa buwis at pyudal na paniningil kung saan hindi na iniangat ang mga naghahabing magbubukid mula sa mababang antas sa lahat ng nagsasaka. Ngunit, magkagayunman, masayang nabubuhay ng may tiyak na seguridad ng pag-iral ang isang manggagawang industriyal sa kanayunan.

With the introduction of machinery all this was altered. Prices were now determined by the machine-made product, and the wage of the domestic industrial worker fell with this price. However, the worker had to accept it or look for other work, and he could not do that without becoming a proletarian, that is without giving up his little house garden and field, whether his own property or held by him as tenant. Only in the rarest cases was he ready to do this. And thus the horticulture and agriculture of the old rural hand weavers became the cause by virtue of which the struggle of the hand loom against the mechanical loom was so protracted and has not yet been fought to a conclusion in Germany. In this struggle it was shown for the first time, especially in England, that the same circumstance which formerly served as a basis for a comparatively comfortable material situation of the workers -- the ownership by the worker of his means of production -- had now become a hindrance and a misfortune for them. In industry the mechanical loom defeated the hand loom, and in agriculture large-scale methods (agriculture carried on in accordance with scientific principles and with technically perfected tools) drove small-scale cultivation from the field. However, while collective labour and the application of machinery and science became the social rule on both fields of production, the worker was chained to the antiquated method of individual production and hand labour by his little house, garden, field and hand loom. The possession of house and garden was now of much less advantage than the possession of complete freedom of movement. No factory worker would have changed places with the slowly but surely starving rural hand weaver.

Nang umiral na ang makinarya, lahat ng ito'y nagbago. Ang presyo ay itinatakda na ng mga produktong gawang-makina, at ang sahod ng mga domestikong manggagawang industriyal ay bumagsak sa presyong ito. Gayunman, dapat na tanggapin ito ng manggagawa o maghanap siya ng ibang trabaho, ngunit hindi niya iyon magagawa nang hindi siya nagiging proletaryado, ito'y nang hindi isinusuko ang kanyang maliit na halamanan at bukirin, ito man ay sarili niyang pag-aaari o inuupahan lang niya. Sa mga bihirang kaso lamang niya handang gawin iyon. Kaya ang paghahalaman at agrikultura ng matatandang manghahabi sa kanayunan ang siyang dahilan kung saan ang pakikibaka ng habing-kamay laban sa makinang-panghabi ay pangmatagalan at hindi pa naglalaban ng may katapusan sa Alemanya. Sa labanang ito, ipinakita sa unang pagkakataon, lalo na sa Inglatera, na ang parehong pagkakataon na noong una'y nagsilbing batayan para sa magkahalintulad na sapat na kalagayang materyal ng mga manggagawa - ang pag-aari ng manggagawa ng kanyang kagamitan sa produksyon - ay maging balakid na at maging kamalasan na sa kanila. Sa industriya, tinalo ng panghabing mekanikal ang habing-kamay, at sa malawak na pamamaraang pang-agrikultura (ang agrikulturang isinagawa batay sa prinsipyo ng syensya at may perpektong kagamitang teknikal) ay itinaboy ang maliitang paglilinang mula sa bukirin. Gayunman, bagamat ang kolektibong paggawa at ang aplikasyon ng makinarya at agham ang siyang naging patakarang panlipunan sa kapwa larangan ng produksyon, nakatanikala ang manggagawa sa makalumang paraan ng indibidwal na produksyon at gawaing kamay sa kanyang maliit na bahay, halamanan, bukirin, at panghabing pangkamay. Ang pagammay-ari ng tahanan at halamanan ay mas maliit na bentahe ngayon kaysa pag-aari ng lubusang kalayaan sa pagkilos. Walang manggagawa sa pabrika ang nais humalili sa mabagal at tiyak na magugutom na manghahabing pangkamay sa kanayunan.

Germany appeared late on the world market. Our large-scale industry dates from the 'forties; it received its first impetus from the Revolution of 1848, and was able to develop fully only after the Revolutions of 1866 and 1870 had cleared at least the worst political obstacles out of its way. But to a large extent it found the world market already occupied. The articles of mass production were supplied by England and the elegant luxury articles by France. Germany could not beat the former in price or the latter in quality. For the moment, therefore, nothing else remained but, in accordance with the tendency of German production up to that time, to squeeze into the world market with articles which were too petty for the English and too shoddy for the French. Of course the popular German custom of cheating, by first sending good samples and afterwards inferior articles, soon met with sufficiently severe punishment on the world market and was pretty well abandoned. On the other hand, the competition of overproduction is gradually forcing even the respectable English along the downward path of quality deterioration and so has given an advantage to the Germans, who are unbeatable on this field. And thus we finally came to possess a large-scale industry and to play a role on the world market. But our large-scale industry works almost exclusively for the home market (with the exception of the iron industry which produces far beyond the limits of home demand), and our mass export consists of a tremendous number of small articles, for which large-scale industry provides at most the half-finished manufactures, which small articles, however, are supplied chiefly by rural domestic industry.

Huli nang lumitaw ang Alemanya sa pandaigdigang merkado. Ang ating malawakang industriya ay mula pa noong '40s. Naramdaman nito ang unang kasiglahan mula sa Rebolusyon ng 1848, at ganap na napaunlad lamang matapos ang mga Rebolusyon ng 1866 at 1870 nang mapawi kahit paano ang pinakamatitinding pulitikal na balakid sa landas nito. Ngunit sa mas malawak, natagpuan niyang okupado na ang pandaigdigang pamilihan. Ang mga artikulo ng malawakang produksyon ay dinala ng Inglatera at ang mga matikas at marangyang artikulo mula sa Pransya. Hindi matalo ng Alemanya ang una sa presyo o ang huli sa kalidad. Sa ilang sandali, kung gayon, walang anumang natira, ngunit batay sa kakayahan ng produksyon ng Aleman sa mga panahong iyon, ang pigain sa pandaigdigang merkado kasama ang mga artikulong napakahamak para sa mga Ingles at napakahinang klase para sa mga Pranses. Kaya ang bantog na kagawiang mandaya ng mga Aleman, na sa una'y magpapadala muna ng mga halimbawa ng produkto at sa kalaunan ay mababang klase na ng produkto, na nakatagpo ng sapat ngunit malalang parusa sa pandaigdigang pamilihan at mas mabuti pang iwanan. Sa kabilang banda, ang paligsahan sa labis na produksyon ang unti-unting pinupuwersa maging ang mga kagalang-galang na Ingles tungo sa pababang landas ng malalang kalidad at siyang nagbibigay ng bentahe sa mga Aleman na hindi matatalo sa larangang ito. At dumating na rin ang panahong napasaatin na ang malawakang industriya at may ginagampanan na tayong papel sa pandaigdigang merkado. Ngunit ang ating malawakang industriya ay halos nagagawa lamang doon sa sariling pamilihan (maliban sa industriya ng bakal na ginagawa ng higot pa sa kinakailangan ng bansa), at ang ating maramihang panluwas ay naglalaman ng napakaraming bilang ng maliliit na artikulo, kung saan ang malaking industriya ay magbibigay ng malaon nang kalahating-tapos na produkto, kung saan ang mga maliliit na artikulo ay pangunahing tinustos ng domestikong industriya sa kanayunan.

And here is seen in all its glory the "blessing" of house- and land-ownership for the modern worker. Nowhere, hardly excepting even the Irish domestic industries, are such infamously low wages paid as in the German domestic industries. Competition permits the capitalist to deduct from the price of labour power that which the family earns from its own little garden or field; the workers are compelled to accept any piece wages offered to them, because otherwise they would get nothing at all, and they could not live from the products of their small-scale agriculture alone, and because, on the other hand, it is just this agriculture and landownership which chains them to the spot and prevents them from looking around for other employment. This is the basis which upholds Germany's capacity to compete on the world market in a whole series of small articles. The whole capital profit is derived from a deduction from normal wages and the whole surplus value can be presented to the purchaser. That is the secret of the extraordinary cheapness of most of the German export articles.

At dito’y nakita sa lahat ng kalwalhatian nito ang “pagbasbas” sa pag-aari ng bahay at lupa para sa modernong manggagawa. Wala saanman, na mahirap i-etsapuwera kahit sa mga domestikong industriyang Irlandes, ang gayong di-kilalang mababang pasahod na binayaran tulad sa domestikong industriyang Aleman. Pinapayagan ng kumpetisyon ang mga kapitalista na magbawas mula sa presyo ng lakas-paggawa na naipon ng pamilya mula sa maliit na halamanan o bukirin nito; napipilitang tanggapin ng manggagawa ang anumang halaga ng sahod na ibigay sa kanila, dahil kung hindi ay wala silang matatanggap na anuman, at sila'y hindi mabubuhay sa produkto lang ng kanilang maliitang industriya, at dahil, sa kabilang banda, tanging ang agrikultura at pag-aari ng lupang ito ang nagtanikala agad sa kanila at humahadlang sa kanila na maghanap pa ng bagong pagtatrabahuhan. Ito ang batayang pinanghahawakan ng Alemanya sa kakayahan nitong makipagkumpitensya sa pandaigdigang pamilihan sa buong serye ng maliliit na artikulo. Ang buong tubo ng puhunan ay nanggaling sa pagbawas mula sa normal na sahod at ang buong labis na halaga ay maaaring ipakita sa bumibili. Ito ang lihim ng ekstraordinaryong kamurahan ng halos lahat ng mga produktong panluwas ng Alemanya.

It is this circumstance more than any other which keeps the wages and the living conditions of the German workers on other industrial fields also below the level of the Western European countries. The dead weight of such prices for labour, kept traditionally far below the value of labour power, depresses the wages of the urban workers also, even of the workers in the big towns, below the value of labour power; and this is all the more the case because poorly-paid domestic industry has taken the place of the old handicrafts in the towns also, and here, too, depresses the general level of wages.

Ang pangyayaring ito ng higit pa sa iba ang nagpapanatili sa mga sahod at sa kalagayan ng pamumuhay ng manggagawang Aleman sa iba pang larangang industriyal na mababa pa sa antas ng mga bansa ng Kanluraning Europeano. Ang walang-siglang bigat ng ganuong presyo ng paggawa ang kinaugalian nang panatilihin ng mas mababa sa halaga ng lakas-paggawa, pinapanghina rin maging ang sahod ng mga manggagawa sa lungsod, maging ang mga manggagawa sa malalaking bayan, nang mas mababa sa halaga ng lakas-paggawa, at ito ang humigit-kumulang na kaso dahil sa mababang-bayad na domestikong industriya na humalili sa matatandang gawaing kamay sa mga bayan din, at kahit dito man, ay pinabababa ang pangkalahatang antas ng sahod.

Here we see clearly: that which at an earlier historical stage was the basis of relative well-being for the workers, namely, the combination of agriculture and industry, the ownership of house, garden and field, and security of tenure in the dwelling-place, is becoming today, under the rule of large-scale industry, not only the worst hindrance to the worker, but the greatest misfortune for the whole working class, the basis for an unexampled depression of wages below their normal level, and that not oily for individual districts and branches of enterprise, but for the whole country. No wonder that the big bourgeoisie and petty bourgeoisie who live and grow rich from these abnormal deductions from wages are enthusiastic over rural industry and the workers owning their own houses, and that they regard the introduction of new domestic industries as the sole remedy for all rural distress.

Dito’y maliwanag nating nakikita: na sa naunang yugtong pangkasaysayan ang batayan ng relatibong kagalingan ng manggagawa, tulad ng, kumbinasyon ng agrikultura at industriya, ang pag-aari ng tahanan, halamanan, at kabukiran, at katiyakan ng pagmamay-ari ng tinitirhan, na sa ngayon, sa ilalim ng patakaran ng malawakang industriya, ay hindi lamang pinakahadlang sa manggagawa, kundi pinakamatinding kasawian ng buong uring manggagawa, ang batayan ng walang kapantay na paghina ng pasahod na mas mababa pa sa normal nitong antas, at hindi rin ito malangis sa iba’t ibang indibidwal na distrito at sangay ng kalakalan, kundi sa buong bansa. Kaya di kataka-taka na ang malalaking burgesya at petiburgesya na namuhay at yumaman mula sa mga abnormal na pagbabawas nito sa pasahod ay masigla sa buong industriya sa kanayunan, at ang mga manggagawang nag-aari ng sarili nilang bahay,at itinutiring nilang ang pambungad sa bagong domestikong industriya ang tanging lunas sa lahat ng pagkabalisa sa kanayunan.

That is one side of the matter, but it also has its reverse side. Domestic industry has become the broad basis of the German export trade and therefore of the whole of large-scale industry. It is thus spread over wide areas of Germany and is extending still further daily. The ruin of the small peasant, inevitable from the time when his industrial domestic production for his own use was destroyed by the cheap, hand-made and machine product, and his cattle breeding, and thus his manure production also, was destroyed by the dissolution of the old Mark system, the abolition of the common Mark and of compulsory land tillage -- this ruin forcibly drives the small peasant, fallen victim to the usurer, into the arms of modern domestic industry. Like the ground rent of the landlord in Ireland, the interest of the mortgage usurer in Germany cannot be paid from the yield of the soil, but only from the wages of the industrial peasant. However, with the expansion of domestic industry, one peasant area after the other is being drawn into the present-day industrial movement. It is this revolutionisation of the rural areas by domestic industry which spreads the industrial revolution in Germany over a far wider territory than is the case in England and France; it is the comparatively low level of our industry which makes its extension in area all the more necessary. This explains why in Germany, in contrast to England and France, the revolutionary working class movement has spread so tremendously over the greater part of the country instead of being confined exclusively to the urban centres. And this further explains the steady, certain and irresistible progress of the movement. It is perfectly clear that in Germany a victorious rising in the capital and in the other big towns will be possible only when the majority of the smaller towns and a great part of the rural areas have become ripe for the change. Given anything like normal development, we shall never be in a position to win working class victories like those of the Parisians in 1848 and 1871, but for the same reason we shall not suffer defeats of the revolutionary capital by the reactionary provinces as Paris suffered them in both cases. In France, the movement always originated in the capital; in Germany, it originated in the areas of big Industry, Of manufacture and of domestic industry; the capital was conquered only later. Therefore, perhaps, in the future also the initiative will continue to rest with the French but the decision can be fought out only in Germany.

Isang bahagi lang iyon, ngunit may kabaligtarang bahagi iyon. Ang domestikong industriya ang siyang naging malawak na batayan ng palitang panluwas ng Aleman at samakatuwid ng buong malawak na industriya. Kumalat ito sa maraming lugar sa Alemanya at lalo pang nagpapatuloy sa araw-araw. Ang pagbagsak ng maliliit na magbubukid, na di maiiwasan noong ang kanyang  domestikong industriyal na produksyon para sa kanyang sariling gamit, ay nawasak ng mas mura, gawang kamay at makinang produkto, at ang kanyang pag-aalaga ng mga baka, pati na ang produksyon ng pataba, ay nawasak ng pagkabuwag ng lumang sistemang Mark (na salaping Aleman), ang pagkapawi ng karaniwang Mark at ang pwersahang paglilinang ng lupa – ang pagkawasak na ito ang sapilitang nagtulak sa mga maliliit na magbubukid, na naging biktima ng mga usurero o yaong nagpapatubo ng utang, patungo sa bisig ng modernong domestikong industriya.  Tulad ng batayang renta ng may-ari ng lupa sa Irlandya, ang interes ng pagsasangla sa usurero sa Alemanya ay hindi mababayaran mula sa ani ng lupa, kundi mula lang sa pasahod ng industriyal na magbubukid. Gayunman, sa paglawak ng domestikong industriya, ang isang lugar ng magsasaka at iba pa ay nadadala patungo sa kasalukuyang kilusang industriyal. Ang rebolusyonisasyong ito ng kanayunan dahil sa domestikong industriya na nagpakalat sa rebolusyong industriyal sa Alemanya sa mas malawak pang teritoryo di tulad ng kaso ng Inglatera at Pransya; ito ang nakakahalintulad na mababang antas sa ating industriya na ang pagpaaptuloy nito sa mga lugar ay mas kinakailangan.   Ipinapaliwanag nito na sa Alemanya, na kabaligtaran ng Inglatera at Pransya, malaki ang inilawak ng rebolusyonaryong kilusan ng uring manggagawa sa malaking bahagi ng bansa, imbes na nakakulong lang sa mga sentrong lungsod. At ipinaliliwanag din nito ang matatag, tiyak at di-maawat na pagsulong ng kilusan. Napakalinaw na ang Alemanya ay matagumpay na sumisirit sa punong-lungsod at sa iba pang malalaking bayan ay mangyayari lamang kung ang mayorya ng maliliit na bayan at ang malaking bahagi ng kanayunan ay maging hinog na para sa pagbabago.  Sakali mang ang mga ito’y normal na pag-unlad, hindi tayo magiging nasa kalagayang ipagtatagumpay ang uring manggagawa tulad ng mga taga-Paris noong 1848 at 1871, ngunit sa parehong dahilan ay hindi natin pagdurusahan ang pagkatalo ng rebolusyonaryong punong lungsod ng mga reaksyunaryong lalawigan dahil naranasan na ito ng Paris sa dalawang nabanggit na kaso. Sa Pransya, ang kilusan ay laging nagmumula sa punong-lungsod; sa Alemanya, nagmumula ito sa mga lugar ng malalaking industriya. Sa mga manupaktura at domestikong industriya; nasakop lang ang punong-lungsod sa kalaunan. Kaya, marahil, sa hinaharap, magpapatuloy ang inisyatiba kasama ang mga Pranses ngunit ang pasiya ay ipaglalaban lamang sa loob ng Alemanya.

However, this rural domestic industry and manufacture, which in its expansion has become the decisive branch of German production and thus revolutionises more and more the German peasantry, is itself only the preliminary stage of a far-reaching revolution. As Marx has already proved (Capital, Vol. I, page 514, et seq.), at a certain stage of development the hour of its downfall owing to machinery and factory production will sound for it also. And this hour would appear to be at hand. But in Germany the destruction of rural domestic industry and manufacture by machinery and factory production means the destruction of the livelihood of millions of rural producers, the expropriation of almost half the German small peasantry; the transformation not only of domestic industry into factory production, but also of peasant agriculture into large-scale capitalist agriculture, of small landed property into big estates -- an industrial and agricultural revolution in favour of capital and big landownership at the cost of the peasants. Should it be Germany's fate also to undergo this transformation while still under the old social conditions then it will unquestionably be the turning point. If the working ,class of no other country has taken the initiative by that time, then Germany will certainly strike first, and the peasant sons of the "glorious army" will bravely assist.

Gayunman, ang domestikong industriya at manupaktura sa kanayunan, kung saan ang paglawak nito ang nagging mapagpasyang sangay ng produksyong Aleman at siyang unti-unting nagpabago sa magbubukid na Aleman, ang tanging pangunahing baytang ng malayo pang abuting rebolusyon. Napatunayan na ni Marx (Das Kapital, Tomo I, pahina 514, et seq). Sa isang yugto ng pagsulong, namamalayan ang oras ng pagbagsak nito dahil sa makinarya at produksyon sa pabrika. At ang oras na ito’y lilitaw na abot-kamay na lamang. Ngunit sa Alemanya, ang pagkawasak ng domestikong industriya sa kanayunan at manupaktura dahil sa makinarya at produksyon sa pabrika ay nangangahugan ng pagkawasak ng kabuhayan ng milyun-milyong manggagawa sa kanayunan, ang

And with this the bourgeois and petty-bourgeois utopia which would give each worker the ownership of his own dwelling and thus chain him in semi-feudal fashion to his own particular capitalists takes on a very different complexion. Its realisation is seen to be the transformation of all the small rural house owners into industrial domestic workers; the destruction of the old isolation and with it the destruction of the political insignificance of the small peasants who would be dragged into the "social whirlpool"; the extension of the industrial revolution over the rural areas and thus the transformation of the most stable and conservative class of the population into a revolutionary hotbed; and, as the culmination of the whole process, the expropriation by machinery of the peasants engaged in home industry, driving them forcibly into insurrection.

We can readily allow the bourgeois-socialist philanthropists the private enjoyment of their ideal so long as they continue in their public function as capitalists to realise it in this inverted fashion to the benefit of the social revolution.

FREDERICK ENGELS

London, January 10 1887.