Ikatlong Kabanata - Left Wing Com ni Lenin

Vladimir Lenin’s “Left-Wing” Communism: an Infantile Disorder

"Kaliwang Panig" na Komunismo: isang Sakit ng Kamusmusan

Malayang salin ni Gregorio V. Bituin Jr.

Chapter 3 - The Principal Stages in the History of Bolshevism

Ikatlong kabanata – Ang mga Batayang Yugto sa Kasaysayan ng Bolshevismo

The years of preparation for revolution (1903–05)

Ang mga taon ng paghahanda para sa rebolusyon (1903-05)

The approach of a great storm was sensed everywhere. All classes were in a state of ferment and preparation. Abroad, the press of the political exiles discussed the theoretical aspects of all the fundamental problems of the revolution. Representatives of the three main classes, of the three principal political trends—the liberal-bourgeois, the petty-bourgeois-democratic (concealed behind “social-democratic” and “social-revolutionary” labels [2]), and the proletarian-revolutionary—anticipated and prepared the impending open class struggle by waging a most bitter struggle on issues of programme and tactics. All the issues on which the masses waged an armed struggle in 1905–07 and 1917–20 can (and should) be studied, in their embryonic form, in the press of the period. Among these three main trends there were, of course, a host of intermediate, transitional or half-hearted forms. It would be more correct to say that those political and ideological trends which were genuinely of a class nature crystallised in the struggle of press organs, parties, factions and groups; the classes were forging the requisite political and ideological weapons for the impending battles.

Ang pagsapit ng matinding unos ay nararamdaman saanman. Lahat ng uri ay nagkakagulo na at naghahanda. Sa ibang bansa, ang pamahayagan ng mga eksilong pulitikal ay tumatalakay sa mga aspetong teoretikal ng lahat ng mga batayang suliranin ng rebolusyon. Ang mga kinatawan ng tatlong pangunahing uri, ng tatlong pangunahing kalakarang pulitikal – ang liberal na burgesya, ang petiburgis na demokratiko (na nagtatago sa likod ng katawagang “sosyal-demokratiko” at “sosyal-rebolusyonaryo” [2]) at ang rebolusyonaryong proletaryado – na umasa at naghanda ng napipintong lantarang makauring tunggalian sa pamamagitan ng paglulunsad ng napakapait na pakikibaka sa mga usapin ng programa at taktika. Lahat ng mga usaping dahilan ng paglulunsad ng masa ng armadong pakikibaka noong 1905-07 at 1917-20 ay maaaring (at dapat) pag-aralan, sa pinakabinhi nito, sa pamahayagan ng panahong iyon. Sa tatlong pangunahing kalakarang ito, mayroon itong nakapagitna, pagbabagong kalagayan o nangangalahati pa lang. Mas tumpak na sabihin na ang mga kalakarang pulitikal at ideyolohikal na ito na tunay na may makauring katangian ay sumasalamin sa pakikibaka ng mga pamahayagan, partido, paksyon at grupo; pinapanday ng mga uri ang mga rekisitong pulitikal at armas ideyolohikal para sa napipintong digmaan.

The years of revolution (1905–07). All classes came out into the open. All programmatical and tactical views were tested by the action of the masses. In its extent and acuteness, the strike struggle had no parallel anywhere in the world. The economic strike developed into a political strike, and the latter into insurrection. The relations between the proletariat, as the leader, and the vacillating and unstable peasantry, as the led, were tested in practice. The Soviet form of organisation came into being in the spontaneous development of the struggle. The controversies of that period over the significance of the Soviets anticipated the great struggle of 1917–20. The alternation of parliamentary and non-parliamentary forms of struggle, of the tactics of boycotting parliament and that of participating in parliament, of legal and illegal forms of struggle, and likewise their interrelations and connections—all this was marked by an extraordinary wealth of content. As for teaching the fundamentals of political science to masses and leaders, to classes and parties alike, each month of this period was equivalent to an entire year of “peaceful” and “constitutional” development. Without the “dress rehearsal” of 1905, the victory of the October Revolution in 1917 would have been impossible.

Ang mga taon ng rebolusyon (1905-07). Lahat ng uri ay nagsipaglantad. Lahat ng mga pananaw na pragmatiko at taktikal ay subok na ng mga aksyon ng masa. Sa laki at tindi nito, ang pakikibakang welga ay walang kaparehas saanman sa mundo. Ang pang-ekonomyang welgang umunlad sa pampulitikang welga, at sa huli ay sa insukersyon. Ang relasyon sa pagitan ng proletaryado, bilang namumuno, at ang alanganin at di-matatag na pesante, na siyang pinamumunuan, ay nasubukan sa praktika. Ang porma ng organisasyon ng Sobyet ay nangyari sa kusang pag-unlad ng tunggalian. Ang mga kontrobersya ng panahong iyon kaysa sa kahalagahan ng mga Sobyet ay naasahan sa matinding tunggalian ng 1917-20. Ang pabagu-bagong anyo ng pakikibakang parlyamentaryo at hindi parlyamentaryo, ng mga taktika ng pagboykot sa parlyamento at yaong paglahok sa parlyamento, ng ligal at iligal na anyo ng pakikiabak, at pati na ang mga ugna-ugnayan at dugtungan ng mga ito – lahat ng ito’y tanda ng higit sa karaniwang yaman ng nilalaman. Hinggil sa pagtuturo ng mga batayan ng agham pampulitika sa masa at sa mga namumuno, pati sa mga uri at partido, bawat buwan ng panahong ito ay kapantay ng isang buong taon ng “mapayapa’ at “konstitusyonal’ na pag-unlad. Kung wala ang “pagsasanay baro” ng 1905, ang tagumpay ng Rebolusyong Oktubre ng 1917 ay imposible.

The years of reaction (1907–10). Tsarism was victorious. All the revolutionary and opposition parties were smashed. Depression, demoralisation, splits, discord, defection, and pornography took the place of politics. There was an ever greater drift towards philosophical idealism; mysticism became the garb of counter-revolutionary sentiments. At the same time, however, it was this great defeat that taught the revolutionary parties and the revolutionary class a real and very useful lesson, a lesson in historical dialectics, a lesson in an understanding of the political struggle, and in the art and science of waging that struggle. It is at moments of need that one learns who one’s friends are. Defeated armies learn their lesson.

Ang mga taon ng reaksyon (1907-10). Nagtagumpay ang Tsarismo. Dinurog ang lahat ng partido ng rebolusyonaryo’t oposisyon. Namayani sa pulitika ang depresyon, demoralisasyon, hiwalayan, di pagkakasundo, paglayas, at pornograpya. May mas malawak pang pagpapatianod patungo sa ideyalismong pulitikal; nasusuotan ng mitisismo ang damdaming kontra-rebolusyonaryo. Gayunman, kasabay nito, ang malaking pagkatalong ito ang nagturo sa mga rebolusyonaryong partido at mga rebolusyonaryong uri ng tunay at kapaki-pakinabang na aral, isang aral hinggil sa historikong diyalektiko, isang aral hinggil sa pag-unawa sa pakikibakang pampulitika, at sa sining at agham ng paglulunsad ng pakikibakang iyon. Sa mga panahong kailangan na nababatid nila kung sino ang kanilang kaibigan. Natututo ang mga hukbong natalo.

Victorious tsarism was compelled to speed up the destruction of the remnants of the pre-bourgeois, patriarchal mode of life in Russia. The country’s development along bourgeois lines proceeded apace. Illusions that stood outside and above class distinctions, illusions concerning the possibility of avoiding capitalism, were scattered to the winds. The class struggle manifested itself in a quite new and more distinct way.

Ang matagumpay na tsarismo ay dapat mapilitang pabilisin ang pagkawasak ng mga labi ng preburgesya, ang patriyarkal na moda ng pamumuhay sa Rusya. Mabilis na nagpatuloy ang pagsulong ng bansa sa linyang burgis. Ang mga ilusyong lumabas at higit pa sa pagkakaiba ng uri, ang mga ilusyon hinggil sa posibilidad ng pag-iwas sa kapitalismo, ay nagkalat sa hangin. Ipinakita mismo ng makauring tunggalian ang isang naiiba at mas natatanging paraan.

The revolutionary parties had to complete their education. They were learning how to attack. Now they had to realise that such knowledge must be supplemented with the knowledge of how to retreat in good order. They had to realise—and it is from bitter experience that the revolutionary class learns to realise this—that victory is impossible unless one has learned how to attack and retreat properly. Of all the defeated opposition and revolutionary parties, the Bolsheviks effected the most orderly retreat, with the least loss to their “army”, with its core best preserved, with the least significant splits (in point of depth and incurability), with the least demoralisation, and in the best condition to resume work on the broadest scale and in the most correct and energetic manner. The Bolsheviks achieved this only because they ruthlessly exposed and expelled the revolutionary phrase-mongers, those who did not wish to understand that one had to retreat, that one had to know how to retreat, and that one had absolutely to learn how to work legally in the most reactionary of parliaments, in the most reactionary of trade unions, co-operative and insurance societies and similar organisations.

Dapat makumpleto ng mga rebolusyonaryong partido ang kanilang edukasyon. Natututunan na nila kung paano lumusob. Ngayon kailangan nilang mapagtanto na ang mga ganoong kaalaman ay dapat samahan ng kaalaman kung paano umurong sa maayos na paraan. Dapat nilang mapagtanto – at ito’y mula sa mapait na karanasan na natutunang mapagtanto ng rebolusyonaryong uri – na imposible ang tagumpay maliban na lamang kung matututunan nila ng tama kung paano ang paglusob at pag-urong. Sa lahat ng mga natalong oposisyon at rebolusyonaryong partido, naisagawa ng mga Bolshevik ang napakaayos na pag-urong, ng may kaunting pagkamatay sa kanilang “hukbo”, at buhay ang buod ng pinakamagagaling, ng may kaunting mahahalagang paghihiwalay (sa punto ng lalim at kawalang lunas), ng may kaunting nademoralisa, at nasa pinakamagandang kalagayan na magsimula muling magtrabaho sa malawakang antas at sa mas tumpak at enerhetikong pamamaraan. Nakamit lang ito ng mga Bolshevik dahil walang awa nilang inilantad at pinatalsik ang mga rebolusyonaryong dalahira, yaong mga ayaw unawain kung bakit ang isa’y dapat umurong, na dapat alam ng sinuman kung paano umurong, at dapat ganap na alam ng sinuman kung paano magtrabaho ng ligal sa pinakareaksyunaryong parlyamento, sa pinakareaksyunaryong unyon ng paggawa, kooperatiba at samahan sa seguro at mga katulad na samahan.

The years of revival (1910–14). At first progress was incredibly slow, then, following the Lena events of 1912, it became somewhat more rapid. Overcoming unprecedented difficulties, the Bolsheviks thrust back the Mensheviks, whose role as bourgeois agents in the working-class movement was clearly realised by the entire bourgeoisie after 1905, and whom the bourgeoisie therefore supported in a thousand ways against the Bolsheviks. But the Bolsheviks would never have succeeded in doing this had they not followed the correct tactics of combining illegal work with the utilisation of “legal opportunities”, which they made a point of doing. In the elections to the arch-reactionary Duma, the Bolsheviks won the full support of the worker curia.

Ang mga taon ng pagpapanibagong sigla (1910-14). Noong una, napakabagal ang pagsulong, at matapos ang pangyayari sa Lena noong 1912, ito’y naging tila mabilis. Nalampasan ang di matingkalang hirap, itinulak ng pabalik ng mga Bolshevik ang mga Menshevik, na ang papel bilang burgis na ahente sa kilusan ng uring mangaggawa ay malinaw na napagtanto ng buong burgesya matapos ang 1905, at kung saan sinuportahan ang burgesya ng libong pamamaraan laban sa mga Bolshevik. Ngunit ang mga Bolshevik ay hindi sana nagtagumpay sa pagsasagawa nito kundi lang nila sinunod ang tumpak na taktika ng pagkumbina ng ilegal na gawain sa paggamit ng “ligal na oportunidad”, na kanila namang nagawa. Sa mga halalan sa napakahigpit na reaksyunaryong Duma, nakuha ng mga Bolshevik ang buong suporta ng samahan ng mga manggagawa.

The First Imperialist World War (1914–17). Legal parliamentarianism, with an extremely reactionary “parliament”, rendered most useful service to the Bolsheviks, the party of the revolutionary proletariat. The Bolshevik deputies were exiled to Siberia. [3] All shades of social-imperialism social-chauvinism, social-patriotism, inconsistent and consistent internationalism, pacifism, and the revolutionary repudiation of pacifist illusions found full expression in the Russian émigré press. The learned fools and the old women of the Second International, who had arrogantly and contemptuously turned up their noses at the abundance of “factions” in the Russian socialist movement and at the bitter struggle they were waging among themselves, were unable—when the war deprived them of their vaunted “legality” in all the advanced countries— to organise anything even approximating such a free (illegal) interchange of views and such a free (illegal) evolution of correct views as the Russian revolutionaries did in Switzerland and in a number of other countries. That was why both the avowed social-patriots and the “Kautskyites” of all countries proved to be the worst traitors to the proletariat. One of the principal reasons why Bolshevism was able to achieve victory in 1917–20 was that, since the end of 1914, it has been ruthlessly exposing the baseness and vileness of social-chauvinism and “Kautskyism” (to which Longuetism [4,5] in France, the views of the Fabians [6] and the leaders of the Independent Labour Party [7] in Britain, of Turati in Italy, etc., correspond), the masses later becoming more and more convinced, from their own experience, of the correctness of the Bolshevik views.

Ang Unang Imperyalistang Daigdigang Digmaan (1914-17). Ang ligal na parlyamentarismo, na may napakareaksyunaryong “parlyamento”, ay nakapagbigay ng napakagandang serbisyo sa mga Bolshevik, ang partido ng mga rebolusyonaryong proletaryado. Ang mga kinatawan ng mga Bolshevik ay ipinatapon sa Siberia. [3] Lahat ng klase ng sosyal-imperyalismo, sosyal-tsawbinismo, sosyal-patriotismo, hindi kaayon at kaayon na internasyunalismo, pasipismo, at ang rebolusyonaryong pagtatakwil sa mga pasipistang ilusyon ay nakakita ng buong pagkilala mula sa pamahayagan ng mga eksilong Ruso. Ang mga natutong hangal at ang mga matatandang kababaihan ng Ikalawang Internasyunal, na hambog at mapanlait na umirap sa napakaraming “paksyon” sa sosyalistang kilusang Ruso at ang mapait na tunggalian na inilunsad nila laban sa isa’t isa, ay hindi nakapag-organisa ng anupaman – nang ipinagkait sa kanila ng digmaan ang ipinagmamayabang nilang “ligalidad” sa lahat ng mga abanteng bansa – kahit sa itinataya nilang malaya (iligal) na pagpapalitan ng kuro-kuro at malaya (iligal) na ebolusyon ng mga tumpak na pananaw tulad ng ginawa ng mga rebolusyonaryong Ruso sa Switzerland at sa ilan pang mga bansa. Ito ang dahilan kung bakit ang kapwa tapat na sosyal-patriyota at ang mga “Kautskyista” ng lahat ng bansa ay pinatutunayang pinakamatitindingng taksil sa proletaryado. Isa sa mga pangunahing dahilan kung bakit nakamtan ng Bolshevismo ang tagumpay noong 1917-20 ay, mula nang magtapos ang 1914, walang awa nitong inilalantad ang kahinaan at kasuklam-suklam na sosyal-tsawbinismo at “Kautskyismo” (kung saan nakiayon ang Longuetismo [4,5] sa Pransya, ang pananaw ng mga Fabiano [6] at ang mga namumuno sa Independent Labour Party [7] sa Britanya, ng Turati sa Italya, atbp.), ang sambayanang sa kalaunan ay mas nakumbinsi, mula sa kanilang karanasan, ng katumpakan ng mga layunin ng Bolshevik.

The second revolution in Russia (February to October 1917). Tsarism’s senility and obsoleteness had (with the aid of the blows and hardships of a most agonising war) created an incredibly destructive force directed against it. Within a few days Russia was transformed into a democratic bourgeois republic, freer—in war conditions—than any other country in the world. The leaders of the opposition and revolutionary parties began to set up a government, just as is done in the most “strictly parliamentary” republics; the fact that a man had been a leader of an opposition party in parliament—even in a most reactionary parliament—facilitated his subsequent role in the revolution.

Ang ikalawang rebolusyon sa Rusya (Pebrero hanggang Oktubre 1917). Ang katandaan at pagiging lipas na ng Tsarismo ay (sa tulong ng mga dagok at kahirapan ng napakasakit na digmaan) nakalikha ng di mapaniwalaang pwersang mapangwasak na pinangasiwaan laban dito. Sa loob lamang ng ilang araw, natransporma ang Rusya sa pagiging demokratikong burgis na republika, na mas malaya – sa kalagayang nasa digmaan – kaysa iba pang bansa sa daigdig. Nagsimulang magbuo ng pamahalaan ang mga pinuno ng mga oposisyon at rebolusyonaryong partido, tulad ng mga isinagawa sa mga republikang may “napakaistriktong parlyamentaryo”; ang katotohanang ang isang tao ay naging pinuno ng isang partido ng oposisyon sa parlyamento – kahit na sa pinakareaksyunaryong parlyamento – na pinangasiwaan ang kanyang mga sumunod na papel sa rebolusyon.

In a few weeks the Mensheviks and Socialist-Revolutionaries thoroughly assimilated all the methods and manners, the arguments and sophistries of the European heroes of the Second International, of the ministerialists [8] and other opportunist riff-raff. Everything we now read about the Scheidemanns and Noskes, about Kautsky and Hilferding, Renner and Austerlitz, Otto Bauer and Fritz Adler, Turati and Longuet, about the Fabians and the leaders of the Independent Labour Party of Britain—all this seems to us (and indeed is) a dreary repetition, a reiteration, of an old and familiar refrain. We have already witnessed all this in the instance of the Mensheviks. As history would have it, the opportunists of a backward country became the forerunners of the opportunists in a number of advanced countries.

Sa ilang linggo lamang, masusing inunawa ng mga Menshevik at Sosyalistang-Rebolusyonaryo ang lahat ng pamamaraan at kaugalian, ang mga argumento at sopistriya ng mga bayaning Europeano ng Ikalawang Internasyunal, ng mga ministeryalista [8] at iba pang oportunistang walang kwenta. Ang lahat ng ating nababasa ngayon hinggil sa mga Scheidemann at Noske, hinggil kina Kautsky at Hilferding, Renner at Austerlitz, Otto Bauer at Fritz Adler, Turati at Longuet, hinggil sa mga Fabiano at mga pinuno ng Independent Labour Party ng Britanya – ang lahat ng ito sa tingin namin (at gayon nga) ay isang malungkot na pagbanggit, paulit-ulit, ng isang luma na at karaniwang pasakalye. Nasaksihan na natin ang lahat ng ito sa halimbawa ng mga Menshevik. At kung pagbabatayan ang kasaysayan, ang mga oportunista ng isang atrasadong bansa ang siyang pinagmanahan ng mga oportunista ng mga abanteng bansa.

If the heroes of the Second International have all gone bankrupt and have disgraced themselves over the question of the significance and role of the Soviets and Soviet rule; if the leaders of the three very important parties which have now left the Second International (namely, the German Independent Social-Democratic Party, [9] the French Longuetists and the British Independent Labour Party) have disgraced themselves and become entangled in this question in a most “telling” fashion; if they have all shown themselves slaves to the prejudices of petty-bourgeois democracy (fully in the spirit of the petty-bourgeois of 1848 who called themselves “Social-Democrats”)—then we can only say that we have already witnessed all this in the instance of the Mensheviks. As history would have it, the Soviets came into being in Russia in 1905; from February to October 1917 they were turned to a false use by the Mensheviks, who went bankrupt because of their inability to understand the role and significance of the Soviets; today the idea of Soviet power has emerged throughout the world and is spreading among the proletariat of all countries with extraordinary speed. Like our Mensheviks, the old heroes of the Second International are everywhere going bankrupt, because they are incapable of understanding the role and significance of the Soviets. Experience has proved that, on certain very important questions of the proletarian revolution, all countries will inevitably have to do what Russia has done.

Kung ang mga bayani ng Ikalawang Internasyunal ay naging bangkarote at pinahiya ang kanilang mga sarili hinggil sa usapin ng kahalagahan at papel ng mga Sobyet at pamumunong Sobyet; kung ang mga namumuno sa tatlong pinakamahalagang partido na sa ngayon ay iniwanan na ang Ikalawang Internasyunal (at ito’y ang German Independent Social-Democratic Party, [9] ang Longuetistsa ng Pransya at ang Independent Labour Party ng Britanya), ay pinahiya ang kanilang sarili at nagkasala-salabid sa usaping ito sa isang “pinakahayag” na kaparaanan; kung ipinakita nilang sila’y alipin ng hindi matuwid na pananaw sa petiburgis na demokrasya (sa ganap na diwa ng petiburgis ng 1848 na tinatawag nila ang kanilang sarili na “Sosyal-Demokrata”) – kung gayon ay masasabi lang natin na nasaksihan na natin ang lahat ng halimbawa ng mga Menshevik. At kung pagbabatayan ang kasaysayan, umiral ang Sobyet sa Rusya noong 1905; mula Pebrero hanggang Oktubre 1917 sila’y nagamit sa mali ng mga Menshevik, na naging bangkarote dahil sa kawalan nila ng kakayanang unawain ang papel at kahalagahan ng mga Sobyet; sa ngayon, ang pananaw ng kapangyarihan ng Sobyet ay lumitaw sa buong mundo at mabilis na kumalat sa mga proletaryado ng lahat ng bansa. Tulad ng ating mga Menshevik, ang mga matatandang bayani ng Ikalawang Internasyunal saanman ay naging bangkarote, sapagkat hindi nila kayang unawain ang papel at kahalagahan ng mga Sobyet. Pinatunayan ng mga karanasan, ukol sa ilang napakahalagang usapin ng proletaryong rebolusyon, na ang lahat ng bansa ay hindi maaaring hindi gawin ang nagawa ng Rusya.

Despite views that are today often to be met with in Europe and America, the Bolsheviks began their victorious struggle against the parliamentary and (in fact) bourgeois republic and against the Mensheviks in a very cautious manner, and the preparations they made for it were by no means simple. At the beginning of the period mentioned, we did not call for the overthrow of the government but explained that it was impossible to overthrow it without first changing the composition and the temper of the Soviets. We did not proclaim a boycott of the bourgeois parliament, the Constituent Assembly, but said—and following the April (1917) Conference of our Party began to state officially in the name of the Party—that a bourgeois republic with a Constituent Assembly would be better than a bourgeois republic without a Constituent Assembly, but that a “workers’ and peasants’ ” republic, a Soviet republic, would be better than any bourgeois-democratic, parliamentary republic. Without such thorough, circumspect and long preparations, we could not have achieved victory in October 1917, or have consolidated that victory.

Sa kabila ng mga pananaw na kinakaharap ngayon sa Europa at Amerika, sinimulan ng mga Bolshevik ang kanilang matagumpay na pakikiaba laban sa parlyamentaryo at (sa katunayan ay) burgis na republika at laban sa mga Menshevik sa napakaingat na paraan, at ang mga paghahandang isinagawa nila ay napakapayak. At sa pagsisimula ng nabanggit na panahon, hindi tayo nanawagang ibagsak ang pamahalaan kundi ipinaliwanag nating imposibleng mapabagsak natin ito nang hindi muna natin binabago ang mga tao at ang katigasan ng mga Sobyet. Hindi natin ipinahayag ang pagboykot ng burgis na parlyamento, ang Kapulungan ng Manghahalal (Constituent Assembly) kundi yaong republika ng “manggagawa at magsasaka”, isang republikang Sobyet, ay mas mainam pa kaysa alinmang burgis-demokratikong parlyamentaryong republika. Hangga’t walang ganap, maingat at mahabang preparasyon, maaaring hindi natin natamo ang tagumpay ng Oktubre 1917, o kaya’y nakonsolida ang tagumpay na iyon.

Footnotes

Mga Talababa

[2] The reference is to the Mensheviks (who formed the Right and opportunist wing of Social-Democracy in the R.S.D.L.P.), and to the Socialist-Revolutionaries.

[2] Ang pagtukoy sa mga Menshevik (na bumuo sa maka-Kanan at oportunistang panig ng Sosyal-Demokrasya ng R.S.D.L.P), at sa mga Sosyalistang-Rebolusyonaryo.

[3] The reference is to the Bolshevik deputies to the Fourth Duma, namely, A. Y. Badayev, M. K. Muranov, G. I. Petrovsky, F. N. Samoilov and N. R. Shagov. At the Duma’s session of July 26 (August 8), 1914, at which the representatives of all the bourgeois-landowner Duma groups approved tsarist Russia’s entry into the imperialist war, the Bolshevik Duma group declared a firm protest; they refused to vote for war credits and launched revolutionary propaganda among the people. In November 1914 the Bolshevik deputies were arrested, in February 1915 they were brought to trial, and exiled for life to Turukhansk Territory in Eastern Siberia. The courageous speeches made by the Bolshevik deputies at their trial, exposing the autocracy, played an important part in anti-war propaganda and in revolutionising the toiling masses.

[3] Ang pagtukoy sa mga kinatawan ng mga Bolshevik sa ikaapat na Duma, na sina A. Y. Badayev, M. K. Muranov, G. I. Petrovsky, F. N. Samoilov and N. R. Shagov. Sa sesyon ng Duma noong Hulyo 26 (Agosto 8), 1914, kung saan inaprubahan ng mga kinatawan ng lahat ng mga grupo ng Duma na burgis-may-ari ng maylupa ang pagpasok ng tsaristang Rusya sa imperyalistang digmaan, ang grupong Bolshevik sa Duma ay nagpahayag ng matinding protesta; hindi sila bumoto para sa kredito ng digmaan at maglunsad ng rebolusyonaryong propaganda sa mga tao. Noong Nobyembre 1914, dinakip ang mga kinatawan ng Bolshevik, noong Pebrero 1915, sila’y nilitis, at ipinatapon habambuhay sa Teritoryong Turukhansk sa Silanganing Siberia. Ang matatapang na talumpati ng mga kinatawan ng Bolshevik sa paglilitis sa kanila, ang paglalantad sa awtokrasya, ay nagbigay ng mahalagang papel sa propaganda laban sa digmaan at sa pagrerebolusyon ng masang anakpawis.

[4,5] Longuetism—the Centrist trend within the French Socialist Party, headed by Jean Longuet. During the First World War of 1914–18, the Longuetists conducted a policy of conciliation with the social-chauvinists. They rejected the revolutionary struggle and came out for “defence of country” in the imperialist war. Lenin called them petty-bourgeois nationalists. After the victory of the October Socialist Revolution in Russia, the Longuetists called themselves supporters of the proletarian dictatorship, but in fact they remained opposed to it. In December 1920 the Longuetists, together with the avowed reformists, broke away from the Party and joined the so-called Two-and-a-Half International.

[4,5] Longuetismo – ang kalakarang Sentrista sa loob ng Sosyalistang Partido ng Pranses, na pinamumunuan ni Jean Longuet. Noong Unang Daigdigang Digmaan ng 1914-18, nagsagawa ang mga Longuetista ng patakaran ng konsilyasyon sa mga sosyal-tsawbinista. Tinanggihan nila ang rebolusyonaryong pakikibaka at lumantad para sa “depensa ng bansa” sa imperyalistang digmaan. Tinawag sila ni Lenin na petiburgis na nasyunalista. Matapos ang tagumpay ng Sosyalistang Rebolusyong Oktubre sa Rusya, tinawag ng mga Longuetista ang kanilang sarili na mga tagasuporta ng proletaryadong diktadura, ngunit ang totoo’y nananatili silang laban dito. Noong Disyembre 1920 ang mga Longuetista, kasama ang mga matatapat na repormista, ay humiwalay na sa Partido at sumama sa tinatawag na Ikalawa’t Kalahating Internasyunal.

[6] Fabians—members of the Fabian Society, a British reformist organisation founded in 1884. The membership consisted, in the main, of bourgeois intellectuals. The Fabians denied the necessity of the proletariat’s class struggle and the socialist revolution, and contended that the transition from capitalism to socialism was possible only through petty reforms and the gradual reorganisation of society. In 1900 the Fabian Society joined the Labour Party. The Fabians are characterised by Lenin in “British Pacifism and British Dislike of Theory” (see present edition, Vol. 21, pp. 260–65) and elsewhere.

[6] Ang mga Fabiano – mga kasapi ng Samahang Fabiano, isang repormistang samahang Briton na itinatag noong 1884. Ang kasapian ay binubuo, sa pangunahin, ng mga burgis na intelektwal. Itinatakwil ng mga Fabiano ang pangangailangan ng proletaryado ng isang makauring tunggalian at ng sosyalistang rebolusyon, at iginiit na ang transisyon mula kapitalismo patungong sosyalismo ay maisasagawa lamang sa pamamagitan ng maliliit na reporma at dahan-dahang reorganisasyon ng lipunan. Sumapi sa Labour Party ang Samahang Fabiano noong 1900. Inilarawan ni Lenin ang mga Fabiano sa “Pasipismo ng mga Briton at ang Pag-ayaw ng mga Briton sa Teorya (tingnan ang kasalukuyang edisyon, Tomo 21, mp. 260-65) at sa iba pa.

[7] The Independent Labour Party of Britain (I.L.P.)—a reformist organisation founded in 1893 by leaders of the “new trade unions”, in conditions of a revival of the strike struggle and the mounting movement for British working-class independence of the bourgeois parties. The I.L.P. included members of the “new trade unions” and those of a number of the old trade unions, as well as intellectuals and petty bourgeoisie who were under the influence of the Fabians. The I.L.P. was headed by James Keir Hardie and Ramsay MacDonald. From its very inception, the I.L.P. took a bourgeois-reformist stand, laying particular stress on parliamentary forms of struggle and parliamentary deals with the Liberals. Lenin wrote of the I.L.P. that “in reality it is an opportunist party always dependent on the bourgeoisie”.

[7] Ang Independent Labour Party ng Britanya (I.L.P.) – isang repormistang samahan na itinatag noong 1893 ng mga namumuno sa “bagong unyon ng paggawa”, sa mga kondisyon ng pagbuhay muli sa mga pakikibakang welga at ang lumalawak na kilusan para sa malayang uring manggagawang Briton sa mga burgis na partido. Kasapi ng I.L.P ang mga na “bagong unyon ng paggawa” at ilan mula sa mga lumang unyon ng paggawa, pati na ang mga intelektwal at petiburgis na naimpluwensiyahan ng mga Fabiano. Pinamumunuan ang I.L.P. nina James Keir Hardie at Ramsay MacDonald. Sa umpisa pa lang nito, tinanganan na agad ng I.L.P. ang burgis-repormistang tindig, at nagbigay-diin sa parlyamentaryong anyo ng pakikibaka at sa pakikipag-ugnayan sa mga Liberal. Isinulat ni Lenin hinggil sa I.L.P. na “sa reyalidad, ito’y isang oportunistang partidong laging nakaasa sa burgesya”.

[8] Ministerialism (or “ministerial socialism”, or else Millerandism)—the opportunist tactic of socialists’ participation in reactionary bourgeois governments. The term appeared when in 1899, the French socialist Millerand joined the bourgeois government of Waldeck-Rousseau.

[8] Ministeryalismo (o ministeryal na sosyalism” o kaya’y Millerandismo) – ang oportunistang taktika ng partidipasyon ng mga sosyalista sa reaksyunaryong burgis na pamahalaan. Lumitaw ang termino nang noong 1899, ang sosyalistang Pranses na si Millerand ay sumapi sa burgis na pamahalaan ni Waldeck-Rousseau.

[9] The Independent Social-Democratic Party of Germany—a Centrist party founded in April 1917.

[9] Ang Independent Social-Democratic Party ng Alemanya – isang Sentristang partidong itinatag noong Abril 1917.

A split took place at the Congress of the Independent Social-Democratic Party, held in Halle in October 1920, the majority joining the Communist Party of Germany in December 1920. The Right wing formed a separate party, retaining the old name of the Independent Social-Democratic Party. In 1922 the “Independents” re-joined the German Social-Democratic Party.

Isang paghihiwalay ang naganap sa Kongreso ng Independent Social-Democratic Party, na ginanap sa Halle noong Oktubre 1920, na ang mayorya ay sumapi sa Communist Party of Germany noong Disyembre 1920. Ang Kanang Panig ay bumuo ng hiwalay na partido, at nanatili sa lumang pangalang Independent Social-Democratic Party. Noong 1922 ang mga “independyente” ay muling sumapi sa German Social-Democratic Party.