Unang Kabanata - Left Wing Com ni Lenin

Vladimir Lenin’s “Left-Wing” Communism: an Infantile Disorder

"Kaliwang Panig" na Komunismo: isang Sakit ng Kamusmusan

Malayang salin ni Gregorio V. Bituin Jr.

Chapter 1 - In What Sense We Can Speak of the International Significance of the Russian Revolution

Unang kabanata – Sa anong dahilan natin masasabi ang pandaigdigang halaga ng Rebolusyong Ruso

In the first months after the proletariat in Russia had won political power (October 25 [November 7], 1917), it might have seemed that the enormous difference between backward Russia and the advanced countries of Western Europe would lead to the proletarian revolution in the latter countries bearing very little resemblance to ours. We now possess quite considerable international experience, which shows very definitely that certain fundamental features of our revolution have a significance that is not local, or peculiarly national, or Russian alone, but international. I am not speaking here of international significance in the broad sense of the term: not merely several but all the primary features of our revolution, and many of its secondary features, are of international significance in the meaning of its effect: on all countries. I am speaking of it in the narrowest sense of the word, taking international significance to mean the international validity or the historical inevitability of a repetition, on an international scale, of what has taken place in our country. It must be admitted that certain fundamental features of our revolution do possess that significance.

Sa mga unang buwan nang makuha ng proletaryado sa Ruso ang kapangyarihang pampulitika (Oktubre 25 [Nobyembre7], 1917), tila ba ang malaking kaibahan sa pagitan ng atrasadong Rusya at ng mga abanteng bansa sa Kanluraning Europa ay tutungo sa rebolusyong proletaryado sa mga bansang huling nabanggit na may kaunting pagkakatulad lamang sa atin. Nagtataglay tayo sa ngayon ng lubhang malalaking pandaigdigang karanasan, na sadyang nagpapakita na ang ilang batayang katangian ng ating rebolusyon ay may halagang hindi lang panlokal, o tanging pambansa, o pang-Ruso lamang, kundi pandaigdigan. Hindi ko sinasabi rito ang pandaigdigang halaga sa malawak na kahulugan ng termino: hindi lamang mangilan-ngilan kundi lahat ng pangunahing katangian ng ating rebolusyon, at marami sa pangalawang katangian nito, na ang pandaigdigang kahalagahan ay nangangahulugan ng pandaigdigang katumpakan o ng makasaysayang di-maiiwasang pag-uulit, sa pandaigdigang antas, ng naganap sa ating bansa. Dapat tanggapin na ang ilang batayang katangian ng ating rebolusyon ay nagtataglay ng halagang iyon.

It would, of course, be grossly erroneous to exaggerate this truth and to extend it beyond certain fundamental features of our revolution. It would also be erroneous to lose sight of the fact that, soon after the victory of the proletarian revolution in at least one of the advanced countries, a sharp change will probably come about: Russia will cease to be the model and will once again become a backward country (in the “Soviet” and the socialist sense).

Gayundin naman, malaking pagkakamali na magmalabis sa katotohanang ito at palawigin pa ito ng lampas sa ilang batayang katangian ng ating rebolusyon. Isa ring malaking pagkakamali na makaligtaan ang katotohanang, matapos ang tagumpay ng proletaryong rebolusyon sa kahit isa sa mga abanteng bansa, isang matinding pagbabago ang maaaring maganap: Hindi na magiging modelong bansa ang Rusya at muli itong magiging atrasadong bansa (sa pakahulugan ng “Sobyet” at ng sosyalista).

At the present moment in history, however, it is the Russian model that reveals to all countries something—and something highly significant—of their near and inevitable future. Advanced workers in all lands have long realised this; more often than not, they have grasped it with their revolutionary class instinct rather than realised it. Herein lies the international “significance” (in the narrow sense of the word) of Soviet power, and of the fundamentals of Bolshevik theory and tactics. The “revolutionary” leaders of the Second International, such as Kautsky in Germany and Otto Bauer and Friedrich Adler in Austria, have failed to understand this, which is why they have proved to be reactionaries and advocates of the worst kind of opportunism and social treachery. Incidentally, the anonymous pamphlet entitled The World Revolution (Weltrevolution), which appeared in Vienna in 1919 (Sozialistische Bücherei, Heft 11; Ignaz Brand), very clearly reveals their entire thinking and their entire range of ideas, or, rather, the full extent of their stupidity, pedantry, baseness and betrayal of working-class interests—and that, moreover, under the guise of “defending” the idea of “world revolution”.

Gayunman, sa kasalukuyang kasaysayan, ang modelong Ruso ang may inilalantad sa lahat ng bansa – isang napakahalaga – sa kanilang nalalapit at di maiiwasang hinaharap. Napagtanto na ito noon pa ng mga abanteng manggagawa sa lahat ng sangkalupaan; sa tuwina, nagagagap nila ito ng kanilang rebolusyonaryong makauring gawi sa halip na mapagtanto ito. Dito nakasalalay ang pandaigdigang “kahalagahan” (sa makitid na pakahulugan ng salita) ng kapangyarihang Sobyet, at sa mga batayan ng teorya at taktikang Bolshevik. Ang mga “rebolusyonaryong” pinuno ng Ikalawang Internasyunal, tulad ni Kautsky ng Alemanya at nina Otto Bauer at Friedrich Bauer ng Austria, ay nabigong maunawaan ito, kaya ito ang dahilan kung bakit napatunayang sila’y mga reaksyonaryo at tagapagtaguyod ng napakasamang tipo ng oportunismo at kataksilan sa taumbayan. Kaugnay nito, ang anonimong polyetong pinamagatang Ang Pandaigdigang Rebolusyon (Weltrevolution), na lumabas sa Vienna noong 1919 (Sozialistische Bücherei, Heft 11; Ignaz Brand), ay napakalinaw na ipinakita ang kanilang buong pag-iisip at ang kanilang buong lawak ng kaisipan, o, kaya naman, ang lawak ng kanilang kabobohan, pagmamarunong, kaimbihan at kataksilan sa makauring interes – at iyon, dagdag pa, sa ilalim ng balatkayong “pagtatanggol” ng ideya ng “pandaigdigang rebolusyon”.

We shall, however, deal with this pamphlet in greater detail some other time. We shall here note only one more point: in bygone days, when he was still a Marxist and not a renegade, Kautsky, dealing with the question as an historian, foresaw the possibility of a situation arising in which the revolutionary spirit of the Russian proletariat would provide a model to Western Europe. This was in 1902, when Kautsky wrote an article for the revolutionary Iskra, [1] entitled “The Slavs and Revolution”. Here is what he wrote in the article:

Gayunman, talakayin pa natin ang polyetong ito ng masinsinan sa ibang pagkakataon. Pansinin natin dito ang isa pang punto: sa nagdaang panahon, nang siya’y Marxista pa rin at hindi isang taksil, nakikinita si Kautsky, habang tinatalakay ang usapin bilang historyador, ang posibilidad ng isang kalagayang ang rebolusyonaryong diwa ng proletaryadong Ruso ang siyang magiging modelo sa Kanluraning Europa. Ito’y noong 1902, nang magsulat si Kautsky ng isang artikulo sa rebolusyonaryong Iskra, [1] na pinamagatang “Ang mga Slav at ang Rebolusyon”. Narito ang kanyang isinulat sa artikulo:

“At the present time [in contrast with 1848] it would seem that not only have the Slavs entered the ranks of the revolutionary nations, but that the centre of revolutionary thought and revolutionary action is shifting more and more to the Slavs. The revolutionary centre is shifting from the West to the East. In the first half of the nineteenth century it was located in France, at times in England. In 1848 Germany too joined the ranks of the revolutionary nations. . . . The new century has begun with events which suggest the idea that we are approaching a further shift of the revolutionary centre, namely, to Russia. . . . Russia, which has borrowed so much revolutionary initiative from the West, is now perhaps herself ready to serve the West as a source of revolutionary energy. The Russian revolutionary movement that is now flaring up will perhaps prove to be the most potent means of exorcising the spirit of flabby philistinism and coldly calculating politics that is beginning to spread in our midst, and it may cause the fighting spirit and the passionate devotion to our great ideals to flare up again. To Western Europe, Russia has long ceased to be a bulwark of reaction and absolutism. I think the reverse is true today. Western Europe is becoming Russia’s bulwark of reaction and absolutism. . . . The Russian revolutionaries might perhaps have coped with the tsar long ago had they not been compelled at the same time to fight his ally—European capital. Let us hope that this time they will succeed in coping with both enemies, and that the new ‘Holy Alliance’ will collapse more rapidly than its predecessors did. However the present struggle in Russia may end, the blood and suffering of the martyrs whom, unfortunately, it will produce in too great numbers, will not have been in vain. They will nourish the shoots of social revolution throughout the civilised world and make them grow more luxuriantly and rapidly. In 1848 the Slavs were a killing frost which blighted the flowers of the people’s spring. Perhaps they are now destined to be the storm that will break the ice of reaction and irresistibly bring with it a new and happy spring for the nations” (Karl Kautsky, “The Slavs and Revolution”, Iskra, Russian Social-Democratic revolutionary newspaper, No. 18, March 10, 1902).

Sa kasalukuyang panahon [na kaiba noong 1848] tila ba hindi lamang ang mga Slav ang sumali sa hanay ng mga rebolusyonaryong bansa, kundi ang sentro ng rebolusyonaryong kaisipan at rebolusyonaryong pagkilos ay lumilipat na sa mga Slav. Ang rebolusyonaryong sentro ay lumilipat na mula sa Kanluran patungong Silangan. Sa kalahatian ng ikalabingsiyam na dantaon, iyon ay nasa Pransya, may panahong nasa Inglatera. Noong 1848, sumali na rin ang Alemanya sa hanay ng mga rebolusyonaryong bansa….. Nagsimula ang bagong siglo sa mga pangyayaring nagbibigay ng ideyang tumutungo na tayo ng lalo pang pagtungo sa rebolusyonaryong sentro, pangunahin, sa Rusya….. Ang Rusya, na humiram ng maraming rebolusyonaryong inisyatiba mula sa Kanluran, ay tila ba handa na ring pagsilbihan ang Kanluran bilang pinagmumulan ng rebolusyonaryong enerhiya. Ang kilusang rebolusyonaryo ng mga Ruso na sumisiklab na ay maaaring mapatunayang isa sa mga pinakamatinding pamamaraan ng pagpapalayas ng espiritu ng mahinang pilistinismo at malamig na kinakalkula ang pulitika na nagsisimula nang kumalat mismo sa atin, at maaaring maging dahilan ito ng pagsiklab muli ng ating palabang diwa at ng marubdob nating katapatan sa ating dakilang adhikain. Para sa Kanluraning Europa, matagal nang hindi tagapagsanggalang ng reaksyon at absolutismo ang Rusya. Palagay ko, ang kabaligtaran nito’y umiiral sa kasalukuyan. Ang Kanluraning Europa ang siyang tanggulan ng reaksyon at absolutismo… Maaaring matagal nang kinaya ng mga rebolusyonaryong Ruso ang tsar kung hindi lamang kasabay niyon ay napilitan silang labana ang alyado nito – ang puhunang Europeano. Umasa na lamang tayo na sa panahong ito na magtagumpay silang kayanin ang parehong kaaway, at ang bagong “Banal na Alyansa” ay bumagsak nang mabilis kaysa nangauna rito. Gayunpaman, maaaring magtapos ang kasalukuyang pakikibaka ng Rusya, ang dugo at pagdurusa ng mga martir, sa kasamaang palad, na laksa-laksang darami, ay di mapunta sa wala. Patatabain nila ang mga supling ng panlipunang rebolusyon sa lahat ng dako ng sibilisadong daigdig at palaguin ang mga ito nang mas mabunga at mabilis. Noong 1848, ang mga Slav ay namamatay na hamog na nagpatuyot ng bulaklak ng tagsibol ng mamamayan. Marahil, tadhanan nilang maging unos na magwawasak sa lamig ng reaksyon at hindi matiis na dalhin kasama nito ang isang bago at masayang tagsibol para sa mga bansa” (ni Karl Kautsky, sa akda niyang “Ang mga Slav at ang Rebolusyon”, sa Iskra, rebolusyonaryong pahayagan ng mga Rusong Sosyal-Demokrata, Blg. 18, Marso 10, 1902).

How well Karl Kautsky wrote eighteen years ago!

Napakahusay magsulat ni Karl Kautsky labingwalong taon na ang nakalipas!

Footnotes

[1] The old Iskra—the first illegal Marxist newspaper in Russia. It was founded by V. I. Lenin in 1900, and played a decisive role in the formation of revolutionary Marxist party of the working class in Russia. Iskra’s first issue appeared in Leipzig in December 1900, the following issues being brought out in Munich, and then beginning with July 1902—in London, and after the spring of 1903—in Geneva.

On Lenin’s initiative and with his participation, the editorial staff drew up a draft of the Party’s Programme (published in Iskra No. 21), and prepared the Second Congress of the R.S.D.L.P., at which the Russian revolutionary Marxist party was actually founded.

Soon after the Second Congress, the Mensheviks, supported by Plekhanov, won control of Iskra. Beginning with issue No. 52, Iskra ceased to be an organ of the revolutionary Marxists.

Mga Talababa

[1] Ang lumang Iskra— ang unang ilegal na Marxistang pahayagan sa Rusya. Itinatag ito ni V. I. Lenin noong 1900 at gumampan ng mapagpasyang papel sa pagbubuo ng rebolusyonaryong Marxistang partido ng uring manggagawa sa Rusya. Ang unang isyu ng Iskra ay lumabas sa Leipzig noong Disyembre 1900, ang sumunod na isyu ay nalathala sa Munich, at mula noong Hulyo 1902—sa London, at matapos ang tagsibol ng 1903—sa Geneva.

Sa inisyatiba ni Lenin at sa kanyang partisipasyon, ang mga kagawad ng patnugutan ay nakagawa ng balangkas ng Programa ng Partido (nalathala sa Iskra Blg. 21), at inihanda ang Ikalawang Kongreso ng R.S.D.L.P., kung saan aktwal na itinatag ang rebolusyonaryong Rusong Marxistang partido.

Matapos ang Ikalawang Kongreso, ang mga Menshevik, na suportado ni Plekhanov, ang siyang nakaagaw na sa Iskra. Mula sa isyu Blg. 52, ang Iskra ay hindi na isang pahayagan ng rebolusyonaryong Marxista.